display result search
- 674
- 1000
- 1000
- 1000
شرح دعای پر فضیلت افتتاح، جلسه سوم
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع «شرح دعای پر فضیلت افتتاح»، جلسه سوم، سال 1397
دعای افتتاح را مرحوم شیخ طوسی و سید بن طاووس هردو نقل کردند. مرحوم علامه مجلسی هم اضافه‌ای دارند که برای ما روشن نیست این اضافه را از کجا آوردند. ایشان در زاد المعاد می‌گویند: این دعا را امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف مکتوب فرمودند که شیعیان بخوانند. این سند دعاست منتهی هم سید بن طاووس از محمد بن عثمان که نایب خاص دوم حضرت است عرض کرده است. نکته دوم اینکه در دعاها، در روایت داریم قبل از ورود به دعا چند مقدمه انجام بگیرد. ثنای خدای متعال، مدح خدای متعال، حمد و تسبیح خدای متعال، اقرار به ذنوب و استغفار و بعد صلوات و بعد انسان وارد دعا شود. مدح برای این است که اگر انسان به صفات جمال الهی توجه نکند، زبانش به دعا باز نمی‌شود. حتی اگر ما مدح کنیم و خدا نشنود باز دعایی اتفاق نمی‌افتد. این مدح و سمع اوست. وقتی این دو با هم جمع می‌شوند «فَاسْمَعْ یا سَمِیعُ مِدْحَتِی» اگر خدای متعال نشنود اتفاقی نمی‌افتد. باید طوری حمد کرد که در معرض سمع الهی قرار بگیرد و خدای متعال بشنود، وقتی شنید کار تمام می‌شود. دوم اینکه حمد و تسبیح برای این است که وقتی انسان از خدای متعال مطلبی را می‌خواهد، اگر در ناحیه او نقصی ببیند و او را متناسب با آنچه خودش می‌شناسد، بخواهد توصیف بکند، عیب‌ها را گردن او بگذارد، اگر او را کوچک ببینی، امکان اینکه از او بخواهی نیست. اگر او را مبدأ بدی‌ها ببینی و بدی‌ها را به او برگردانی، توقع و امیدی نیست. بنابراین باید تسبیح شود از نقص و از تعریفی که ما می‌کنیم که در قرآن عمدتاً تسبیح که گفته می‌شود «سُبْحانَ رَبِّکَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا یَصِفُون»، «سُبْحانَهُ وَ تَعالى عَمَّا یَقُولُون» تسبیح از آنچه ما می‌گوییم و مدح‌های ما هست. اگر این تسبیح‌ها نباشد و خدای متعال را در مقام عظمتش نبینیم، اینکه انسان لسان دعا پیدا کند و دعا کند فراهم نمی‌شود. عیب را هم گردن خدا بگذارید، باز همینطور است.
بعد از حمد و تسبیح، اقرار به ذنوب، برای این نیست که خدای متعال خوشش می‌آید از اینکه ما اقرار کنیم. نه! بحث این است که اگر ما عیوب خودمان را نپذیریم، اصلاح نمی‌شود. کسی که احساس می‌کند مریض نیست به نسخه عمل نمی‌کند. معنی ندارد برایش نسخه بنویسید. وقتی فهمید بیمار است، آمادگی پیدا می‌کند یک نسخه‌ای برایش بنویسند، یک جایی جراحی‌اش کنند و خودش را در اختیار قرار بدهد. نسخه‌هایی می‌نویسند آدم باید عمل کند. یک نسخه‌هایی است خدای متعال عمل می‌کند، جراحی و شستشو می‌دهد. هیچکدام را انسان تا اعتراف نکند، اصلاً آماده نیست. این جزء لطف خداست، انسانی که اعتراف نمی‌کند زیر تیغ جراحی نمی‌برند. چون نمی‌فهمد چرا او را زیر تیغ جراحی برد و نتیجه هم نمی‌دهد.
اما صلوات، صلوات تواضع و خشوع در مقابل وجود مقدس نبی اکرم است. حکم سجده‌ای را دارد که ملائکه در مقابل حضرت آدم کردند و این باب معارف را روی قلب انسان باز می‌کند. انسان را تطهیر می‌کند و شستشو می‌دهد. اقرار به مقامات آنهاست، تجدید عهد و میثاق با وجود مقدس نبی اکرم و اهل بیت است که همه قرب ما در همان میثاق‌ها و عهدهایی است که بستیم. چون وقتی با خدا عهد می‌بندی، خدا در این عهد نفعی نمی‌برد. هر عهدی که بنده با خدا می‌بندد اگر دو طرفه باشد برد با بنده است. بنده چه دارد به خدا بدهد؟! بیع با خدای متعال برای خدای متعال منفعت دارد. «فَاسْتَبْشِرُوا بِبَیْعِکُمُ الَّذِی بایَعْتُمْ بِهِ وَ ذلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ» اگر ما یک بیعتی با وجود مقدس نبی خاتم(ص) کردیم، بیعت دو طرفه هست. در این بیعت و تجدید عهد برنده ما هستیم و او چه احتیاجی به ما دارد. این تجدید عهد همه به نفع ماست، بنابراین صلوات تجدید عهد و میثاق است و در ما یک ظرفیت‌هایی ایجاد می‌کند برای تحمل حقایق، آنوقت حقایق بر ما جاری می‌شود. ما به اندازه تواضع‌مان در عالم بهره‌مند می‌شویم. وقتی تواضع می‌کنی حقایق از آن طرف جاری می‌شود.
