display result search
- 443
- 1000
- 1000
- 1000
تولی و تبری، جلسه چهارم
سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین حامد کاشانی با موضوع «تولی و تبری»، جلسه چهارم، سال 1395
جهت بسیاری از کارهایی را که ما انجام می‌دهیم روشن نیست. حتّی کارهای خوبی که انجام می‌دهیم. حتّی اگر مؤدّب هستیم، کار خوب می‌کنیم، خوب درس می‌خوانیم، خدمت می‌کنیم. گاهی توجّه نداریم به چه دلیل این کار را انجام می‌دهیم. شما می‌دانید اگر دارید نماز می‌خوانید و حواس شما نباشد و ندانید به چه دلیل دارید نماز می‌خوانید، نماز شما باطل است. باید یا ارتکاز شما باشد یا به زبان بیاورید یا از ذهن رد کنید که این را قربة إلی الله می‌خوانم و گرنه قبول نیست!
حبّ و بغض هم باید فی الله باشد. ما بزرگانی دیدیدم که گاهی کارهای خوبی به آن‌ها پیشنهاد کردیم؛ گفت: نیّتم نمی‌آید! گفتیم یعنی چه؟! ما راحت این کارها را انجام می‌دهیم. او گفت باید ببینم برای چه کسی دارم انجام می‌دهم! اولیا خدا این‌چنین هستند که هر کاری می‌خواهند بکنند، فکر می‌کنند برای چه دارم انجام می‌دهم! اگر کسی به همین یک نکته توجّه کند همه‌ی زندگی ما عبادت می‌شود. ما صبح پیاده‌روی به سمت مدرسه را می‌توانیم قربة إلی الله برای ایجاد سلامتی که بتوانم در راه خدا خدمت کنم انجام بدهیم؛ این عبادت می‌شود. صبحانه را بخوریم، بگوییم برای این‌که سر کلاس درس را بفهمم قربة إلی الله بتوانم خدمت کنم. این خوردن ما هم عبادت می‌شود. خدا خیلی راحت ثواب برای ما محیّا کرده است. این حبّ فی الله و بغض فی الله هم همین‌طور است.
پدر، مادر، همسر، فرزند، خواهر و برادر خود را دوست داری، برای چه دوست داری؟ چون از یک خون هستیم؟ اگر بعداً ماجرای کربلا شد آن موقع بین پدر خود و امام حسین کدام را انتخاب می‌کنی؟ اگر حبّ فی الله باشد هیچ وقت تصادم نیست. مسئله‌ی صراط مستقیم که می‌گویند همین است. می‌گویند در صراط مستقیم تنه‌ی هیچ کس به تنه‌ی دیگری برخورد نمی‌کند، چرا؟ چون همه در یک جهت هستند. تصادم نداریم. دنیا است که دار تزاحم است. یعنی من که می‌خواهم رتبه‌ی یک کنکور بشوم، باید شما را که با من همکلاسی هستی شکست بدهم. دنیا دار تزاحم است، امّا وقتی فی الله می‌شود، دار تزاحم نیست. همه به یک جهت حرکت می‌کنند، لذا هر چه شما به دیگران کمک کنید این‌طور نیست که عقب بمانی.
جهت بسیاری از کارهایی را که ما انجام می‌دهیم روشن نیست. حتّی کارهای خوبی که انجام می‌دهیم. حتّی اگر مؤدّب هستیم، کار خوب می‌کنیم، خوب درس می‌خوانیم، خدمت می‌کنیم. گاهی توجّه نداریم به چه دلیل این کار را انجام می‌دهیم. شما می‌دانید اگر دارید نماز می‌خوانید و حواس شما نباشد و ندانید به چه دلیل دارید نماز می‌خوانید، نماز شما باطل است. باید یا ارتکاز شما باشد یا به زبان بیاورید یا از ذهن رد کنید که این را قربة إلی الله می‌خوانم و گرنه قبول نیست!
حبّ و بغض هم باید فی الله باشد. ما بزرگانی دیدیدم که گاهی کارهای خوبی به آن‌ها پیشنهاد کردیم؛ گفت: نیّتم نمی‌آید! گفتیم یعنی چه؟! ما راحت این کارها را انجام می‌دهیم. او گفت باید ببینم برای چه کسی دارم انجام می‌دهم! اولیا خدا این‌چنین هستند که هر کاری می‌خواهند بکنند، فکر می‌کنند برای چه دارم انجام می‌دهم! اگر کسی به همین یک نکته توجّه کند همه‌ی زندگی ما عبادت می‌شود. ما صبح پیاده‌روی به سمت مدرسه را می‌توانیم قربة إلی الله برای ایجاد سلامتی که بتوانم در راه خدا خدمت کنم انجام بدهیم؛ این عبادت می‌شود. صبحانه را بخوریم، بگوییم برای این‌که سر کلاس درس را بفهمم قربة إلی الله بتوانم خدمت کنم. این خوردن ما هم عبادت می‌شود. خدا خیلی راحت ثواب برای ما محیّا کرده است. این حبّ فی الله و بغض فی الله هم همین‌طور است.
پدر، مادر، همسر، فرزند، خواهر و برادر خود را دوست داری، برای چه دوست داری؟ چون از یک خون هستیم؟ اگر بعداً ماجرای کربلا شد آن موقع بین پدر خود و امام حسین کدام را انتخاب می‌کنی؟ اگر حبّ فی الله باشد هیچ وقت تصادم نیست. مسئله‌ی صراط مستقیم که می‌گویند همین است. می‌گویند در صراط مستقیم تنه‌ی هیچ کس به تنه‌ی دیگری برخورد نمی‌کند، چرا؟ چون همه در یک جهت هستند. تصادم نداریم. دنیا است که دار تزاحم است. یعنی من که می‌خواهم رتبه‌ی یک کنکور بشوم، باید شما را که با من همکلاسی هستی شکست بدهم. دنیا دار تزاحم است، امّا وقتی فی الله می‌شود، دار تزاحم نیست. همه به یک جهت حرکت می‌کنند، لذا هر چه شما به دیگران کمک کنید این‌طور نیست که عقب بمانی.
تاکنون نظری ثبت نشده است