display result search
- 300
- 1000
- 1000
- 1000
شرح دعای عرفه، جلسه نهم
سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین کاظم صدیقی با موضوع «شرح دعای عرفه»، جلسه نهم، سال 1392
“یَا مَنْ دَعَوْتُهُ مَرِیضاً فَشَفَانِی وَ عُرْیَاناً فَکَسَانِی وَ جَائِعاً فَأَطْعَمَنِی وَ عَطْشَاناً فَأَرْوَانِی وَ ذَلِیلًا فَأَعَزَّنِی وَ جَاهِلًا فَعَرَّفَنِی وَ وَحِیداً فَکَثَّرَنِی وَ غَائِباً فَرَدَّنِی وَ مُقِلًّا فَأَغْنَانِی وَ مُنْتَصِراً فَنَصَرَنِی وَ غَنِیّاً فَلَمْ یَسْلُبْنِی وَ أَمْسَکْتُ عَنْ جَمِیعِ ذَلِکَ فَابْتَدَأْتَنِی [فَابْتَدَأَنِی] فَلَکَ الْحَمْد“
الگوی عاشقان و شیدایان، جمال و جلال خداوند، حضرت ابی عبدالله الحسین علیه السلام با پروردگار خود به این شکل مناجات می کردند.
در دعای عرفه ایشان اموری از نیاز ها، کمبودها و نبودها را که از ضروریات زندگی است، به زبان می آورند و چنین می گویند: “خداوندا! شما هستید که مشکلات را حل می کنید؛ اگر بیمار باشم، شما را دارم؛ اگر بی لباس باشم، شما آبروی مرا حفظ می کنید؛ اگر گرسنه باشم، شما به من غذا می دهید و مرا سیر می کنید؛ اگر تشنه باشم، سیر آب شدن را از شما طلب می کنم. و با این همه لطف باز هم چشمم به دست شما است. “ وَ ذَلِیلًا فَأَعَزَّنِی“ هر وقت احساس کنم که عزتی لازم دارم، رو به سوی شما می آورم و شما من را عزیز می کنید.
“وَ جَاهِلًا فَعَرَّفَنِی”؛ جهل گاهی در برابر علم و گاهی در برابر عقل و معرفت است. برخی افراد اینگونه اند که مفاهیم زیادی در بایگانی ذهنشان انباشته است و از این نظر، عالم هستند؛ ولی افسوس که آنها اصطلاحات تخصصی را حفظ می کنند؛ اما راه زندگی را بلد نیستند و مسیر را اشتباه می روند. اگر شخصی متخصص، فقیه، متکلم، مفسر، شیمی دان و ریاضی دان باشد، لزوماً در مسیر زندگی راه نجات را نمی رود و اگر علم او بدون معرفت باشد، جاهل است.
در روایت آمده است که ” رُبَ عَالِمٍ قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُه”؛ چه بسیار دانشمندانی هستند که با داشتن علم، کشته ی جهلشان هستند؛ یعنی با وجود این که دانش دارند، دارای بصیرت و بینش نیستند. شاید اصطلاحات زیادی در حافظه داشته باشند، اما معرفت ندارند. از این نظر امام حسین علیه السلام نیز در دعای عرفه بر مسئله ی معرفت به خدا تاکید کرده اند. برای شناخت پروردگار متعال، علم کافی نیست؛ بلکه معرفت نیز لازم است؛ ” اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی نَفْسَکَ “.
“یَا مَنْ دَعَوْتُهُ مَرِیضاً فَشَفَانِی وَ عُرْیَاناً فَکَسَانِی وَ جَائِعاً فَأَطْعَمَنِی وَ عَطْشَاناً فَأَرْوَانِی وَ ذَلِیلًا فَأَعَزَّنِی وَ جَاهِلًا فَعَرَّفَنِی وَ وَحِیداً فَکَثَّرَنِی وَ غَائِباً فَرَدَّنِی وَ مُقِلًّا فَأَغْنَانِی وَ مُنْتَصِراً فَنَصَرَنِی وَ غَنِیّاً فَلَمْ یَسْلُبْنِی وَ أَمْسَکْتُ عَنْ جَمِیعِ ذَلِکَ فَابْتَدَأْتَنِی [فَابْتَدَأَنِی] فَلَکَ الْحَمْد“
الگوی عاشقان و شیدایان، جمال و جلال خداوند، حضرت ابی عبدالله الحسین علیه السلام با پروردگار خود به این شکل مناجات می کردند.
در دعای عرفه ایشان اموری از نیاز ها، کمبودها و نبودها را که از ضروریات زندگی است، به زبان می آورند و چنین می گویند: “خداوندا! شما هستید که مشکلات را حل می کنید؛ اگر بیمار باشم، شما را دارم؛ اگر بی لباس باشم، شما آبروی مرا حفظ می کنید؛ اگر گرسنه باشم، شما به من غذا می دهید و مرا سیر می کنید؛ اگر تشنه باشم، سیر آب شدن را از شما طلب می کنم. و با این همه لطف باز هم چشمم به دست شما است. “ وَ ذَلِیلًا فَأَعَزَّنِی“ هر وقت احساس کنم که عزتی لازم دارم، رو به سوی شما می آورم و شما من را عزیز می کنید.
“وَ جَاهِلًا فَعَرَّفَنِی”؛ جهل گاهی در برابر علم و گاهی در برابر عقل و معرفت است. برخی افراد اینگونه اند که مفاهیم زیادی در بایگانی ذهنشان انباشته است و از این نظر، عالم هستند؛ ولی افسوس که آنها اصطلاحات تخصصی را حفظ می کنند؛ اما راه زندگی را بلد نیستند و مسیر را اشتباه می روند. اگر شخصی متخصص، فقیه، متکلم، مفسر، شیمی دان و ریاضی دان باشد، لزوماً در مسیر زندگی راه نجات را نمی رود و اگر علم او بدون معرفت باشد، جاهل است.
در روایت آمده است که ” رُبَ عَالِمٍ قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُه”؛ چه بسیار دانشمندانی هستند که با داشتن علم، کشته ی جهلشان هستند؛ یعنی با وجود این که دانش دارند، دارای بصیرت و بینش نیستند. شاید اصطلاحات زیادی در حافظه داشته باشند، اما معرفت ندارند. از این نظر امام حسین علیه السلام نیز در دعای عرفه بر مسئله ی معرفت به خدا تاکید کرده اند. برای شناخت پروردگار متعال، علم کافی نیست؛ بلکه معرفت نیز لازم است؛ ” اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی نَفْسَکَ “.
تاکنون نظری ثبت نشده است