display result search
- 610
- 1000
- 1000
- 1000
معنای شب قدر
سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین احمد عابدی با موضوع «معنای شب قدر»، سال 1401
عرض من در سه موضوع است. اول دو سه جمله کوتاه درباره شب قدر عرض می‌کنم. بعد چند جمله راجع به دعا و اینکه راجع به آنچه باید در شب قدر از خدای متعال خواست و سوم چندجمله‌ای راجع به امیرالمؤمنین که شب ضربت خوردنشان است.
اما شب قدر که شبی است که دقیقاً برای روشن نیست که امشب است یا شب بیست و یکم است یا شب بیست و سوم یا شب نیمه شعبان. در قرآن وقتی شب قدر بیان‌شده با خصوصیاتی است که در مقابل روز قیامت است. یعنی خدای متعال را به‌عنوان شب بیان کرده است و قیامت را به‌عنوان روز. ببینید در قرآن یا در نماز هرکجا صحبت از قیامت است، قیامت به‌عنوان روز است؛ «مالِکِ یَوْمِ الدِّین». قدر لیل است: «إِنَّا أَنْزَلْناهُ فی لَیْلَةٍ مُبارَکَةٍ» یا «لَیْلَةِ الْقَدْرِ». درباره شب قدر خداوند می‌فرماید: «تَنَزَّلُ الْمَلائِکَةُ وَ الرُّوحُ». ملائکه و روح در شب قدر پایین می‌آیند؛ درباره قیامت می‌فرماید: «تَعْرُجُ الْمَلائِکَةُ وَ الرُّوحُ إِلَیْهِ». روز قیامت ملائکه و روح بالا می‌روند. یعنی شب قدر نزول ملائکه است و روز قیامت صعود ملائکه. در شب ماه پیداست و حرکت ماه هم ماهیانه است و حرکت ماه تقریباً بیست‌ونه روز طول می‌کشد، لذا وقتی می‌خواهند شب را مقایسه کنند با ماه مقایسه می‌کنند و می‌گویند: «لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ». یعنی شب را با ماه می‌سنجند و حرکت ماه هم ماهیانه است؛ اما روز خورشید پیداست و حرکت خورشید سالیانه است، لذا وقتی خدای متعال می‌خواهد قیامت را بیان کند می‌فرماید: «فی یَوْمٍ کانَ مِقْدارُهُ خَمْسینَ أَلْفَ سَنَةٍ». روزی که پنجاه‌هزار سال است. یعنی شب را با سال نمی‌سنجند بلکه با ماه، روز را هم با سال می‌سنجند نه با ماه.
درواقع این شب است و قیامت روز این شب می‌شود. بلکه به تعبیر دیگر از ابتدای دنیا تا انتهای دنیا یک‌شب است و «که دیده شب این‌چنین دراز». وقتی هم که می‌گوییم قرآن در شب قدر نازل شد یعنی قرآن به این دنیا آمد. این دنیا هم شب است حتی سر ظهرش هم شب است به خاطر اینکه سر ظهر مکه هم که باشد با آن آفتاب، هیچ‌کس از دل کس دیگر خبر ندارد. هزار چراغ هم که روشن کنید نه شما نیت من را می‌دانید و نه من از نیت شما خبردارم. یعنی همه دنیا شب است اما قیامت روز است چون در قیامت «یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسیماهُمْ» هرکسی، هرکسی را می‌شناسد. هیچ‌کس در قیامت نمی‌تواند پنهان بشود که کس دیگر او را نبیند. قیامت روزی است که «یَوْمَ تُبْلَى السَّرائِرُ» باطن‌ها آشکار می‌شود. پس قیامت روز است یعنی باطن آشکار می‌شود، نیت‌ها ظاهر می‌شوند، پیداست که چه کسی چه‌کاره بوده و چه‌کاری انجام داده است. اما دنیا هم شب است چون در دنیا خوب و بد کنار هم می‌نشینند، سعید و شقی از یکدیگر تشخیص داده نمی‌شود. یک معنای اینکه می‌گوییم قرآن در شب قدر نازل شده است این است که قرآن که کتاب خداست، قرآن که نور محض است، در این عالمی که عالم ماده است آمده است، در این عالمی که عالم ظلمت است، عالمی که خیر و شر باهم مخلوط و کنار هم است و قیامت می‌شود روز تفکیک و جدای این‌ها. پس درواقع این شب است و آن‌هم روزش می‌شود. این دوسه جمله کوتاه راجع به شب قدر.
