display result search
- 242
- 1000
- 1000
- 1000
شرح دعای عرفه، جلسه دوازدهم
سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین کاظم صدیقی با موضوع «شرح دعای عرفه»، جلسه دوازدهم، سال 1392
“أَنْتَ الَّذِی مَنَنْتَ أَنْتَ الَّذِی أَنْعَمْتَ أَنْتَ الَّذِی أَحْسَنْتَ أَنْتَ الَّذِی أَجْمَلْتَ أَنْتَ الَّذِی أَفْضَلْت أَنْتَ الَّذِی أَکْمَلْتَ أَنْتَ الَّذِی رَزَقْت أَنْتَ الَّذِی وَفَّقْتَ أَنْتَ الَّذِی أَعْطَیْتَ أَنْتَ الَّذِی أَغْنَیْتَ أَنْتَ الَّذِی أَقْنَیْتَ أَنْتَ الَّذِی آوَیْتَ أَنْتَ الَّذِی کَفَیْتَ أَنْتَ الَّذِی هَدَیْتَ أَنْتَ الَّذِی عَصَمْتَ أَنْتَ الَّذِی سَتَرْتَ أَنْتَ الَّذِی غَفَرْتأَنْتَ الَّذِی أَقَلْتَ أَنْتَ الَّذِی مَکَّنْتَ أَنْتَ الَّذِی أَعْزَزْت“.
خوشا به حال آن کسانی که اکنون به سمت عرفات می روند. عده ای به مدینه رسیده اند؛ عده ای هم بار سفر بسته اند وعرفات را در چند قدمی خودشان می بینند و لحظه شماری می کنند تا در صحرا ی عرفات با امام زمانشان هم ناله شوند و دعای عرفه امام حسین علیه السلام را، که حضرت با سوز و اشک به یادگار گذاشته است، به زبان جاری کنند و دل خوش اند که به همراه وجود نازنین امام زمان، این دعا ها را می خوانند. امام حسین علیه السَلام در مقام معارفه است. گویا جلسه ای رسمی تشکیل شده و میهمانی در محضر میزبان عظیمی قرار گرفته و مأذون شده است که معارفه را خودش انجام دهد. هم میهمان را خودش معرفی می کند هم میزبان را؛ اما میزبان چه کسی است؟ میهمان عرضه می دارد: “تو صاحب این صفات هستی؛ ای میزبان من! ای مولای من! تو کسی هستی که به من منّت گذاشتی؛ وگر نه من که قابل نبودم با تو هم نشین باشم و با تو حرف بزنم. من کجا و صحرا ی عرفات کجا؟! من کجا و مقام عظمت تو کجا؟! شما بودید که به این حقیر انعام کردید.
در قرآن کریم هر چیزی که برای ما مفید و ضروری است جزء نعمت های الهی شمرده شده است و هر چیزی که زائد است، هر چند که ما آن را لازم بدانیم، نعمت نیست؛ بلکه وزر و وبال است. خدای متعال چیز زائد در عالم خلق نکرده است. هرچه آفریده برای انسان ها مفید وضروری است. اگر ما راه استفاده از همه ی موجودات را بدانیم. همه چیز برای ما نعمت است؛ حتی درندگان، میکروب ها و ویروس ها. اینها همه مخلوقات خدا هستند و می توانند برای ما نعمت باشند.
می دانید که در هر نمازی باید سوره ی مبارکه ی فاتحه خوانده شود؛ چرا که در روایات آمده است: “ لَا صَلَاهَ إِلَّا بِفَاتِحَهِ الْکِتَاب“. در نماز، هر چند نماز مستحب باشد، اگر سوره ی فاتحه الکتاب خوانده نشود، آن نماز قوام ندارد. در این سوره ی مبارکه ما از پروردگار متعال درخواست می کنیم: ” اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ ” “صِرَاطَ الَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِم ” مارا به سوی راه راست هدایت فرما آن راهی که به آنان نعمت دادی. خدایا ما را به صراط مستقیم هدایت کن که این صراط مستقیم همان راه ولایت امیر المومنین علیه السّلام وائمه اطهار علیهم السلام است. در ادامه ی آیه توضیح می دهد که صراط مستقیم کدام صراط است ” صِرَاطَ الَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِم”. صراط کسانی است که به آنها انعام کردی. آنها کسانی هستند که همیشه بر سر سفره ی شما نشسته اند و همیشه ایشان را نوازش می کنید. همیشه هوای آنها را دارید تا دچار هیچ نقمتی نشوند. آنها هیچ سوء استفاده ای از مخلوقات نمی کنند که نعمت برایشان نقمت شود. اما این که منظور از نعمت چیست، در اینجا این مطلب را ذکر نکرده است.
“أَنْتَ الَّذِی مَنَنْتَ أَنْتَ الَّذِی أَنْعَمْتَ أَنْتَ الَّذِی أَحْسَنْتَ أَنْتَ الَّذِی أَجْمَلْتَ أَنْتَ الَّذِی أَفْضَلْت أَنْتَ الَّذِی أَکْمَلْتَ أَنْتَ الَّذِی رَزَقْت أَنْتَ الَّذِی وَفَّقْتَ أَنْتَ الَّذِی أَعْطَیْتَ أَنْتَ الَّذِی أَغْنَیْتَ أَنْتَ الَّذِی أَقْنَیْتَ أَنْتَ الَّذِی آوَیْتَ أَنْتَ الَّذِی کَفَیْتَ أَنْتَ الَّذِی هَدَیْتَ أَنْتَ الَّذِی عَصَمْتَ أَنْتَ الَّذِی سَتَرْتَ أَنْتَ الَّذِی غَفَرْتأَنْتَ الَّذِی أَقَلْتَ أَنْتَ الَّذِی مَکَّنْتَ أَنْتَ الَّذِی أَعْزَزْت“.
خوشا به حال آن کسانی که اکنون به سمت عرفات می روند. عده ای به مدینه رسیده اند؛ عده ای هم بار سفر بسته اند وعرفات را در چند قدمی خودشان می بینند و لحظه شماری می کنند تا در صحرا ی عرفات با امام زمانشان هم ناله شوند و دعای عرفه امام حسین علیه السلام را، که حضرت با سوز و اشک به یادگار گذاشته است، به زبان جاری کنند و دل خوش اند که به همراه وجود نازنین امام زمان، این دعا ها را می خوانند. امام حسین علیه السَلام در مقام معارفه است. گویا جلسه ای رسمی تشکیل شده و میهمانی در محضر میزبان عظیمی قرار گرفته و مأذون شده است که معارفه را خودش انجام دهد. هم میهمان را خودش معرفی می کند هم میزبان را؛ اما میزبان چه کسی است؟ میهمان عرضه می دارد: “تو صاحب این صفات هستی؛ ای میزبان من! ای مولای من! تو کسی هستی که به من منّت گذاشتی؛ وگر نه من که قابل نبودم با تو هم نشین باشم و با تو حرف بزنم. من کجا و صحرا ی عرفات کجا؟! من کجا و مقام عظمت تو کجا؟! شما بودید که به این حقیر انعام کردید.
در قرآن کریم هر چیزی که برای ما مفید و ضروری است جزء نعمت های الهی شمرده شده است و هر چیزی که زائد است، هر چند که ما آن را لازم بدانیم، نعمت نیست؛ بلکه وزر و وبال است. خدای متعال چیز زائد در عالم خلق نکرده است. هرچه آفریده برای انسان ها مفید وضروری است. اگر ما راه استفاده از همه ی موجودات را بدانیم. همه چیز برای ما نعمت است؛ حتی درندگان، میکروب ها و ویروس ها. اینها همه مخلوقات خدا هستند و می توانند برای ما نعمت باشند.
می دانید که در هر نمازی باید سوره ی مبارکه ی فاتحه خوانده شود؛ چرا که در روایات آمده است: “ لَا صَلَاهَ إِلَّا بِفَاتِحَهِ الْکِتَاب“. در نماز، هر چند نماز مستحب باشد، اگر سوره ی فاتحه الکتاب خوانده نشود، آن نماز قوام ندارد. در این سوره ی مبارکه ما از پروردگار متعال درخواست می کنیم: ” اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ ” “صِرَاطَ الَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِم ” مارا به سوی راه راست هدایت فرما آن راهی که به آنان نعمت دادی. خدایا ما را به صراط مستقیم هدایت کن که این صراط مستقیم همان راه ولایت امیر المومنین علیه السّلام وائمه اطهار علیهم السلام است. در ادامه ی آیه توضیح می دهد که صراط مستقیم کدام صراط است ” صِرَاطَ الَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِم”. صراط کسانی است که به آنها انعام کردی. آنها کسانی هستند که همیشه بر سر سفره ی شما نشسته اند و همیشه ایشان را نوازش می کنید. همیشه هوای آنها را دارید تا دچار هیچ نقمتی نشوند. آنها هیچ سوء استفاده ای از مخلوقات نمی کنند که نعمت برایشان نقمت شود. اما این که منظور از نعمت چیست، در اینجا این مطلب را ذکر نکرده است.
تاکنون نظری ثبت نشده است