display result search
- 895
- 1000
- 1000
- 1000
تاریخ بعثت و عصر ظهور، جلسه بیست و ششم
سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان با موضوع «تاریخ بعثت و عصر ظهور»، جلسه بیست و ششم، سال 1400
بحث مسئولیت‌پذیری و بحث دولت کریمه (کریمانه برخوردکردن با انسان‌ها) دو بحث بسیار مهم هستند که نیاز به یک فضاسازی مفصّل دارند. کسی با شنیدن این دو کلمه نمی‌رود رفتار و نگرش خود را درست بکند. آدم باید در این فضا زندگی بکند تا زندگی کریمانه، دولت کریمانه و از آن‌طرف روحیۀ مسئولیت‌پذیرانه را درک کند. بحث در این‌باره خیلی مفصّل است، ولی در این جلسه می‌خواهم اسنادی را من‌جمله از سخنان آیت‌الله بهجت(ره) بخوانم که با این اسناد بحث را پیش ببریم.
فقط یادمان باشد که در مقابل مسئولیت‌پذیری کلماتی مثل منفعت‌طلبی، ضررگریزی، راحت‌طلبی و فردگرایی وجود دارد. حتی اگر دین هم یک کسی را در فردیّت خودش تقویت کند، همان‌قدر بد است که گناه و هرزگی یک نفر را در فردیّت خودش غوطه‌ور بکند. چون اینجا دین هم توجیه‌گر آن فردیّت شده است. یک مثال از روایات بزنم؛ عابدی از بنی‌اسرائیل داشت نماز می‌خواند، دید بچه‌ها دارند یک مرغ یا خروسی را مُثله می‌کنند، یعنی زنده‌زنده پَرهایش را می‌کَنند و مثلاً پایش را می‌کَنند، آن‌هم دارد جان می‌دهد. اگر قرار است این حیوان کشته بشود، باید ذبح شود تا کمترین درد را بکشد ولی اینها داشتند با شکنجه، آن را از بین می‌بردند. آن عابد هم با اینکه این صحنه دید، اما به نمازش ادامه داد و اهمیت نداد، گفت الآن ارزش عبادتم بالاتر است. امام‌صادق(ع) می‌فرماید زمین دهان باز کرد و به خاطر غضب الهی او را بلعید. حضرت فرمود تا همین الآن که ما داریم با هم صحبت می‌کنیم او در عذاب است. (کَانَ رَجُلٌ شَیْخٌ نَاسِکٌ یَعْبُدُ اللَّهَ فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ فَبَیْنَا هُوَ یُصَلِّی وَ هُوَ فِی عِبَادَتِهِ إِذْ بَصُرَ بِغُلَامَیْنِ صَبِیَّیْنِ إِذْ أَخَذَا دِیکاً وَ هُمَا یَنْتِفَانِ رِیشَهُ فَأَقْبَلَ عَلَى مَا هُوَ فِیهِ مِنَ الْعِبَادَةِ وَ لَمْ یَنْهَهُمَا عَنْ ذَلِکَ فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَى الْأَرْضِ أَنْ سِیخِی بِعَبْدِی فَسَاخَتْ بِهِ الْأَرْضَ وَ هُوَ یَهْوِی فِی الدُّرْدُورِ أَبَدَ الْآبِدِینَ وَ دَهْرَ الدَّاهِرِین؛)
دین نباید ما را در لاک فردیّت خودمان فرو ببرد یا توجیهی برای فردگرایی ما بشود. یک‌بار حضرت داود(ع) میخواست برای عبادت به صحرا برود، خداوند متعال فرمودند کجا داری می‌روی؟ گفت دلم برای مناجات با شما تنگ شده، می‌خواهم مدتی را با شما تنها باشم. خدا فرمود برگرد، همان گفتگو و خدمتی که به مردم در جهت هدایت‌شان می‌کنی، پیش من شیرین‌تر از عبادت است. (وَ رُوِیَ أَنَّ دَاوُدَ ع خَرَجَ مُصْحِراً مُنْفَرِداً فَأَوْحَی اللَّهُ إِلَیْهِ یَا دَاوُدُ مَا لِی أَرَاکَ وَحْدَانِیّاً فَقَالَ إِلَهِی اشْتَدَّ الشَّوْقُ مِنِّی إِلَی لِقَائِکَ فَحَالَ بَیْنِی وَ بَیْنَکَ خَلْقُکَ فَأَوْحَی اللَّهُ إِلَیْهِ ارْجِعْ إِلَیْهِمْ فَإِنَّکَ إِنْ تَأْتِنِی بِعَبْدٍ آبِقٍ أُثْبِتْکَ فِی اللَّوْحِ حَمِیداً؛)
اینها نشان‌دهندۀ اهمیت مسئولیت‌پذیری و بیرون‌آمدن از لاک فردیّت است. زندگی‌کردن با احساس مسئولیت، متفاوت است با این زندگی‌ای که ما داریم.
