display result search
- 489
- 1000
- 1000
- 1000
تقویت اخلاق توحیدی در انسان، جلسه هشتم
سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین سید احمد فقیهی با موضوع «تقویت اخلاق توحیدی در انسان»، جلسه هشتم، سال 1402
اساس و پایه اخلاق توحیدی معرفت خدا، توحید و ایمان به خداوند است. در مقابل اخلاق توحیدی، اخلاقی است که از فلاسفه یونان گرفته شده است و اساس آن بر فضائل و رذائل است. همانطور که همه معارف قرآن بر اساس توحید است، اخلاق هم باید بر اساس توحید استوار باشد .
یکی از راهکارها در اخلاق توحیدی دعا است. دعا واقعا وسیله مهمی است، نه فقط برای برآورده شدن حاجات. ما متأسفانه اکثرا به این دید به دعا نگاه می کنیم که برای برآورده شدن حاجات دعا کنیم، خداوند هم حوائج ما را برآورده کند، و اگر هم برآورده نکند از او طلبکار می شویم. .«وَ لَعَلَّ اَلَّذِ ی أَبْطَأَ عَنِّی هُوَ خَیْرٌ لِی لِعلْمِکَ بِعَاقِبَةِ اَلْأُمُور» در حالی که دعا یک وسیله و راهکاری برای تربیت انسان است. یکی از آثار دعا این است که روحیه استکبار، تکبر، عجب، خودبینی که بدترین حالات در انسان است با دعا معالجه می شود. انسان وقتی نیاز خودش را به خدا درک کرد و به حالت تضرع درآمد و به گریه افتاد و صورت بر خاک سایید، و دستش در خانه خدا لرزید، آن حالت درونی که کبر و غرور است در انسان درمان می شود.
جهت دومی که در دعا وجود دارد، این است که اصلا هدف از آفرینش انسان عبودیت و بندگی است که نتیجه آن قرب الهی می شود. اگر کسی خالصانه آن معنای عبد و بنده بودن را در خودش ببیند، به قرب الهی می رسد .«وَ مَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ»
مرحوم علامه طباطباییرحمةأللهعلیه در المیزان می فرمایند بعضی گفته اند که عبادت به معنای خضوع و خشوع، یا تذلل است. مرحوم علامه می فرمایند نه، این خضوع و خشوع و تذلل لازمه عبادت است. ایشان می فرمایند ریشه عبادت برگرفته از عبد است. عبد یعنی مملوک. مملوک یعنی کسی که از خودش هیچی ندارد
اساس و پایه اخلاق توحیدی معرفت خدا، توحید و ایمان به خداوند است. در مقابل اخلاق توحیدی، اخلاقی است که از فلاسفه یونان گرفته شده است و اساس آن بر فضائل و رذائل است. همانطور که همه معارف قرآن بر اساس توحید است، اخلاق هم باید بر اساس توحید استوار باشد .
یکی از راهکارها در اخلاق توحیدی دعا است. دعا واقعا وسیله مهمی است، نه فقط برای برآورده شدن حاجات. ما متأسفانه اکثرا به این دید به دعا نگاه می کنیم که برای برآورده شدن حاجات دعا کنیم، خداوند هم حوائج ما را برآورده کند، و اگر هم برآورده نکند از او طلبکار می شویم. .«وَ لَعَلَّ اَلَّذِ ی أَبْطَأَ عَنِّی هُوَ خَیْرٌ لِی لِعلْمِکَ بِعَاقِبَةِ اَلْأُمُور» در حالی که دعا یک وسیله و راهکاری برای تربیت انسان است. یکی از آثار دعا این است که روحیه استکبار، تکبر، عجب، خودبینی که بدترین حالات در انسان است با دعا معالجه می شود. انسان وقتی نیاز خودش را به خدا درک کرد و به حالت تضرع درآمد و به گریه افتاد و صورت بر خاک سایید، و دستش در خانه خدا لرزید، آن حالت درونی که کبر و غرور است در انسان درمان می شود.
جهت دومی که در دعا وجود دارد، این است که اصلا هدف از آفرینش انسان عبودیت و بندگی است که نتیجه آن قرب الهی می شود. اگر کسی خالصانه آن معنای عبد و بنده بودن را در خودش ببیند، به قرب الهی می رسد .«وَ مَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ»
مرحوم علامه طباطباییرحمةأللهعلیه در المیزان می فرمایند بعضی گفته اند که عبادت به معنای خضوع و خشوع، یا تذلل است. مرحوم علامه می فرمایند نه، این خضوع و خشوع و تذلل لازمه عبادت است. ایشان می فرمایند ریشه عبادت برگرفته از عبد است. عبد یعنی مملوک. مملوک یعنی کسی که از خودش هیچی ندارد
تاکنون نظری ثبت نشده است