display result search
سخنرانی استاد شجاعی با موضوع "مهندسی فکر"، بخش سوم، سال 1399
قرآن کریم می فرماید: «تنها کمی از بندگان تو شکرگذارند» غالبا انسان ها درنعمت های خدا تفکر نمی کنند و نیمه ی خالی لیوان را در نظر می گیرند؛ درصورتی که غرق در دریای رحمت اند. در روایت داریم زمانی که خود را در آینه می نگری پس بگو: «سپاس خدایی را که مرا زیبا خلق کرد» در روایت داریم: «دو نعمت است که انسان آن را نمی شناسد تازمانی که از دستش بدهد: امنیت و تندرستی» قرآن کریم می فرماید: «شما را به پست ترین مرحله عمر می کشانیم بطوری که همه چیز را فراموش می کنید»
سر زدن به زندان ها، بیمارستان ها و قبرستان ها و دیدن انسان های مبتلا، انسان را به تفکر وا می دارد که این تفکر از هزار رکعت نماز بالاتر است. خداوند هر لحظه قادر است که نعمت هایش را از ما بگیرد؛ خداوند گاهی حرکات غیرعادی می کند تا حجاب عادت انسان از بین برود و قدر نعمت ها را بداند. برای مثال هر لحظه ممکن است به اذن خدا لقمه به جای مری در نای برود و جان انسان را بگیرد بنابراین هر لقمه هزاران جای شکر دارد.
انسان باید دائما در آلاء و محبت های خدا فکر کند؛ چرا که این تفکر رابطه انسان با خدا را صمیمی، زیبا و عاشقانه می کند و حتی اگر انسان کم و کاستی هایی داشته باشد خدا را بواسطه نعمت هایی که دارد شکر می کند. هم اکنون در برزخ و حتی در بهشت کسانی هستند که حسرت چند دقیقه وقت ما را دارند؛ زیرا کسی که پایش به آن مراحل برسد تازه متوجه می شود که باید در دنیا چه کاری انجام دهد و چطور از وقتش استفاده کند، در صورتی که ما نعوذ بالله از این فرصتمان برای جهنم سازی و قهر و درگیری با خدا استفاده می کنیم. تمام این ها که گفته شد نعمت های حیوانی بود که باید شکرش را به جا بیاوریم. علاوه بر این ها نعمت های بالاتری مثل نعمت های خیالی، وهمی، عقلی و فوق عقلی هم وجود دارند.
قرآن کریم می فرماید: «اگر تمام جن و انس جمع شوند و دریاها مرکب و درخت ها قلم شوند باز هم نمی توانند نعمت های خدا را بنویسند.» در روایت داریم: «بنده ای نیست که بفهمد من به او لطف کردم قبل از اینکه شکر را به زبان بیاورد، همینکه در دلش فهمید به او لطف کردم نعمتش را افزایش می دهم» لذا حضرت می فرماید «سپاس خدایی را که عجز از شکر را بعنوان شکر قبول می کند» یعنی همین قدر که بگوییم خدایا ما عاجزتر از آنی هستیم که شکر نعمت هایت را به جا بیاوریم، بعنوان شکر پذیرفته می شود.
در بهشت قسمت های مختلف با لذت های متفاوت وجود دارد. قسمتی در بهشت که بسیار لذت بخش و خاص است، فقط مخصوص کسانی است که در دنیا توفیق حمد و شکرگذاری را کسب کردند. اگر انسان از خدا راضی باشد، متقابلا خدا هم از او راضی می گردد. معصوم (ع) فرمود: «من بنده ی بدی هستم اما تو خدای خوبی هستی» در روایت مژده ای برای تفکر در نعمت های خدا وجود دارد؛ داریم: «هرکس در نعمت های خدا فکر بکند خدا بهش توفیق می دهد»
قرآن کریم می فرماید: «تنها کمی از بندگان تو شکرگذارند» غالبا انسان ها درنعمت های خدا تفکر نمی کنند و نیمه ی خالی لیوان را در نظر می گیرند؛ درصورتی که غرق در دریای رحمت اند. در روایت داریم زمانی که خود را در آینه می نگری پس بگو: «سپاس خدایی را که مرا زیبا خلق کرد» در روایت داریم: «دو نعمت است که انسان آن را نمی شناسد تازمانی که از دستش بدهد: امنیت و تندرستی» قرآن کریم می فرماید: «شما را به پست ترین مرحله عمر می کشانیم بطوری که همه چیز را فراموش می کنید»
سر زدن به زندان ها، بیمارستان ها و قبرستان ها و دیدن انسان های مبتلا، انسان را به تفکر وا می دارد که این تفکر از هزار رکعت نماز بالاتر است. خداوند هر لحظه قادر است که نعمت هایش را از ما بگیرد؛ خداوند گاهی حرکات غیرعادی می کند تا حجاب عادت انسان از بین برود و قدر نعمت ها را بداند. برای مثال هر لحظه ممکن است به اذن خدا لقمه به جای مری در نای برود و جان انسان را بگیرد بنابراین هر لقمه هزاران جای شکر دارد.
انسان باید دائما در آلاء و محبت های خدا فکر کند؛ چرا که این تفکر رابطه انسان با خدا را صمیمی، زیبا و عاشقانه می کند و حتی اگر انسان کم و کاستی هایی داشته باشد خدا را بواسطه نعمت هایی که دارد شکر می کند. هم اکنون در برزخ و حتی در بهشت کسانی هستند که حسرت چند دقیقه وقت ما را دارند؛ زیرا کسی که پایش به آن مراحل برسد تازه متوجه می شود که باید در دنیا چه کاری انجام دهد و چطور از وقتش استفاده کند، در صورتی که ما نعوذ بالله از این فرصتمان برای جهنم سازی و قهر و درگیری با خدا استفاده می کنیم. تمام این ها که گفته شد نعمت های حیوانی بود که باید شکرش را به جا بیاوریم. علاوه بر این ها نعمت های بالاتری مثل نعمت های خیالی، وهمی، عقلی و فوق عقلی هم وجود دارند.
قرآن کریم می فرماید: «اگر تمام جن و انس جمع شوند و دریاها مرکب و درخت ها قلم شوند باز هم نمی توانند نعمت های خدا را بنویسند.» در روایت داریم: «بنده ای نیست که بفهمد من به او لطف کردم قبل از اینکه شکر را به زبان بیاورد، همینکه در دلش فهمید به او لطف کردم نعمتش را افزایش می دهم» لذا حضرت می فرماید «سپاس خدایی را که عجز از شکر را بعنوان شکر قبول می کند» یعنی همین قدر که بگوییم خدایا ما عاجزتر از آنی هستیم که شکر نعمت هایت را به جا بیاوریم، بعنوان شکر پذیرفته می شود.
در بهشت قسمت های مختلف با لذت های متفاوت وجود دارد. قسمتی در بهشت که بسیار لذت بخش و خاص است، فقط مخصوص کسانی است که در دنیا توفیق حمد و شکرگذاری را کسب کردند. اگر انسان از خدا راضی باشد، متقابلا خدا هم از او راضی می گردد. معصوم (ع) فرمود: «من بنده ی بدی هستم اما تو خدای خوبی هستی» در روایت مژده ای برای تفکر در نعمت های خدا وجود دارد؛ داریم: «هرکس در نعمت های خدا فکر بکند خدا بهش توفیق می دهد»
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان