display result search
- 255
- 1000
- 1000
- 1000
شرح دعای عرفه، جلسه پنجم
سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین کاظم صدیقی با موضوع «شرح دعای عرفه»، جلسه پنجم، سال 1391
یَا مَنْ هَدَانِی بِالْإِیمَانِ قَبْلَ أَنْ أَعْرِفَ شُکْرَ الِامْتِنَانِ؛ یعنی ای کسی که قبل از آنکه من آشنای شکر و امتنان باشم، مرا به سوی ایمان هدایت کردی.
در اینجا چند نکته قابل توجه است؛ یکی مسئله ی هدایت است که خداوند متعال هدایت را برای عموم بشر ارزانی داشته و برای همه انسان ها راه ایمان را باز گذاشته. “إِنَّا هَدَیْناهُ السَّبیل” ما به حقیقت راه (حق و باطل) را به انسان نمودیم. ما به انسان راه را نشان دادیم تا: “إِمَّا شاکِراً وَ إِمَّا کَفُوراً”؛ حالا خواهد هدایت پذیرد و شکر این نعمت گوید و خواهد آن نعمت را کفران کند.
بعد از آنکه ایمان مطرح شد، بعضی ها شاکر می شوند و از این فرصت استفاده می کنند و این سرمایه را برای خودشان ذخیره می کنند و با این سرمایه، دنیا و آخرت خودشان را رونق می بخشند. گروهی هم کافر می شوند؛ البته کافر به معنای لغوی این است که نعمت ها را نادیده می گیرند و فرصت ها را از دست می دهند؛ و از راهی که ما نشان دادیم که همان راه ایمان است عبور نمی کنند.
پروردگار متعال علاوه بر هدایت عام هدایت دیگری را در قرآن مطرح فرموده است که آن، هدایت خاص است. این هدایت به معنی هدایت عمومی نیست؛ زیرا هدایت عمومی اتمام حجت برای افراد لجوج و راه نشان دادن برای افراد سالم است که برای خودشان دنبال سعادت هستند؛ بلکه این هدایت، خاص است و به معنی هدایت تکوینی است؛ یعنی مثلاً گاهی به انسان آدرس می دهند و می گویند اگر این مسیر را طی کنی به مشهد می رسی و اگر به فرض چند راه داشته باشد، می گویند اگر از راه شمال بخواهی بروی، این مسیر را باید طی کنی و اگر از راه شاهرود بخواهی بروی، مسیر اینگونه است. گاهی هم انسان را با ماشین تا فرودگاه می برند و از آنجا با هواپیما به مقصد می رسانند. در واقع انسان خودش نمی رود، بلکه انسان را به مقصد می رسانند.
یَا مَنْ هَدَانِی بِالْإِیمَانِ قَبْلَ أَنْ أَعْرِفَ شُکْرَ الِامْتِنَانِ؛ یعنی ای کسی که قبل از آنکه من آشنای شکر و امتنان باشم، مرا به سوی ایمان هدایت کردی.
در اینجا چند نکته قابل توجه است؛ یکی مسئله ی هدایت است که خداوند متعال هدایت را برای عموم بشر ارزانی داشته و برای همه انسان ها راه ایمان را باز گذاشته. “إِنَّا هَدَیْناهُ السَّبیل” ما به حقیقت راه (حق و باطل) را به انسان نمودیم. ما به انسان راه را نشان دادیم تا: “إِمَّا شاکِراً وَ إِمَّا کَفُوراً”؛ حالا خواهد هدایت پذیرد و شکر این نعمت گوید و خواهد آن نعمت را کفران کند.
بعد از آنکه ایمان مطرح شد، بعضی ها شاکر می شوند و از این فرصت استفاده می کنند و این سرمایه را برای خودشان ذخیره می کنند و با این سرمایه، دنیا و آخرت خودشان را رونق می بخشند. گروهی هم کافر می شوند؛ البته کافر به معنای لغوی این است که نعمت ها را نادیده می گیرند و فرصت ها را از دست می دهند؛ و از راهی که ما نشان دادیم که همان راه ایمان است عبور نمی کنند.
پروردگار متعال علاوه بر هدایت عام هدایت دیگری را در قرآن مطرح فرموده است که آن، هدایت خاص است. این هدایت به معنی هدایت عمومی نیست؛ زیرا هدایت عمومی اتمام حجت برای افراد لجوج و راه نشان دادن برای افراد سالم است که برای خودشان دنبال سعادت هستند؛ بلکه این هدایت، خاص است و به معنی هدایت تکوینی است؛ یعنی مثلاً گاهی به انسان آدرس می دهند و می گویند اگر این مسیر را طی کنی به مشهد می رسی و اگر به فرض چند راه داشته باشد، می گویند اگر از راه شمال بخواهی بروی، این مسیر را باید طی کنی و اگر از راه شاهرود بخواهی بروی، مسیر اینگونه است. گاهی هم انسان را با ماشین تا فرودگاه می برند و از آنجا با هواپیما به مقصد می رسانند. در واقع انسان خودش نمی رود، بلکه انسان را به مقصد می رسانند.
تاکنون نظری ثبت نشده است