بحث مسئولیت‌پذیری و بحث دولت کریمه (کریمانه برخوردکردن با انسان‌ها) دو بحث بسیار مهم هستند که نیاز به یک فضاسازی مفصّل دارند. کسی با شنیدن این دو کلمه نمی‌رود رفتار و نگرش خود را درست بکند. آدم باید در این فضا زندگی بکند تا زندگی کریمانه، دولت کریمانه و از آن‌طرف روحیۀ مسئولیت‌پذیرانه را درک کند. بحث در این‌باره خیلی مفصّل است، ولی در این جلسه می‌خواهم اسنادی را من‌جمله از سخنان آیت‌الله بهجت(ره) بخوانم که با این اسناد بحث را پیش ببریم.
فقط یادمان باشد که در مقابل مسئولیت‌پذیری کلماتی مثل منفعت‌طلبی، ضررگریزی، راحت‌طلبی و فردگرایی وجود دارد. حتی اگر دین هم یک کسی را در فردیّت خودش تقویت کند، همان‌قدر بد است که گناه و هرزگی یک نفر را در فردیّت خودش غوطه‌ور بکند. چون اینجا دین هم توجیه‌گر آن فردیّت شده است. یک مثال از روایات بزنم؛ عابدی از بنی‌اسرائیل داشت نماز می‌خواند، دید بچه‌ها دارند یک مرغ یا خروسی را مُثله می‌کنند، یعنی زنده‌زنده پَرهایش را می‌کَنند و مثلاً پایش را می‌کَنند، آن‌هم دارد جان می‌دهد. اگر قرار است این حیوان کشته بشود، باید ذبح شود تا کمترین درد را بکشد ولی اینها داشتند با شکنجه، آن را از بین می‌بردند. آن عابد هم با اینکه این صحنه دید، اما به نمازش ادامه داد و اهمیت نداد، گفت الآن ارزش عبادتم بالاتر است. امام‌صادق(ع) می‌فرماید زمین دهان باز کرد و به خاطر غضب الهی او را بلعید. حضرت فرمود تا همین الآن که ما داریم با هم صحبت می‌کنیم او در عذاب است. (کَانَ رَجُلٌ شَیْخٌ نَاسِکٌ یَعْبُدُ اللَّهَ فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ فَبَیْنَا هُوَ یُصَلِّی وَ هُوَ فِی عِبَادَتِهِ إِذْ بَصُرَ بِغُلَامَیْنِ صَبِیَّیْنِ إِذْ أَخَذَا دِیکاً وَ هُمَا یَنْتِفَانِ رِیشَهُ فَأَقْبَلَ عَلَى مَا هُوَ فِیهِ مِنَ الْعِبَادَةِ وَ لَمْ یَنْهَهُمَا عَنْ ذَلِکَ فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَى الْأَرْضِ أَنْ سِیخِی بِعَبْدِی فَسَاخَتْ بِهِ الْأَرْضَ وَ هُوَ یَهْوِی فِی الدُّرْدُورِ أَبَدَ الْآبِدِینَ وَ دَهْرَ الدَّاهِرِین؛)
دین نباید ما را در لاک فردیّت خودمان فرو ببرد یا توجیهی برای فردگرایی ما بشود. یک‌بار حضرت داود(ع) میخواست برای عبادت به صحرا برود، خداوند متعال فرمودند کجا داری می‌روی؟ گفت دلم برای مناجات با شما تنگ شده، می‌خواهم مدتی را با شما تنها باشم. خدا فرمود برگرد، همان گفتگو و خدمتی که به مردم در جهت هدایت‌شان می‌کنی، پیش من شیرین‌تر از عبادت است. (وَ رُوِیَ أَنَّ دَاوُدَ ع خَرَجَ مُصْحِراً مُنْفَرِداً فَأَوْحَی اللَّهُ إِلَیْهِ یَا دَاوُدُ مَا لِی أَرَاکَ وَحْدَانِیّاً فَقَالَ إِلَهِی اشْتَدَّ الشَّوْقُ مِنِّی إِلَی لِقَائِکَ فَحَالَ بَیْنِی وَ بَیْنَکَ خَلْقُکَ فَأَوْحَی اللَّهُ إِلَیْهِ ارْجِعْ إِلَیْهِمْ فَإِنَّکَ إِنْ تَأْتِنِی بِعَبْدٍ آبِقٍ أُثْبِتْکَ فِی اللَّوْحِ حَمِیداً؛)
اینها نشان‌دهندۀ اهمیت مسئولیت‌پذیری و بیرون‌آمدن از لاک فردیّت است. زندگی‌کردن با احساس مسئولیت، متفاوت است با این زندگی‌ای که ما داریم.
تاکنون نظری ثبت نشده است