display result search
- 1137
- 1000
- 1000
- 1000
غدیر؛ روزِ مولویتِ مولا
سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین حامد کاشانی با موضوع «غدیر؛ روزِ مولویتِ مولا»، سال 1400
کسی که مدافعی به مانند حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها دارد نیازی به دفاع کسی مثل من و شما ندارد ولی از روی کرم خود و اینکه نمی خواهند ما جا بمانیم فرموده اند: مثلا اگر در روز عید غدیر به یک نفر غذا بدهید مثل این است که تمام انبیا و صدیقین بر سر سفره تو هستند و ما واقعا غافل هستیم. و اما ماجرای غدیر. ماجرای غدیر این است که در زمان رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم دو نگاه به حضرت رسول بود. یک نگاه می گفت پیامبر مثل ما است و یک آدم عادی است. نسبت به بقیه هم علم خاصی و چندانی ندارد. یک پیامبری که دارای اعصابی است که زود دچار افسردگی و ناراحتی می شود و ست به کارهای خطرناک می زند. پیامبری که آیات قرآن نشان می دهد «فَکَیْفَ إِذَا جِئْنَا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَجِئْنَا بِکَ عَلَىٰ هَٰؤُلَاءِ شَهِیدًا» پیامبری که انبیا گدای کوی او هستند. خود رسول خدا فرمود هیچ پیامبری به اندازه من اذیت نشد.
فکر نکنید استثنایی بود که در روزهای شریف پیامبر، رسول خدا فرمود: «برای من کاغذ و قلمی بیاورید تا برای شما نوشته‌ای بنگارم که پس از آن هرگز گمراه نشوید.» ولی یکی به مخالفت برخاست و مانع نوشتن این نامه شد. فکر نکنید این بار اول بود. بلکه بار صدم و هزارم بود.
از این نگاه کسی جان خود را فدای پبامبر نمی کند. اگر کسی چنین نگاهی داشته باد در زمان جنگ و جهاد از صحنه فرار می کند.
خدا در آیه 6 سوره احزاب می فرماید «النَّبِیُّ أَوْلَىٰ بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ ۖ وَأَزْوَاجُهُ أُمَّهَاتُهُمْ ۗ وَأُولُو الْأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَىٰ بِبَعْضٍ فِی کِتَابِ اللَّهِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُهَاجِرِینَ إِلَّا أَنْ تَفْعَلُوا إِلَىٰ أَوْلِیَائِکُمْ مَعْرُوفًا ۚ کَانَ ذَٰلِکَ فِی الْکِتَابِ مَسْطُورًا»
«پیغمبر اولی و سزاوارتر به مؤمنان است از خود آنها (یعنی مؤمنان باید حکم و اراده او را مقدم بر اراده خود بدارند و از جان و مال در اطاعتش مضایقه نکنند) و زنان او (در اطاعت و عطوفت و حرمت نکاح، به حکم) مادران مؤمنان هستند و خویشاوندان نسبی شخص (در حکم ارث) بعضی بر بعضی دیگر در کتاب خدا مقدمند از انصار و مهاجرین (که با هم عهد برادری بسته‌اند) مگر آنکه به نیکی و احسان بر دوستان خود (از مهاجر و انصار) وصیتی کنید که این (تقدم وصیت بر ارث خویشان) هم در کتاب حق مسطور گردیده است.»
روح ماجرای غدیر در همین آیه است. یعنی پیامبر نسبت به مومنان از خود مومنان اولی است. یعنی اینکه اگر جان من و جان رسول الله در خطر بود، باید خودم را فدای او بکنم. فکر من یا فکر او؟ شیوه من یا شیوه او؟ سیره من یا سیره او؟ در همه چیز پیامبر خدا مقدم است. یک نگاه هم نگاهی است که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را معصوم می داند و برای او علم الهی قائل است. و اصلا جلو رسول خدا حرف نمی زند، پیشنهادی نمی دهد.
کسی که مدافعی به مانند حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها دارد نیازی به دفاع کسی مثل من و شما ندارد ولی از روی کرم خود و اینکه نمی خواهند ما جا بمانیم فرموده اند: مثلا اگر در روز عید غدیر به یک نفر غذا بدهید مثل این است که تمام انبیا و صدیقین بر سر سفره تو هستند و ما واقعا غافل هستیم. و اما ماجرای غدیر. ماجرای غدیر این است که در زمان رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم دو نگاه به حضرت رسول بود. یک نگاه می گفت پیامبر مثل ما است و یک آدم عادی است. نسبت به بقیه هم علم خاصی و چندانی ندارد. یک پیامبری که دارای اعصابی است که زود دچار افسردگی و ناراحتی می شود و ست به کارهای خطرناک می زند. پیامبری که آیات قرآن نشان می دهد «فَکَیْفَ إِذَا جِئْنَا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَجِئْنَا بِکَ عَلَىٰ هَٰؤُلَاءِ شَهِیدًا» پیامبری که انبیا گدای کوی او هستند. خود رسول خدا فرمود هیچ پیامبری به اندازه من اذیت نشد.
فکر نکنید استثنایی بود که در روزهای شریف پیامبر، رسول خدا فرمود: «برای من کاغذ و قلمی بیاورید تا برای شما نوشته‌ای بنگارم که پس از آن هرگز گمراه نشوید.» ولی یکی به مخالفت برخاست و مانع نوشتن این نامه شد. فکر نکنید این بار اول بود. بلکه بار صدم و هزارم بود.
از این نگاه کسی جان خود را فدای پبامبر نمی کند. اگر کسی چنین نگاهی داشته باد در زمان جنگ و جهاد از صحنه فرار می کند.
خدا در آیه 6 سوره احزاب می فرماید «النَّبِیُّ أَوْلَىٰ بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ ۖ وَأَزْوَاجُهُ أُمَّهَاتُهُمْ ۗ وَأُولُو الْأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَىٰ بِبَعْضٍ فِی کِتَابِ اللَّهِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُهَاجِرِینَ إِلَّا أَنْ تَفْعَلُوا إِلَىٰ أَوْلِیَائِکُمْ مَعْرُوفًا ۚ کَانَ ذَٰلِکَ فِی الْکِتَابِ مَسْطُورًا»
«پیغمبر اولی و سزاوارتر به مؤمنان است از خود آنها (یعنی مؤمنان باید حکم و اراده او را مقدم بر اراده خود بدارند و از جان و مال در اطاعتش مضایقه نکنند) و زنان او (در اطاعت و عطوفت و حرمت نکاح، به حکم) مادران مؤمنان هستند و خویشاوندان نسبی شخص (در حکم ارث) بعضی بر بعضی دیگر در کتاب خدا مقدمند از انصار و مهاجرین (که با هم عهد برادری بسته‌اند) مگر آنکه به نیکی و احسان بر دوستان خود (از مهاجر و انصار) وصیتی کنید که این (تقدم وصیت بر ارث خویشان) هم در کتاب حق مسطور گردیده است.»
روح ماجرای غدیر در همین آیه است. یعنی پیامبر نسبت به مومنان از خود مومنان اولی است. یعنی اینکه اگر جان من و جان رسول الله در خطر بود، باید خودم را فدای او بکنم. فکر من یا فکر او؟ شیوه من یا شیوه او؟ سیره من یا سیره او؟ در همه چیز پیامبر خدا مقدم است. یک نگاه هم نگاهی است که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را معصوم می داند و برای او علم الهی قائل است. و اصلا جلو رسول خدا حرف نمی زند، پیشنهادی نمی دهد.
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان