display result search
- 1193
- 1000
- 1000
- 1000
کرامت و تکریم دیگران در سیره امام حسن مجتبی (ع)
سخنرانی حجت الاسلام عبدالحمید واعظ شهیدی با موضوع "کرامت و تکریم دیگران در سیره امام حسن مجتبی (ع)"، سال 1400
یکی از خصوصیاتی که در همه اهل بیت کاملاً مشهود است و در وجود مقدس امام حسن مجتبی (ع) بیشتر خودش را بروز و نشان می‌دهد، بحث بزرگواری و کرامتی است که ائمه در حق دیگران داشتند. از تعبیراتی که ما در زیارت جامعه می خوانیم «اصول الکرم، یعنی شما ریشه و اساس کرامت هستید.» در جای دیگر همین زیارت آمده است «و عادتکم الاحسان و سجیتکم الکرم» عادت شما احسان و نیکی و ذات شما کرامت و بزرگواری است. این کرم و کرامت چیست که نصیب بعضی از افراد می شود؟ از نظر لغوی کرم عبارت است از مقدم داشتن دیگران در امور خیر و رسیدگی و توجه به آنها. آنجایی که یک انسانی بر اساس خلیقه و ویژگی های نفسانی و انسانی در حق دیگران توجه و رسیدگی می‌کند، این را کرم می گویند. کرم نقطه مقابل لعانت و پستی است. کرم یکی از ارزشهای والای انسانی است که باید از خدا بخواهیم که این ارزش را در وجود ما زنده کند. امیرالمومنین (ع) برای تبیین کرامت، بزرگی و بزرگواری در یک قسمتی از غررالحکم چنین می فرمایند: «انسان کریم، انسانی است که ارزشهای اخلاقی در او کاملاً متبلور است. یکی از خصوصیاتش این است که رسیدگی در حق دیگران را وظیفه خودش می داند و نمی تواند نسبت به مشکلات و حاجات دیگران بی تفاوت باشد.» در عبارت دیگری امیرالمومنین می فرمایند: «اگر می خواهی انسان کریم را از انسان لعین و پست شناسایی کنی، بدان که انسان کریم تمام لذتش در این است که سفره پهن کند تا دیگران بیایند و سر سفره او بنشیند و از اطعام و احسان بهره بگیرند. اما انسان لعین بر سر سفره دیگران می نشیند و از بهره و استفاده از سفره دیگران لذت می برد.» اهلبیت همگی کرامت داشتند و کریم بودن را در حد اعلی داشتند. کرم و بخشش باید همراه با بزرگواری و بزرگ منشی باشد، یعنی مشکل دیگران را برطرف کردن بدون اینکه کسی از ما طلب کمک کند. امام حسن (ع) بسیار کریم بودند و این خصلت معروف و مشهور ایشان بود، که هرگز نیازمندی را دست خالی بر نمی گرداند.
یکی از خصوصیاتی که در همه اهل بیت کاملاً مشهود است و در وجود مقدس امام حسن مجتبی (ع) بیشتر خودش را بروز و نشان می‌دهد، بحث بزرگواری و کرامتی است که ائمه در حق دیگران داشتند. از تعبیراتی که ما در زیارت جامعه می خوانیم «اصول الکرم، یعنی شما ریشه و اساس کرامت هستید.» در جای دیگر همین زیارت آمده است «و عادتکم الاحسان و سجیتکم الکرم» عادت شما احسان و نیکی و ذات شما کرامت و بزرگواری است. این کرم و کرامت چیست که نصیب بعضی از افراد می شود؟ از نظر لغوی کرم عبارت است از مقدم داشتن دیگران در امور خیر و رسیدگی و توجه به آنها. آنجایی که یک انسانی بر اساس خلیقه و ویژگی های نفسانی و انسانی در حق دیگران توجه و رسیدگی می‌کند، این را کرم می گویند. کرم نقطه مقابل لعانت و پستی است. کرم یکی از ارزشهای والای انسانی است که باید از خدا بخواهیم که این ارزش را در وجود ما زنده کند. امیرالمومنین (ع) برای تبیین کرامت، بزرگی و بزرگواری در یک قسمتی از غررالحکم چنین می فرمایند: «انسان کریم، انسانی است که ارزشهای اخلاقی در او کاملاً متبلور است. یکی از خصوصیاتش این است که رسیدگی در حق دیگران را وظیفه خودش می داند و نمی تواند نسبت به مشکلات و حاجات دیگران بی تفاوت باشد.» در عبارت دیگری امیرالمومنین می فرمایند: «اگر می خواهی انسان کریم را از انسان لعین و پست شناسایی کنی، بدان که انسان کریم تمام لذتش در این است که سفره پهن کند تا دیگران بیایند و سر سفره او بنشیند و از اطعام و احسان بهره بگیرند. اما انسان لعین بر سر سفره دیگران می نشیند و از بهره و استفاده از سفره دیگران لذت می برد.» اهلبیت همگی کرامت داشتند و کریم بودن را در حد اعلی داشتند. کرم و بخشش باید همراه با بزرگواری و بزرگ منشی باشد، یعنی مشکل دیگران را برطرف کردن بدون اینکه کسی از ما طلب کمک کند. امام حسن (ع) بسیار کریم بودند و این خصلت معروف و مشهور ایشان بود، که هرگز نیازمندی را دست خالی بر نمی گرداند.
تاکنون نظری ثبت نشده است