display result search
- 558
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر سوره ی حجرات، جلسه بیست و هشتم
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع "تفسیر سوره ی حجرات"، جلسه بیست و هشتم، سال 1399
در آیه آخر سوره مبارکه حجرات خدای متعال با تأکید می فرماید که علم به غیب آسمان ها و زمین دارد و نسبت به اعمال شما و آنچه که انجام می دهید بصیر و آگاه است. گویا در این سوره خدای متعال می خواهد بفرماید که آنچه که در این سوره گفته شده، پرده های غیبی یک واقعه عظیم است که اگر کسی از آن نگاه غیبی محروم باشد، طبیعتاً واقعه را به شکل و شمائل دیگری می بیند.
البته این غیب الهی مختص به خدای متعال است و خدای متعال عالم به غیب است و احدی را بر این علم غیب آگاه نمی کند الا آن کسی را که برای امر رسالت می پسندد. چون مأموریتی به دوش اوست و او ظرفیت این رسالت را دارد و حتما باید از این علم غیب برخوردار باشد. در روایات ائمه علیهم السلام این را مکرر فرمودند. این معنا ندارد که خدای متعال کسی را حجت قرار بدهد و علم به خلائق و علم به سماوات و ارض را به او عطا نکرده باشد. در آن رسول هم وقتی خدای متعال می خواهد این پرده های غیب را کنار بزند و اخبار غیبی را حکایت کند که دامنه مأموریت این پیامبر را معین می کند.
حضرت یک طرحی دارند و شما باید دنبال حضرت حرکت کنید «لا تُقَدِّمُوا بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ»(حجرات/1) که شاید این «بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ» که گفته شده نکته اش همین تقدم بر رسول و تقدم بر خداست، کما این که بیعت با او بیعت با خداست و طرح او طرح خداست. حضرت از سوی خودش یک برنامه و نقشه ای برای هدایت نیاورده، بلکه یک طرح الهی است.
محتوای این طرح آن نبأ و خبر است که خدای متعال به حضرت عطا کرده که در آیه بعد می فرماید:حضرت آن صوتی را که در عالم طنین انداز می کنند، همان نبأ غیبی الهی است که می خواهند منتشر بشود و به عالم برسد. می خواهند آن نبأ را به عالم برسانند. رسالت حضرت همین است و براساس آن نبأ و خبری است که به حضرت عطا شده. بنابراین حضرت دنبال این هستند که این صوت رفعت پیدا بکند و طنین انداز بشود و آن نبأ الهی به عالم برسد. پس ادامه کار حضرت یک مأموریتی است برای این که آن نبأ الهی را به عالم برسانند و فراگیر بشود و این خبر در عالم محقق بشود. بنابراین باید در مقابل این خبری که آورده غض صوت داشته باشید.
باید در مرحله تقوای قلب یک کسی امتحان بدهد تا بتواند قض صوت داشته باشد و این کار آسانی هم نیست.
اگر یک قدم جلوتر برویم باز حضرت می خواهند امتی را شکل بدهند که این امت در واقع در عالم قلوبشان اتفاقی می افتد. حضرت می خواهند وارد عالم قلب بشوند و قلوب انسانها را تغییر بدهند و دارالایمان درست بکنند و قلوب را در آن دارالایمان ببرند. لذا از این سوره استفاده می شود که حضرت دو گام دارند، یک اینکه حول خودشان عالم اسلام را درست می کنند. یک تشرف ظاهری دارد که شهادتین و عدم مخالفت ظاهری می خواهد و حتی همین قدر که شهادتین بگوید و مخالفت ظاهری هم نکند وارد این وادی می شود و برکاتی هم دارد و این یک لایه ای از امت حضرت است.
ولی وادی ایمان دیگر وادی ظاهری نیست، یک وادی باطنی است که جایگاهش نسبت به عالم اسلام، نسبت کعبه به حرم است و مربوط به عالم قلوب است. بنابراین حضرت دو دار درست می کنند که یکی دارالاسلام و دیگری دارالایمان است. دارالایمان یک وادی باطنی است که اصلا نمی شود با ظاهر و صورت سازی واردش بشویم، چون یک وادی حقیقی و باطنی است. اگر کسی بخواهد وارد بشود باید با قدم قلب وارد بشود و اگر با قدم قلب وارد شد و رو به حضرت آورد، آن وقت آن حقیقت هم به قلب او می رسد. گویا آنجا دار قلوب است و قلوب باید وارد این وادی بشوند. البته بقیه قوا هم ذیل قلب، نورانی به نور ایمان می شوند و اینطور نیست که با ورود ظاهری و ظاهرسازی کسی بتواند مؤمن شود.
حضرت در مرحله ایجاد دارالایمان، قلوب را به حضرت حق منعطف می کنند. قلوبی حول حضرت جمع می شوند که بر محور حضرت به اخوت می رسند و بر محور امیرالمؤمنین ادامه پیدا می کنند و این جامعه ایمانی که شکل می گیرد، یک جامعه حقیقی و باطنی است.
حضرت آمدند و از طرف خداوند طرحی آوردند که یک جامعه ایمانی بر محور تقوا شکل بدهند. اما دستگاه شیطان در مقابل حضرت یک خبری آورده و می خواهد بر حضرت تقدم داشته باشد و خبر خودش در عالم به جای خبر حضرت منتشر شود. لذا با جریان فسق و نفاق و اعرابی گری در صدد این است که طرح حضرت را به هم بزند و در امت ایمانی نزاع و درگیری و اقتتال ایجاد کند. اما حضرت راه آن ها را به وادی ایمان بستند و آنها صرفا می توانند در وادی اسلام نفوذ پیدا کنند.
