display result search
- 494
- 1000
- 1000
- 1000
شرح دعای پر فضیلت افتتاح، جلسه چهارم
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع «شرح دعای پر فضیلت افتتاح»، جلسه چهارم، سال 1397
به ما دستور دادند قبل از دعا، حمد الهی و ثنای الهی را بگوییم و اقرار به خطاها و ضعف‌های خودمان بکنیم و بعد هم صلوات بر وجود نبی اکرم و اهل‌بیت بفرستیم. اینها اصل دعاست ولی در آغاز هر دعایی باید باشد. چرا اینها باید ضمن دعا باشد؟ هر دعایی می‌خواهیم بکنیم حمد متناسب با آن دعا باید اتفاق بیافتد. گاهی انسان وقتی وارد این حمدها از زبان معصوم می‌شود دیگر ممکن است دعا را فراموش کند. در کافی شریف هست حضرت فرمودند: خدای متعال می‌فرماید: «مَنْ شُغِلَ بِذِکْرِی عَنْ مَسْأَلَتِی أَعْطَیْتُهُ أَفْضَلَ مَا أُعْطِی مَنْ سَأَلَنِی» کسی مشغول ذکر من شود و خواسته خودش یادش برود. بیش از آنچه به دعا کننده‌ها می‌دهم به او می‌دهم. حمدهای دعای افتتاح اینطور است. «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی هَدانا لِهذا وَ ما کُنَّا لِنَهْتَدِیَ لَوْ لا أَنْ هَدانَا اللَّهُ» آدم از خدای متعال برای ظهور حضرت می‌خواهد. حمدهای متناسب با او، از گذشته‌های آدم می‌گوید که حتماً خوب است آدم توجه داشته باشد که عنایتی که خدا در گذشته‌ها داشته را یادآوری کند و متوجه شود و سرشار شود و آماده شود برای دریافت ادامه این فیوضات. تو به من محبت می‌کنی و دست مرا می‌گیری و من به تو دشمنی می‌کنم! خدای متعال بعضی وقتها که می‌خواهد چیزی را به آدم بدهد، یک بلای کوچکی اولش می‌آید، اینکه می‌گویم کوچک یعنی در مقابل آن فیضی که می‌خواهد برسد. ممکن است بیست سال طول بکشد ولی کوچک است. او می‌خواهد به ما لطف کند و فیض برساند اما ما کینه خدا را در دل می‌گیریم که خدایا کسی دیگر در عالم نبود که فقیرش کنی؟ آبرویش را بریزی؟ در حالی که خدای متعال دارد به ما محبت می‌کند. «وَ تَتَحَبَّبُ اِلَىَّ فَاَتَبَغَّضُ اِلَیْکَ» تو ما را برای ظهور دعوت می‌کنی که آماده شویم. سرباز امام زمان شوید! البته یک ابتلائاتی هم قبلش هست. همینطور نمی‌شود. «وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرِین» آنهایی که پایداری می‌کنند به آنها بشارت بده. ظاهر آیه مربوط به ابتلائات شیعیان قبل از ظهور است که برای تلقی ظهور آماده می‌شوند. خدای متعال ما را به فیض عظیم دعوت می‌کند، محبت می‌کند و ما زیر بار نمی‌رویم. سختی‌هایی که در دنیا هست، انشاءالله مقدمه ظهور باشد. بعضی بزرگان گاهی یک جمله از این دعا را مفصل توضیح دادند. از صلوات‌های دعا عبور کنیم می‌رسیم به آن قسمت فرودگاه دعا که دعا برای وجود مقدس امام زمان و عصر ظهور است.
