display result search
- 465
- 1000
- 1000
- 1000
تقویت اخلاق توحیدی در انسان، جلسه شانزدهم
سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین سید احمد فقیهی با موضوع «تقویت اخلاق توحیدی در انسان»، جلسه شانزدهم، سال 1402
اخلاق توحیدی، اخلاقی است که براساس معرفت، شناخت، عبادت و بندگی خدا پایه گذاری بشود و بر اساس فرمایش علامه طباطبایی(ره) این اخلاق از یکی از سه راه خوف، رجا و محبت به دست می آید. خوف و رجا دو انگیزه هستند که انسان را در مسیر درست قرار می دهند، اما محبت چیزی فراتر از خوف و رجاست .
به نظر می رسد خوب است قبل از ورود به بحث محبت خدا، مقداری به راهکارهای عملی آن بپردازیم و بحث فقط بحث نظری نباشد. برای اینکه محبت چیزی در قلب انسان جا بگیرد، باید تکرار و تمرین شود. وقتی انسان یکبار خط زیبایی را می بیند، دوست دارد بار دوم هم ببیند، وقتی دقت بیشتری کند، بیشتر آن را دوست دارد. رفیقی را انسان دوست می دارد، یکبار که می بیند، دوستش می دارد، اما هرچه بیشتر ببیند، محبتش بیشتر می شود. در بحث زیارت هم هر چه انسان بیشتر به زیارت برود، محبتش بیشتر می شود و این طور نیست که بعضی گمان کنند که اگر هر روز به زیارت بروند، برایشان عادی میود. خداوند لذتی در محبت قرار داده است که هر چه آن بیشتر میرود، بیشتر انسان را جذب می کند.
یکی از راهکارهای ایجاد محبت خدا، سخن گفتن دائمی با اوست. برای این کار خداوند، قرآن و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم راهی را پیش پای ما گذاشته اند که هم انس با خداست، هم معرفت اوست و هم اصول دین، فروع دین و اخلاق و تربیت است. این راه همان نماز است که کششی عجیب در انسان ایجاد می کند. نماز معجونی عجیب است که درباره آن کتاب های زیادی نوشته اند، اما هرچه در این باره می نویسند، باز حقیقت نماز کشف نمی شود. این نماز چیست که بهترین بندگان خدا شب ها تا صبح هزار رکعت نماز می خواندند، ولی از آن سیر نمی شدند. شاید بسیاری از شما نماز مرحوم آیت الله بهجت را دیده باشید، حتی اگر در زمان حیات ایشان نبوده اید، فیلم های آن هست و خوب است انسان تهیه کند و ببیند، ایشان چه لذتی از نماز می بردند که اینگونه نماز می خواندند؟! چگونه عشقبازی می کردند و چه چیزی در نماز به دست می آوردند؟!
اخلاق توحیدی، اخلاقی است که براساس معرفت، شناخت، عبادت و بندگی خدا پایه گذاری بشود و بر اساس فرمایش علامه طباطبایی(ره) این اخلاق از یکی از سه راه خوف، رجا و محبت به دست می آید. خوف و رجا دو انگیزه هستند که انسان را در مسیر درست قرار می دهند، اما محبت چیزی فراتر از خوف و رجاست .
به نظر می رسد خوب است قبل از ورود به بحث محبت خدا، مقداری به راهکارهای عملی آن بپردازیم و بحث فقط بحث نظری نباشد. برای اینکه محبت چیزی در قلب انسان جا بگیرد، باید تکرار و تمرین شود. وقتی انسان یکبار خط زیبایی را می بیند، دوست دارد بار دوم هم ببیند، وقتی دقت بیشتری کند، بیشتر آن را دوست دارد. رفیقی را انسان دوست می دارد، یکبار که می بیند، دوستش می دارد، اما هرچه بیشتر ببیند، محبتش بیشتر می شود. در بحث زیارت هم هر چه انسان بیشتر به زیارت برود، محبتش بیشتر می شود و این طور نیست که بعضی گمان کنند که اگر هر روز به زیارت بروند، برایشان عادی میود. خداوند لذتی در محبت قرار داده است که هر چه آن بیشتر میرود، بیشتر انسان را جذب می کند.
یکی از راهکارهای ایجاد محبت خدا، سخن گفتن دائمی با اوست. برای این کار خداوند، قرآن و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم راهی را پیش پای ما گذاشته اند که هم انس با خداست، هم معرفت اوست و هم اصول دین، فروع دین و اخلاق و تربیت است. این راه همان نماز است که کششی عجیب در انسان ایجاد می کند. نماز معجونی عجیب است که درباره آن کتاب های زیادی نوشته اند، اما هرچه در این باره می نویسند، باز حقیقت نماز کشف نمی شود. این نماز چیست که بهترین بندگان خدا شب ها تا صبح هزار رکعت نماز می خواندند، ولی از آن سیر نمی شدند. شاید بسیاری از شما نماز مرحوم آیت الله بهجت را دیده باشید، حتی اگر در زمان حیات ایشان نبوده اید، فیلم های آن هست و خوب است انسان تهیه کند و ببیند، ایشان چه لذتی از نماز می بردند که اینگونه نماز می خواندند؟! چگونه عشقبازی می کردند و چه چیزی در نماز به دست می آوردند؟!
تاکنون نظری ثبت نشده است