display result search
- 630
- 1000
- 1000
- 1000
چگونه به خدا و امام زمان(عج) مقرب شویم؟ جلسه هفتم
سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان با موضوع «چگونه به خدا و امام زمان(عج) مقرب شویم؟»، جلسه هفتم، سال 1401
اگر به مجموعه تعایم و مواعظ دینی نگاه کنیم معمولا حس می کنید اینها جنبه سلبی دارند. این کار را نکن. از دنیا ببر. چشم خود را از آرزوها بپوشان. معمولا دنبال قطع کردن هستند. به همین دلیل خیلی ها از دین خوششان نمی آید و فکر می کنند دین یک وضعیت تلخ و تند و سردی دارد.
ما در دین داریم عاشق شو، علاقمند شو. اینها دستورات مثبتی هستند ولی نوعا بی فایده هستند. به ما می گویند از جهنم و عذاب الهی بترس و کمتر به ما می گویند به بهشت خدا شوق پیدا کن. بگویند هم فایده ندارد. مگر با گفتن درست می شود؟
اگر مقدار سری موعظه های ایجابی بیشتر کنند، یک مقدار حس بهتری از مواعظ دینی به انسان منتقل می شود. حالا آیا واقعا همین طور است؟ واقعا غالب موعظه ها و رویکرد تربیتی دین به سمت قطع کن، ببر، دست بردار و ترک کن هست؟ واقعیت این است که اینگونه است. پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم هم انذار می دهد و هم مبشر است. ولی در قرآن کریم واضح است که رسول خدا بیشتر منذر خطاب شده است و انذار دهنده بودن او مقدم بر مبشر بودن اوست.
همین روزه، روزه چیزی از جنس ترک است. ترک خوردن، ترک آشامیدن، ترک یک سری امور حلال. فراوانی مواعظ اخلاقی هم توصیه به بریدن دارد. بریدن از دنیا که اثر منفی بر انسان دارد. این همه سفارش به بریدن از دنیا می کنی، دنیا را در پیش چشم انسان خراب می کند.
اگر توصیه های دین به جای توصیه به وصل، بیشتر از جنس سلبی و ترک و نهی و انذار است و می خواهد رابطه انسان را با یک سلسله چیزها قطع کند به این دلیل است که توصیه به وصل نیاز نیست چون ما همه عاشق هستیم و عاشق آفریده شده ایم. یک مقدار ترک صورت بگیرد عشق خودش رو می آید.
اگر به مجموعه تعایم و مواعظ دینی نگاه کنیم معمولا حس می کنید اینها جنبه سلبی دارند. این کار را نکن. از دنیا ببر. چشم خود را از آرزوها بپوشان. معمولا دنبال قطع کردن هستند. به همین دلیل خیلی ها از دین خوششان نمی آید و فکر می کنند دین یک وضعیت تلخ و تند و سردی دارد.
ما در دین داریم عاشق شو، علاقمند شو. اینها دستورات مثبتی هستند ولی نوعا بی فایده هستند. به ما می گویند از جهنم و عذاب الهی بترس و کمتر به ما می گویند به بهشت خدا شوق پیدا کن. بگویند هم فایده ندارد. مگر با گفتن درست می شود؟
اگر مقدار سری موعظه های ایجابی بیشتر کنند، یک مقدار حس بهتری از مواعظ دینی به انسان منتقل می شود. حالا آیا واقعا همین طور است؟ واقعا غالب موعظه ها و رویکرد تربیتی دین به سمت قطع کن، ببر، دست بردار و ترک کن هست؟ واقعیت این است که اینگونه است. پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم هم انذار می دهد و هم مبشر است. ولی در قرآن کریم واضح است که رسول خدا بیشتر منذر خطاب شده است و انذار دهنده بودن او مقدم بر مبشر بودن اوست.
همین روزه، روزه چیزی از جنس ترک است. ترک خوردن، ترک آشامیدن، ترک یک سری امور حلال. فراوانی مواعظ اخلاقی هم توصیه به بریدن دارد. بریدن از دنیا که اثر منفی بر انسان دارد. این همه سفارش به بریدن از دنیا می کنی، دنیا را در پیش چشم انسان خراب می کند.
اگر توصیه های دین به جای توصیه به وصل، بیشتر از جنس سلبی و ترک و نهی و انذار است و می خواهد رابطه انسان را با یک سلسله چیزها قطع کند به این دلیل است که توصیه به وصل نیاز نیست چون ما همه عاشق هستیم و عاشق آفریده شده ایم. یک مقدار ترک صورت بگیرد عشق خودش رو می آید.
تاکنون نظری ثبت نشده است