عرض من در سه موضوع است. اول دو سه جمله کوتاه درباره شب قدر عرض می‌کنم. بعد چند جمله راجع به دعا و اینکه راجع به آنچه باید در شب قدر از خدای متعال خواست و سوم چندجمله‌ای راجع به امیرالمؤمنین که شب ضربت خوردنشان است.
اما شب قدر که شبی است که دقیقاً برای روشن نیست که امشب است یا شب بیست و یکم است یا شب بیست و سوم یا شب نیمه شعبان. در قرآن وقتی شب قدر بیان‌شده با خصوصیاتی است که در مقابل روز قیامت است. یعنی خدای متعال را به‌عنوان شب بیان کرده است و قیامت را به‌عنوان روز. ببینید در قرآن یا در نماز هرکجا صحبت از قیامت است، قیامت به‌عنوان روز است؛ «مالِکِ یَوْمِ الدِّین». قدر لیل است: «إِنَّا أَنْزَلْناهُ فی لَیْلَةٍ مُبارَکَةٍ» یا «لَیْلَةِ الْقَدْرِ». درباره شب قدر خداوند می‌فرماید: «تَنَزَّلُ الْمَلائِکَةُ وَ الرُّوحُ». ملائکه و روح در شب قدر پایین می‌آیند؛ درباره قیامت می‌فرماید: «تَعْرُجُ الْمَلائِکَةُ وَ الرُّوحُ إِلَیْهِ». روز قیامت ملائکه و روح بالا می‌روند. یعنی شب قدر نزول ملائکه است و روز قیامت صعود ملائکه. در شب ماه پیداست و حرکت ماه هم ماهیانه است و حرکت ماه تقریباً بیست‌ونه روز طول می‌کشد، لذا وقتی می‌خواهند شب را مقایسه کنند با ماه مقایسه می‌کنند و می‌گویند: «لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ». یعنی شب را با ماه می‌سنجند و حرکت ماه هم ماهیانه است؛ اما روز خورشید پیداست و حرکت خورشید سالیانه است، لذا وقتی خدای متعال می‌خواهد قیامت را بیان کند می‌فرماید: «فی یَوْمٍ کانَ مِقْدارُهُ خَمْسینَ أَلْفَ سَنَةٍ». روزی که پنجاه‌هزار سال است. یعنی شب را با سال نمی‌سنجند بلکه با ماه، روز را هم با سال می‌سنجند نه با ماه.
درواقع این شب است و قیامت روز این شب می‌شود. بلکه به تعبیر دیگر از ابتدای دنیا تا انتهای دنیا یک‌شب است و «که دیده شب این‌چنین دراز». وقتی هم که می‌گوییم قرآن در شب قدر نازل شد یعنی قرآن به این دنیا آمد. این دنیا هم شب است حتی سر ظهرش هم شب است به خاطر اینکه سر ظهر مکه هم که باشد با آن آفتاب، هیچ‌کس از دل کس دیگر خبر ندارد. هزار چراغ هم که روشن کنید نه شما نیت من را می‌دانید و نه من از نیت شما خبردارم. یعنی همه دنیا شب است اما قیامت روز است چون در قیامت «یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسیماهُمْ» هرکسی، هرکسی را می‌شناسد. هیچ‌کس در قیامت نمی‌تواند پنهان بشود که کس دیگر او را نبیند. قیامت روزی است که «یَوْمَ تُبْلَى السَّرائِرُ» باطن‌ها آشکار می‌شود. پس قیامت روز است یعنی باطن آشکار می‌شود، نیت‌ها ظاهر می‌شوند، پیداست که چه کسی چه‌کاره بوده و چه‌کاری انجام داده است. اما دنیا هم شب است چون در دنیا خوب و بد کنار هم می‌نشینند، سعید و شقی از یکدیگر تشخیص داده نمی‌شود. یک معنای اینکه می‌گوییم قرآن در شب قدر نازل شده است این است که قرآن که کتاب خداست، قرآن که نور محض است، در این عالمی که عالم ماده است آمده است، در این عالمی که عالم ظلمت است، عالمی که خیر و شر باهم مخلوط و کنار هم است و قیامت می‌شود روز تفکیک و جدای این‌ها. پس درواقع این شب است و آن‌هم روزش می‌شود. این دوسه جمله کوتاه راجع به شب قدر.
قطعات
-
عنوانزمانتعداد پخش
-
-
تاکنون نظری ثبت نشده است