دعای افتتاح را مرحوم شیخ طوسی و سید بن طاووس هردو نقل کردند. مرحوم علامه مجلسی هم اضافه‌ای دارند که برای ما روشن نیست این اضافه را از کجا آوردند. ایشان در زاد المعاد می‌گویند: این دعا را امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف مکتوب فرمودند که شیعیان بخوانند. این سند دعاست منتهی هم سید بن طاووس از محمد بن عثمان که نایب خاص دوم حضرت است عرض کرده است. نکته دوم اینکه در دعاها، در روایت داریم قبل از ورود به دعا چند مقدمه انجام بگیرد. ثنای خدای متعال، مدح خدای متعال، حمد و تسبیح خدای متعال، اقرار به ذنوب و استغفار و بعد صلوات و بعد انسان وارد دعا شود. مدح برای این است که اگر انسان به صفات جمال الهی توجه نکند، زبانش به دعا باز نمی‌شود. حتی اگر ما مدح کنیم و خدا نشنود باز دعایی اتفاق نمی‌افتد. این مدح و سمع اوست. وقتی این دو با هم جمع می‌شوند «فَاسْمَعْ یا سَمِیعُ مِدْحَتِی» اگر خدای متعال نشنود اتفاقی نمی‌افتد. باید طوری حمد کرد که در معرض سمع الهی قرار بگیرد و خدای متعال بشنود، وقتی شنید کار تمام می‌شود. دوم اینکه حمد و تسبیح برای این است که وقتی انسان از خدای متعال مطلبی را می‌خواهد، اگر در ناحیه او نقصی ببیند و او را متناسب با آنچه خودش می‌شناسد، بخواهد توصیف بکند، عیب‌ها را گردن او بگذارد، اگر او را کوچک ببینی، امکان اینکه از او بخواهی نیست. اگر او را مبدأ بدی‌ها ببینی و بدی‌ها را به او برگردانی، توقع و امیدی نیست. بنابراین باید تسبیح شود از نقص و از تعریفی که ما می‌کنیم که در قرآن عمدتاً تسبیح که گفته می‌شود «سُبْحانَ رَبِّکَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا یَصِفُون»، «سُبْحانَهُ وَ تَعالى عَمَّا یَقُولُون» تسبیح از آنچه ما می‌گوییم و مدح‌های ما هست. اگر این تسبیح‌ها نباشد و خدای متعال را در مقام عظمتش نبینیم، اینکه انسان لسان دعا پیدا کند و دعا کند فراهم نمی‌شود. عیب را هم گردن خدا بگذارید، باز همینطور است.
بعد از حمد و تسبیح، اقرار به ذنوب، برای این نیست که خدای متعال خوشش می‌آید از اینکه ما اقرار کنیم. نه! بحث این است که اگر ما عیوب خودمان را نپذیریم، اصلاح نمی‌شود. کسی که احساس می‌کند مریض نیست به نسخه عمل نمی‌کند. معنی ندارد برایش نسخه بنویسید. وقتی فهمید بیمار است، آمادگی پیدا می‌کند یک نسخه‌ای برایش بنویسند، یک جایی جراحی‌اش کنند و خودش را در اختیار قرار بدهد. نسخه‌هایی می‌نویسند آدم باید عمل کند. یک نسخه‌هایی است خدای متعال عمل می‌کند، جراحی و شستشو می‌دهد. هیچکدام را انسان تا اعتراف نکند، اصلاً آماده نیست. این جزء لطف خداست، انسانی که اعتراف نمی‌کند زیر تیغ جراحی نمی‌برند. چون نمی‌فهمد چرا او را زیر تیغ جراحی برد و نتیجه هم نمی‌دهد.
اما صلوات، صلوات تواضع و خشوع در مقابل وجود مقدس نبی اکرم است. حکم سجده‌ای را دارد که ملائکه در مقابل حضرت آدم کردند و این باب معارف را روی قلب انسان باز می‌کند. انسان را تطهیر می‌کند و شستشو می‌دهد. اقرار به مقامات آنهاست، تجدید عهد و میثاق با وجود مقدس نبی اکرم و اهل بیت است که همه قرب ما در همان میثاق‌ها و عهدهایی است که بستیم. چون وقتی با خدا عهد می‌بندی، خدا در این عهد نفعی نمی‌برد. هر عهدی که بنده با خدا می‌بندد اگر دو طرفه باشد برد با بنده است. بنده چه دارد به خدا بدهد؟! بیع با خدای متعال برای خدای متعال منفعت دارد. «فَاسْتَبْشِرُوا بِبَیْعِکُمُ الَّذِی بایَعْتُمْ بِهِ وَ ذلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ» اگر ما یک بیعتی با وجود مقدس نبی خاتم(ص) کردیم، بیعت دو طرفه هست. در این بیعت و تجدید عهد برنده ما هستیم و او چه احتیاجی به ما دارد. این تجدید عهد همه به نفع ماست، بنابراین صلوات تجدید عهد و میثاق است و در ما یک ظرفیت‌هایی ایجاد می‌کند برای تحمل حقایق، آنوقت حقایق بر ما جاری می‌شود. ما به اندازه تواضع‌مان در عالم بهره‌مند می‌شویم. وقتی تواضع می‌کنی حقایق از آن طرف جاری می‌شود.
قطعات
-
عنوانزمانتعداد پخش
-
-
-
تاکنون نظری ثبت نشده است