display result search
سخنرانی حجت الاسلام علی سرلک با موضوع «آداب، آثار و ویژگی‌های دعا»، سال 1402
روشن شدن نسبت ما با موضوع دعا و امکان رابطه انسان با ذات اقدس الهی می‌تواند بساط زندگی دنیایی و نسبت آخرتی ما را تصحیح و لذت واقعی زندگی را اعطا نماید. این‌که خداوند متعال در اوج بی‌نیازی‌اش به ما اجازه داده است تا از او بخواهیم و به او بگوییم و درب خانه او را بزنیم، بسیار مهم است؛ متأسفانه اکثر ما همچون ماهی که غرق در آب است، قدر حضور در آب را نمی‌دانیم.
« اسْتَجِیبُوا لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاکُمْ لِمَا یُحْیِیکُمْ»
دعا جان و غنا به انسان داده و او را در جریان نورانی حیاط واقعی قرار می‌دهد. دعا نقطه‌ای است که انسان با همه وجود واقعی‌اش که پر از فقر، نیاز و احتیاج به ذات اقدس الهی است، باخداوند متعال روبرو می‌شود؛ لحظه‌ای که آدمی با حیات انسانی واقعی‌اش متولدشده، تمام دستاوردها و امکانش در آن نقطه متمرکز خواهد شد.
دعا تصمیم آگاهانه ما برای برقراری رابطه باخداوند متعال است؛ دعا یعنی همه وجود من و شما غرق خواستن از خداوند متعال گردد.
خودبینی‌ها، خودخواهی‌ها و حجاب بی‌نیازی از برجسته‌ترین موانع تجلی دعا در وجود انسان است. استکبار به خدا و توهم بی‌نیازی، با گرفتاری در اسباب دنیا ایجاد می‌شود؛ دعا لحظه‌ای است که انسان در جزء حوادث، به نیازمندی خود نسبت به ذات اقدس الهی آگاهی پیدا می‌کند.
اگر اراده الهی نباشد، هیچ‌کدام از اتفاقات عالم رقم نخواهد خورد و هیچ موجودی در عالم هیچ استقلالی از خود ندارند. دعا تکاندن غیر خدا از نفس و باور کردن به این است که ما سو الله هیچ موجودیت و استقلالی ندارد و همه محتاج به لحظه‌لحظه عنایت خداوند متعال هستیم.
علم به کرم و مهر الهی دل انسان را در مواجهه با تلاطم دنیا استوار می‌سازد. دعا سرپل انتقال از پوچ و هیچ به همه‌چیز و از ذل بندگی به عز ربوبی است؛ قنوت انسان در نماز و دست نیاز بلند کردن تجلی ربط بین فقر مطلق و غنای مطلق است.
روشن شدن نسبت ما با موضوع دعا و امکان رابطه انسان با ذات اقدس الهی می‌تواند بساط زندگی دنیایی و نسبت آخرتی ما را تصحیح و لذت واقعی زندگی را اعطا نماید. این‌که خداوند متعال در اوج بی‌نیازی‌اش به ما اجازه داده است تا از او بخواهیم و به او بگوییم و درب خانه او را بزنیم، بسیار مهم است؛ متأسفانه اکثر ما همچون ماهی که غرق در آب است، قدر حضور در آب را نمی‌دانیم.
« اسْتَجِیبُوا لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاکُمْ لِمَا یُحْیِیکُمْ»
دعا جان و غنا به انسان داده و او را در جریان نورانی حیاط واقعی قرار می‌دهد. دعا نقطه‌ای است که انسان با همه وجود واقعی‌اش که پر از فقر، نیاز و احتیاج به ذات اقدس الهی است، باخداوند متعال روبرو می‌شود؛ لحظه‌ای که آدمی با حیات انسانی واقعی‌اش متولدشده، تمام دستاوردها و امکانش در آن نقطه متمرکز خواهد شد.
دعا تصمیم آگاهانه ما برای برقراری رابطه باخداوند متعال است؛ دعا یعنی همه وجود من و شما غرق خواستن از خداوند متعال گردد.
خودبینی‌ها، خودخواهی‌ها و حجاب بی‌نیازی از برجسته‌ترین موانع تجلی دعا در وجود انسان است. استکبار به خدا و توهم بی‌نیازی، با گرفتاری در اسباب دنیا ایجاد می‌شود؛ دعا لحظه‌ای است که انسان در جزء حوادث، به نیازمندی خود نسبت به ذات اقدس الهی آگاهی پیدا می‌کند.
اگر اراده الهی نباشد، هیچ‌کدام از اتفاقات عالم رقم نخواهد خورد و هیچ موجودی در عالم هیچ استقلالی از خود ندارند. دعا تکاندن غیر خدا از نفس و باور کردن به این است که ما سو الله هیچ موجودیت و استقلالی ندارد و همه محتاج به لحظه‌لحظه عنایت خداوند متعال هستیم.
علم به کرم و مهر الهی دل انسان را در مواجهه با تلاطم دنیا استوار می‌سازد. دعا سرپل انتقال از پوچ و هیچ به همه‌چیز و از ذل بندگی به عز ربوبی است؛ قنوت انسان در نماز و دست نیاز بلند کردن تجلی ربط بین فقر مطلق و غنای مطلق است.
تاکنون نظری ثبت نشده است