display result search
- 320
- 1000
- 1000
- 1000
ضیافت الهی، جلسه هشتم
سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین کاظم صدیقی با موضوع «ضیافت الهی»، جلسه هشتم، سال 1401
اساس روزه تقرّب به خدای متعال است و پرهیز از اموری است که انسان را از خدای متعال دور می‌کند.
حدیث از وجود نازنین پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم است که فرمودند: «إنَّهُ لیس شیءٌ یُقَرِّبُکُمْ إلى الجنهِ إلَّا قد أَمَرْتُکُمْ بهِ» هر چیزی که شما را به خدا نزدیک می‌کرد، من شما را به آن فرمان دادم و امر کردم و واجب شد، «و لیس شیءٌ یُقَرِّبُکُمْ إلى النارِ إِلَّا قد نَهَیْتُکُمْ عنهُ» و هر چیزی که شما را از خدای متعال دور می‌کرد، من شما را برای شما حرام کردم.
این نشان می‌دهد که تمام واجبات نردبان عروج به سوی خدای متعال است.
حال آیا بدن ما به خدای متعال نزدیک می‌شود یا خودِ ما؟ بدن ابزار است، بدن مرکب است، بدن وسیله است، حقیقتِ ما روح و جان ماست، و در مسئله‌ی روح و جان قرب مکانی نیست، خدای متعال در همه جا هست، خدای متعال لایتنهی است، همه‌ی موجودات در حیطه‌ی وجود خدای متعال است، در حیطه‌ی قدرت خدای متعال است، امیرالمؤمنین صلوات الله علیه می‌فرمایند که خدای متعال با همه چیز است، همانگونه که با همه کس است با همه چیز هم هست، هیچ چیزی نیست که خدای متعال در آن نباشد، ولی قاطی نیست، خدای متعال ماده نیست که با چیز دیگر قاطی بشود.
لذا خدای متعال محیط است، «هُوَ الْأَوَّلُ وَالْآخِرُ وَالظَّاهِرُ وَالْبَاطِنُ وَهُوَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ»، چون محیط است، چون ماده نیست، روح ما هم بارقه‌ی خدای متعال است، «وَنَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی»، خدای متعال فرموده است که ما در آدم از روح خودمان دمیده‌ایم.
خدای متعال در مورد خلقت انسان هم همین تعبیر را دارد که خدای متعال در ما نفخ روح کرده است، چون ما با دَم آشنا هستیم، وقتی فوت می‌کنند… سابقاً اینطور بود که وقتی می‌خواستند آتش روشن کنند فوت می‌کردند و آتش شعله می‌کشید، خدای متعال برای اشتعال و گرمی ما در ما دمیده است، دَم خدا دَم نفسی نیست.
مرحوم حاجی نوری اعلی الله مقامه الشّریف استاد مرحوم محدّث قمی اعلی الله مقامه الشّریف کتابی در مورد سلمان فارسی سلام الله علیه نوشته است و نام آن را «نَفَسُ الرَّحمَن» گذاشته است، این همان دَمِ خداست.
در مورد حضرت عیسی مسیح روح الله است، همه‌ی حقیقت او جان است، اما از روح خدا در ما دمیده شده است و آن حقیقتِ ماست. ما هر اندازه آن روح و حقیقت مجرّد را مورد تربیت الهی قرار بدهیم وسعت پیدا می‌کند و رنگ خدا می‌گیرد، می‌شود ما به جایی برسیم که در دیدنمان نیازی به چشم نداشته باشیم.
اساس روزه تقرّب به خدای متعال است و پرهیز از اموری است که انسان را از خدای متعال دور می‌کند.
حدیث از وجود نازنین پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم است که فرمودند: «إنَّهُ لیس شیءٌ یُقَرِّبُکُمْ إلى الجنهِ إلَّا قد أَمَرْتُکُمْ بهِ» هر چیزی که شما را به خدا نزدیک می‌کرد، من شما را به آن فرمان دادم و امر کردم و واجب شد، «و لیس شیءٌ یُقَرِّبُکُمْ إلى النارِ إِلَّا قد نَهَیْتُکُمْ عنهُ» و هر چیزی که شما را از خدای متعال دور می‌کرد، من شما را برای شما حرام کردم.
این نشان می‌دهد که تمام واجبات نردبان عروج به سوی خدای متعال است.
حال آیا بدن ما به خدای متعال نزدیک می‌شود یا خودِ ما؟ بدن ابزار است، بدن مرکب است، بدن وسیله است، حقیقتِ ما روح و جان ماست، و در مسئله‌ی روح و جان قرب مکانی نیست، خدای متعال در همه جا هست، خدای متعال لایتنهی است، همه‌ی موجودات در حیطه‌ی وجود خدای متعال است، در حیطه‌ی قدرت خدای متعال است، امیرالمؤمنین صلوات الله علیه می‌فرمایند که خدای متعال با همه چیز است، همانگونه که با همه کس است با همه چیز هم هست، هیچ چیزی نیست که خدای متعال در آن نباشد، ولی قاطی نیست، خدای متعال ماده نیست که با چیز دیگر قاطی بشود.
لذا خدای متعال محیط است، «هُوَ الْأَوَّلُ وَالْآخِرُ وَالظَّاهِرُ وَالْبَاطِنُ وَهُوَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ»، چون محیط است، چون ماده نیست، روح ما هم بارقه‌ی خدای متعال است، «وَنَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی»، خدای متعال فرموده است که ما در آدم از روح خودمان دمیده‌ایم.
خدای متعال در مورد خلقت انسان هم همین تعبیر را دارد که خدای متعال در ما نفخ روح کرده است، چون ما با دَم آشنا هستیم، وقتی فوت می‌کنند… سابقاً اینطور بود که وقتی می‌خواستند آتش روشن کنند فوت می‌کردند و آتش شعله می‌کشید، خدای متعال برای اشتعال و گرمی ما در ما دمیده است، دَم خدا دَم نفسی نیست.
مرحوم حاجی نوری اعلی الله مقامه الشّریف استاد مرحوم محدّث قمی اعلی الله مقامه الشّریف کتابی در مورد سلمان فارسی سلام الله علیه نوشته است و نام آن را «نَفَسُ الرَّحمَن» گذاشته است، این همان دَمِ خداست.
در مورد حضرت عیسی مسیح روح الله است، همه‌ی حقیقت او جان است، اما از روح خدا در ما دمیده شده است و آن حقیقتِ ماست. ما هر اندازه آن روح و حقیقت مجرّد را مورد تربیت الهی قرار بدهیم وسعت پیدا می‌کند و رنگ خدا می‌گیرد، می‌شود ما به جایی برسیم که در دیدنمان نیازی به چشم نداشته باشیم.
تاکنون نظری ثبت نشده است