display result search
- 491
- 1000
- 1000
- 1000
صراط مستقیم صراط بندگان محبوب، جلسه پنجم
سخنرانی از آیت الله حسین انصاریان با موضوع «صراط مستقیم صراط بندگان محبوب»، جلسه پنجم، سال 1401
اولین معلم که علم و دانش را تعلیم و آموزش داده، طبق صریح قرآن کریم (آیات سی به بعد سورهٔ مبارکهٔ بقره)، وجود مقدس پروردگار مهربان عالم است. دانش‌آموز و یادگیرنده هم، حضرت آدم(ع) است که امام صادق(ع) او را اولین پیغمبر از 124هزار پیغمبر می‌دانند. ایشان مبعوث به زن و بچه‌اش بود. خدا تعالیمی هم به او وحی کرد که زن و بچه را با آن تعالیم آشنا کند و دیندار بار بیاورد.
یکی از تعالیم خدا که در «اصول کافی» نقل شده، این است که به آدم(ع) فرمود (کاری که الآن کم اتفاق می‌افتد): آنچه خوبی برای خودت می‌خواهی، برای همه بخواه. دراین‌زمینه تک‌رو و تنها نباش. اگر سیری می‌خواهی، برای همه بخواه؛ پوشیدن بدن با لباس می‌خواهی، برای همه بخواه؛ خیرگویی می‌خواهی، برای همه بخواه؛ جهنم‌رفتن نمی‌خواهی، برای بقیه نخواه. آنچه خوبی برای خودت می‌خواهی، در خودت حبس نکن و به‌عبارت باطنیِ مسئله، بخیل نباش! از خزانهٔ من کم نمی‌آید که هر نوع خوبی را برای دیگران هم بخواهی. هرچه مشکل، مصیبت، بدی و زشتی هم برای خودت نمی‌خواهی و نمی‌پسندی، برای هیچ‌کس نخواه.
قرآن جملهٔ جالبی از زبان انبیا دارد که انبیا به امت‌ها می‌فرمودند: «أَنَا لَکُمْ ناصح». معنی اصلی «نُصح»، «نَصَحَ»، «نصیحت» و «ناصح» این است: ای مردم! من خیرخواه شما هستم. هر چیز خوبی در این عالم هست، برای شما می‌خواهم که به‌دست بیاورید و در اختیار شما قرار بگیرد. هر چیز خوبی، یعنی چه خوبی‌های در دنیا و چه خوبی‌های در آخرت. انسان اگر باطناً این‌گونه باشد، بندهٔ خوب خداست و خدا از او راضی است. انسان بدخواه آدم بدی است. کسی که نیت آلوده و پلید دارد و می‌خواهد زیان و شر، بدی، بلا و مشکل به مردم برسد، انسان نیست.
این یکی از تعلیمات پروردگار به آدم(ع) در زمانی بود که مبعوث به رسالت شد؛ اما در قرآن مجید می‌فرماید: وقتی او را آفریدم و یک بدن معتدلِ آراسته به او عطا کردم، از حیاتی که مربوط به خودم است (سازندهٔ حیات هیچ‌کس نیست. امر و اختیار حیات، اختیار زنده‌بودن دست من است)، «نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی». معنی آیه این نیست که من یک قطعه از روح خودم را جدا کردم و در این قالب گلی قرار دادم. این «روح» یعنی حیات و زندگی. حالا که با آن آراستگی جسم زنده شد و این حیات پاک در او دمیده شد، اولین نعمتی که بعد از نعمت وجود به آدم عطا کردم، این بود: «وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ کُلَّهَا» علم اسما را به او آموختم.
حالا چرا این اسمای حسنی را به آدم(ع) یاد داد؟ این محققین می‌گویند: به او یاد داد که وقتی آدم(ع) می‌خواهد خودش را بسازد، بداند با چه عناصری بسازد. برای مثال، یکی از اسمای حسنی، «رحیم» است؛ نه اینکه رحیم را یادش داد که یک تسبیح صد دانه بردارد و بگوید «یا رحیم»، بلکه رحیم را یادش داد که او هم با خداوند در رحمت و مهربانی هماهنگ شود. خدا می‌گوید: منِ خدا نمی‌خواهم با این کلمه ذکر بگویی. با این کلمه خودت را بساز؛ یعنی حقیقت این کلمه را در اعمال، حالات و قلبت طلوع بده و مهربان باش.
اول با خودت مهربان باش و به خودت رحم کن. این خیلی مهم است! اول با خودت مهربان باش. آدمی که عرق می‌خورد، ربا می‌خورد، اهل زنا و روابط نامشروع است، مال حرام می‌خورد، خدا را عبادت نمی‌کند و بردهٔ شیطان و شیطان‌هاست، دشمن خودش است. اول با خودت مهربان باش و به خودت رحم داشته باش که فردای قیامت درگیر آتش دوزخ نشوی. چنان‌که در قرآن می‌خوانیم: «قُوا أَنْفُسَکُمْ» اول خودت را نگه دار که جهنمی نشوی.