در آیه آخر سوره مبارکه حجرات خدای متعال با تأکید می فرماید که علم به غیب آسمان ها و زمین دارد و نسبت به اعمال شما و آنچه که انجام می دهید بصیر و آگاه است. گویا در این سوره خدای متعال می خواهد بفرماید که آنچه که در این سوره گفته شده، پرده های غیبی یک واقعه عظیم است که اگر کسی از آن نگاه غیبی محروم باشد، طبیعتاً واقعه را به شکل و شمائل دیگری می بیند.
البته این غیب الهی مختص به خدای متعال است و خدای متعال عالم به غیب است و احدی را بر این علم غیب آگاه نمی کند الا آن کسی را که برای امر رسالت می پسندد. چون مأموریتی به دوش اوست و او ظرفیت این رسالت را دارد و حتما باید از این علم غیب برخوردار باشد. در روایات ائمه علیهم السلام این را مکرر فرمودند. این معنا ندارد که خدای متعال کسی را حجت قرار بدهد و علم به خلائق و علم به سماوات و ارض را به او عطا نکرده باشد. در آن رسول هم وقتی خدای متعال می خواهد این پرده های غیب را کنار بزند و اخبار غیبی را حکایت کند که دامنه مأموریت این پیامبر را معین می کند.
حضرت یک طرحی دارند و شما باید دنبال حضرت حرکت کنید «لا تُقَدِّمُوا بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ»(حجرات/1) که شاید این «بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ» که گفته شده نکته اش همین تقدم بر رسول و تقدم بر خداست، کما این که بیعت با او بیعت با خداست و طرح او طرح خداست. حضرت از سوی خودش یک برنامه و نقشه ای برای هدایت نیاورده، بلکه یک طرح الهی است.
محتوای این طرح آن نبأ و خبر است که خدای متعال به حضرت عطا کرده که در آیه بعد می فرماید:حضرت آن صوتی را که در عالم طنین انداز می کنند، همان نبأ غیبی الهی است که می خواهند منتشر بشود و به عالم برسد. می خواهند آن نبأ را به عالم برسانند. رسالت حضرت همین است و براساس آن نبأ و خبری است که به حضرت عطا شده. بنابراین حضرت دنبال این هستند که این صوت رفعت پیدا بکند و طنین انداز بشود و آن نبأ الهی به عالم برسد. پس ادامه کار حضرت یک مأموریتی است برای این که آن نبأ الهی را به عالم برسانند و فراگیر بشود و این خبر در عالم محقق بشود. بنابراین باید در مقابل این خبری که آورده غض صوت داشته باشید.
باید در مرحله تقوای قلب یک کسی امتحان بدهد تا بتواند قض صوت داشته باشد و این کار آسانی هم نیست.
اگر یک قدم جلوتر برویم باز حضرت می خواهند امتی را شکل بدهند که این امت در واقع در عالم قلوبشان اتفاقی می افتد. حضرت می خواهند وارد عالم قلب بشوند و قلوب انسانها را تغییر بدهند و دارالایمان درست بکنند و قلوب را در آن دارالایمان ببرند. لذا از این سوره استفاده می شود که حضرت دو گام دارند، یک اینکه حول خودشان عالم اسلام را درست می کنند. یک تشرف ظاهری دارد که شهادتین و عدم مخالفت ظاهری می خواهد و حتی همین قدر که شهادتین بگوید و مخالفت ظاهری هم نکند وارد این وادی می شود و برکاتی هم دارد و این یک لایه ای از امت حضرت است.
ولی وادی ایمان دیگر وادی ظاهری نیست، یک وادی باطنی است که جایگاهش نسبت به عالم اسلام، نسبت کعبه به حرم است و مربوط به عالم قلوب است. بنابراین حضرت دو دار درست می کنند که یکی دارالاسلام و دیگری دارالایمان است. دارالایمان یک وادی باطنی است که اصلا نمی شود با ظاهر و صورت سازی واردش بشویم، چون یک وادی حقیقی و باطنی است. اگر کسی بخواهد وارد بشود باید با قدم قلب وارد بشود و اگر با قدم قلب وارد شد و رو به حضرت آورد، آن وقت آن حقیقت هم به قلب او می رسد. گویا آنجا دار قلوب است و قلوب باید وارد این وادی بشوند. البته بقیه قوا هم ذیل قلب، نورانی به نور ایمان می شوند و اینطور نیست که با ورود ظاهری و ظاهرسازی کسی بتواند مؤمن شود.
حضرت در مرحله ایجاد دارالایمان، قلوب را به حضرت حق منعطف می کنند. قلوبی حول حضرت جمع می شوند که بر محور حضرت به اخوت می رسند و بر محور امیرالمؤمنین ادامه پیدا می کنند و این جامعه ایمانی که شکل می گیرد، یک جامعه حقیقی و باطنی است.
حضرت آمدند و از طرف خداوند طرحی آوردند که یک جامعه ایمانی بر محور تقوا شکل بدهند. اما دستگاه شیطان در مقابل حضرت یک خبری آورده و می خواهد بر حضرت تقدم داشته باشد و خبر خودش در عالم به جای خبر حضرت منتشر شود. لذا با جریان فسق و نفاق و اعرابی گری در صدد این است که طرح حضرت را به هم بزند و در امت ایمانی نزاع و درگیری و اقتتال ایجاد کند. اما حضرت راه آن ها را به وادی ایمان بستند و آنها صرفا می توانند در وادی اسلام نفوذ پیدا کنند.
تاکنون نظری ثبت نشده است