چند نکته کلی عرض کنم که در این دعا هم شاید گره گشا باشد. نکته اول این است که آنچه به وسیله امام در عالم واقع می‌شود از جمله ظهور که بساط ظلم جمع می‌شود و دستگاه ظلمه جمع می‌شود و بساط عدل در عالم پهن می‌شود و ظلمات جمع می‌شود و نور می‌آید، آنچه در عصر ظهور اتفاق می‌افتد، از عدل و حیات و نور، ابتداعاً صنع خداست، فعل الهی است. هرچه در عالم به وسیله امام واقع می‌شود فعل خداست. از جمله ظهور که یکی از افعال مهمی است که به وسیله امام(ع) در حوادث ظهور واقع می‌شود، اینها فعل خدای متعال و صنع الهی است. منتهی امام در یک مقامی هستند که خدای متعال فعل خودش را به دست امام انجام می‌دهند. این نه به معنی حلول خدای متعال در امام هست، می‌دانید کفر است و هیچ شیعه‌ای به آنها معتقد نیست. نه به معنی اتحاد خدا با امام هست، اینها نیست ولی همینطور که مکرر عرض کردیم در دعای ماه رجب که شاید از امام عصر ارواحنا فداه باشد و مرحوم محدث قمی هم نقل کردند، شأن امام این است «و آیاتک و مقاماتک التی لا تعطیل لها فی کل مکان» امام آن آیه الهی است که در هر مکانی باشد این آیه هست. تعطیل بردار نیست! «یعرفک بها من عرفک» هرکس خدا را می‌شناسد با امام می‌شناسد. چه ملائکه، بالا و پایین، اولیاء و انبیاء، از این طریق می‌‌رسند. «لا فرق بینک و بینها الا انهم عبادک و خلقُک» فرقی بین امام و خدا نیست الا اینکه امام مخلوق به عبد است. خدای متعال معبود است. این تمام فرق است! لذا بین غلو و تقصیر حرکت می‌کنیم اگر این جمله را انکار کردید «لا فرق بینک و بینها» مبتلا به تقصیر و کوتاهی در معرفت امام می‌شود. امام را از خدا جدا می‌کند. اگر آن طرف را توجه نکرد «الا انهم عبادک و خلقُک» مبتلا به غلو و افراط می‌شود. عیاذ بالله نسبت خدایی به امام می‌دهد. پس توجه به این نکته که امام ید الله است، عین الله است. هرکاری در عالم انجام شود به وسیله صنع خداست. ما امام را مستقل از خدای متعال نمی‌بینیم که برای امام یک صنعی قائل باشیم. آنچه واقع می‌شود فعل خداست که به دست امام واقع می‌شود. در دعاها این را می‌بینیم.
به ما دستور دادند قبل از دعا، حمد الهی و ثنای الهی را بگوییم و اقرار به خطاها و ضعف‌های خودمان بکنیم و بعد هم صلوات بر وجود نبی اکرم و اهل‌بیت بفرستیم. اینها اصل دعاست ولی در آغاز هر دعایی باید باشد. چرا اینها باید ضمن دعا باشد؟ هر دعایی می‌خواهیم بکنیم حمد متناسب با آن دعا باید اتفاق بیافتد. گاهی انسان وقتی وارد این حمدها از زبان معصوم می‌شود دیگر ممکن است دعا را فراموش کند. در کافی شریف هست حضرت فرمودند: خدای متعال می‌فرماید: «مَنْ شُغِلَ بِذِکْرِی عَنْ مَسْأَلَتِی أَعْطَیْتُهُ أَفْضَلَ مَا أُعْطِی مَنْ سَأَلَنِی» کسی مشغول ذکر من شود و خواسته خودش یادش برود. بیش از آنچه به دعا کننده‌ها می‌دهم به او می‌دهم. حمدهای دعای افتتاح اینطور است. «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی هَدانا لِهذا وَ ما کُنَّا لِنَهْتَدِیَ لَوْ لا أَنْ هَدانَا اللَّهُ» آدم از خدای متعال برای ظهور حضرت می‌خواهد. حمدهای متناسب با او، از گذشته‌های آدم می‌گوید که حتماً خوب است آدم توجه داشته باشد که عنایتی که خدا در گذشته‌ها داشته را یادآوری کند و متوجه شود و سرشار شود و آماده شود برای دریافت ادامه این فیوضات. تو به من محبت می‌کنی و دست مرا می‌گیری و من به تو دشمنی می‌کنم! خدای متعال بعضی وقتها که می‌خواهد چیزی را به آدم بدهد، یک بلای کوچکی اولش می‌آید، اینکه می‌گویم کوچک یعنی در مقابل آن فیضی که می‌خواهد برسد. ممکن است بیست سال طول بکشد ولی کوچک است. او می‌خواهد به ما لطف کند و فیض برساند اما ما کینه خدا را در دل می‌گیریم که خدایا کسی دیگر در عالم نبود که فقیرش کنی؟ آبرویش را بریزی؟ در حالی که خدای متعال دارد به ما محبت می‌کند. «وَ تَتَحَبَّبُ اِلَىَّ فَاَتَبَغَّضُ اِلَیْکَ» تو ما را برای ظهور دعوت می‌کنی که آماده شویم. سرباز امام زمان شوید! البته یک ابتلائاتی هم قبلش هست. همینطور نمی‌شود. «وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرِین» آنهایی که پایداری می‌کنند به آنها بشارت بده. ظاهر آیه مربوط به ابتلائات شیعیان قبل از ظهور است که برای تلقی ظهور آماده می‌شوند. خدای متعال ما را به فیض عظیم دعوت می‌کند، محبت می‌کند و ما زیر بار نمی‌رویم. سختی‌هایی که در دنیا هست، انشاءالله مقدمه ظهور باشد. بعضی بزرگان گاهی یک جمله از این دعا را مفصل توضیح دادند. از صلوات‌های دعا عبور کنیم می‌رسیم به آن قسمت فرودگاه دعا که دعا برای وجود مقدس امام زمان و عصر ظهور است.
چند نکته کلی عرض کنم که در این دعا هم شاید گره گشا باشد. نکته اول این است که آنچه به وسیله امام در عالم واقع می‌شود از جمله ظهور که بساط ظلم جمع می‌شود و دستگاه ظلمه جمع می‌شود و بساط عدل در عالم پهن می‌شود و ظلمات جمع می‌شود و نور می‌آید، آنچه در عصر ظهور اتفاق می‌افتد، از عدل و حیات و نور، ابتداعاً صنع خداست، فعل الهی است. هرچه در عالم به وسیله امام واقع می‌شود فعل خداست. از جمله ظهور که یکی از افعال مهمی است که به وسیله امام(ع) در حوادث ظهور واقع می‌شود، اینها فعل خدای متعال و صنع الهی است. منتهی امام در یک مقامی هستند که خدای متعال فعل خودش را به دست امام انجام می‌دهند. این نه به معنی حلول خدای متعال در امام هست، می‌دانید کفر است و هیچ شیعه‌ای به آنها معتقد نیست. نه به معنی اتحاد خدا با امام هست، اینها نیست ولی همینطور که مکرر عرض کردیم در دعای ماه رجب که شاید از امام عصر ارواحنا فداه باشد و مرحوم محدث قمی هم نقل کردند، شأن امام این است «و آیاتک و مقاماتک التی لا تعطیل لها فی کل مکان» امام آن آیه الهی است که در هر مکانی باشد این آیه هست. تعطیل بردار نیست! «یعرفک بها من عرفک» هرکس خدا را می‌شناسد با امام می‌شناسد. چه ملائکه، بالا و پایین، اولیاء و انبیاء، از این طریق می‌‌رسند. «لا فرق بینک و بینها الا انهم عبادک و خلقُک» فرقی بین امام و خدا نیست الا اینکه امام مخلوق به عبد است. خدای متعال معبود است. این تمام فرق است! لذا بین غلو و تقصیر حرکت می‌کنیم اگر این جمله را انکار کردید «لا فرق بینک و بینها» مبتلا به تقصیر و کوتاهی در معرفت امام می‌شود. امام را از خدا جدا می‌کند. اگر آن طرف را توجه نکرد «الا انهم عبادک و خلقُک» مبتلا به غلو و افراط می‌شود. عیاذ بالله نسبت خدایی به امام می‌دهد. پس توجه به این نکته که امام ید الله است، عین الله است. هرکاری در عالم انجام شود به وسیله صنع خداست. ما امام را مستقل از خدای متعال نمی‌بینیم که برای امام یک صنعی قائل باشیم. آنچه واقع می‌شود فعل خداست که به دست امام واقع می‌شود. در دعاها این را می‌بینیم.
قطعات
-
عنوانزمانتعداد پخش
-
-
تاکنون نظری ثبت نشده است