اولین معلم که علم و دانش را تعلیم و آموزش داده، طبق صریح قرآن کریم (آیات سی به بعد سورهٔ مبارکهٔ بقره)، وجود مقدس پروردگار مهربان عالم است. دانش‌آموز و یادگیرنده هم، حضرت آدم(ع) است که امام صادق(ع) او را اولین پیغمبر از 124هزار پیغمبر می‌دانند. ایشان مبعوث به زن و بچه‌اش بود. خدا تعالیمی هم به او وحی کرد که زن و بچه را با آن تعالیم آشنا کند و دیندار بار بیاورد.
یکی از تعالیم خدا که در «اصول کافی» نقل شده، این است که به آدم(ع) فرمود (کاری که الآن کم اتفاق می‌افتد): آنچه خوبی برای خودت می‌خواهی، برای همه بخواه. دراین‌زمینه تک‌رو و تنها نباش. اگر سیری می‌خواهی، برای همه بخواه؛ پوشیدن بدن با لباس می‌خواهی، برای همه بخواه؛ خیرگویی می‌خواهی، برای همه بخواه؛ جهنم‌رفتن نمی‌خواهی، برای بقیه نخواه. آنچه خوبی برای خودت می‌خواهی، در خودت حبس نکن و به‌عبارت باطنیِ مسئله، بخیل نباش! از خزانهٔ من کم نمی‌آید که هر نوع خوبی را برای دیگران هم بخواهی. هرچه مشکل، مصیبت، بدی و زشتی هم برای خودت نمی‌خواهی و نمی‌پسندی، برای هیچ‌کس نخواه.
قرآن جملهٔ جالبی از زبان انبیا دارد که انبیا به امت‌ها می‌فرمودند: «أَنَا لَکُمْ ناصح». معنی اصلی «نُصح»، «نَصَحَ»، «نصیحت» و «ناصح» این است: ای مردم! من خیرخواه شما هستم. هر چیز خوبی در این عالم هست، برای شما می‌خواهم که به‌دست بیاورید و در اختیار شما قرار بگیرد. هر چیز خوبی، یعنی چه خوبی‌های در دنیا و چه خوبی‌های در آخرت. انسان اگر باطناً این‌گونه باشد، بندهٔ خوب خداست و خدا از او راضی است. انسان بدخواه آدم بدی است. کسی که نیت آلوده و پلید دارد و می‌خواهد زیان و شر، بدی، بلا و مشکل به مردم برسد، انسان نیست.
این یکی از تعلیمات پروردگار به آدم(ع) در زمانی بود که مبعوث به رسالت شد؛ اما در قرآن مجید می‌فرماید: وقتی او را آفریدم و یک بدن معتدلِ آراسته به او عطا کردم، از حیاتی که مربوط به خودم است (سازندهٔ حیات هیچ‌کس نیست. امر و اختیار حیات، اختیار زنده‌بودن دست من است)، «نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی». معنی آیه این نیست که من یک قطعه از روح خودم را جدا کردم و در این قالب گلی قرار دادم. این «روح» یعنی حیات و زندگی. حالا که با آن آراستگی جسم زنده شد و این حیات پاک در او دمیده شد، اولین نعمتی که بعد از نعمت وجود به آدم عطا کردم، این بود: «وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ کُلَّهَا» علم اسما را به او آموختم.
حالا چرا این اسمای حسنی را به آدم(ع) یاد داد؟ این محققین می‌گویند: به او یاد داد که وقتی آدم(ع) می‌خواهد خودش را بسازد، بداند با چه عناصری بسازد. برای مثال، یکی از اسمای حسنی، «رحیم» است؛ نه اینکه رحیم را یادش داد که یک تسبیح صد دانه بردارد و بگوید «یا رحیم»، بلکه رحیم را یادش داد که او هم با خداوند در رحمت و مهربانی هماهنگ شود. خدا می‌گوید: منِ خدا نمی‌خواهم با این کلمه ذکر بگویی. با این کلمه خودت را بساز؛ یعنی حقیقت این کلمه را در اعمال، حالات و قلبت طلوع بده و مهربان باش.
اول با خودت مهربان باش و به خودت رحم کن. این خیلی مهم است! اول با خودت مهربان باش. آدمی که عرق می‌خورد، ربا می‌خورد، اهل زنا و روابط نامشروع است، مال حرام می‌خورد، خدا را عبادت نمی‌کند و بردهٔ شیطان و شیطان‌هاست، دشمن خودش است. اول با خودت مهربان باش و به خودت رحم داشته باش که فردای قیامت درگیر آتش دوزخ نشوی. چنان‌که در قرآن می‌خوانیم: «قُوا أَنْفُسَکُمْ» اول خودت را نگه دار که جهنمی نشوی.
تاکنون نظری ثبت نشده است