display result search
- 765
- 1000
- 1000
- 1000
رازهای عاشورا؛ راه سلوک، رمز ظهور - جلسه چهارم
سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان با موضوع "رازهای عاشورا؛ راه سلوک، رمز ظهور"، جلسه چهارم، سال 1391
جوان طبیعتاً احساساتی و عاشق پیشه است و دین بهترین پاسخ برای این احساسات و این عاشق پیشگی است. بهترین راه برای اینکه یک جوان سرِ وقت نماز بخواند، عاشقی کردن در دین است. هیچ چیزی جز عاشقی کردن جوان را به نظم در نمی آورد. اگر به شیوۀ دیگری غیر از عاشقی جوانِ خود را منظم کنیم، احتمالاً به او ضربه زده ایم و یک جایی آفت خودش را نشان خواهد داد.
امروزه با سه گروه مواجه هستیم که نیاز به عشق دارند و برای عاشقی کردن باید به فطرتِ خویش بازگردند:
گروه اول: آنهایی که بن بست رسیده اند، کسانی هستند که از معنویت فاصله داشته اند و در هوا و هوس غرق بوده اند و امروز در اثر پوسیدگی دنیایشان و رسیدن به بن بست‌ها، آمادۀ بازگشت به فطرت هستند.
گروه دوم: دینداران، کسانی هستند که مدتی است در مسیر دین بوده اند و دینداری کرده اند. آنها برای اینکه دینداریشان فاسد نشود باید عاشقی کنند.
گروه سوم: جوانانی که می خواهند دینداری را آغاز کنند وگروه سوم جوان های جامعۀ ما هستند که ممکن است حتی از دینِ بی روحی که به آنها معرفی شده دلزده شده باشند. این گروه نیز باید راهِ دینداریِ خود را با عاشقی آغاز کنند چون طبیعتشان و اقتضای روحشان عاشقی کردن است. در جهان سرشار از هواپرستی و لذت پرستی، هیچ اهرم دیگری غیر از عاشقی کارگر نیست. اگر جوان ها دینداری را عاشقانه آغاز کنند، ماهواره‌ها و اینترنت دیگر حرفی برای گفتن نخواهند داشت.
دین ما یک دین فطری است و دینداری یعنی شکوفا کردن فطرت. ما در جریان دینداری، در فرآیندی مستمر، خواسته های عمیق تر و اصیل ترِ فطریِ خود را می بینیم و درک می کنیم و بعد می بینیم که خداوند پاسخ دهندۀ به این خواسته های فطریِ ما است و این چرخه مدام عمیق تر و عمیق تر می شود. دینداری یعنی پاسخ دادن به فطرت. از آغازش که براهین فطری برای اثبات وحدانیت و ربوبیت و خالقیت پروردگار است شروع می شود، تا آنجایی که حرکت در این مسیر را آغاز کرده و به حرکت خود ادامه می دهیم، در تمام این مراحل در حال پاسخ دادن به نیاز فطری خود هستیم. میزان شدت محبت های فطری اصلاً قابل مقایسه با غرایز طبیعی مانند غریزۀ جنسی نیست. حتی به اندازۀ یک درصدِ محبت یک انسان معمولی به امام حسین (ع)، نمی توان به غرایزی مانند غریزۀ جنسی علاقه پیدا کرد.
یکی از نشانه‌ها و دلایل فطری بودن حبّ ما به اباعبدالله (ع)، شدت و قوّت آن است. هیچ کس از عاشقان اباعبدالله (ع) نمی تواند توضیح دهد که چرا این قدر در محبتِ حسین (ع) می سوزد. چون یک علاقۀ فطری است و قابل توضیح و دلیل آوردن نیست. علاقه‌های فطری به دو صورت شکوفا می‌شوند: 1- با تماشا کردن 2- با تهذیب. تهذیب، فطرت انسان را شکوفا می کند و باعث می شود که انسان علاقه های فطریِ عمیق خود را ببیند و اسیرِ علاقه های سطحی نشود. اما یکی از راه‌های شکوفا کردن علاقه های فطری، تماشا کردن است. حسین (ع) ما را می برد به تماشای آخرین خوبی ها که خدا به خیلی ها اجازه نداد به نمایش بگذارند.
جوان طبیعتاً احساساتی و عاشق پیشه است و دین بهترین پاسخ برای این احساسات و این عاشق پیشگی است. بهترین راه برای اینکه یک جوان سرِ وقت نماز بخواند، عاشقی کردن در دین است. هیچ چیزی جز عاشقی کردن جوان را به نظم در نمی آورد. اگر به شیوۀ دیگری غیر از عاشقی جوانِ خود را منظم کنیم، احتمالاً به او ضربه زده ایم و یک جایی آفت خودش را نشان خواهد داد.
امروزه با سه گروه مواجه هستیم که نیاز به عشق دارند و برای عاشقی کردن باید به فطرتِ خویش بازگردند:
گروه اول: آنهایی که بن بست رسیده اند، کسانی هستند که از معنویت فاصله داشته اند و در هوا و هوس غرق بوده اند و امروز در اثر پوسیدگی دنیایشان و رسیدن به بن بست‌ها، آمادۀ بازگشت به فطرت هستند.
گروه دوم: دینداران، کسانی هستند که مدتی است در مسیر دین بوده اند و دینداری کرده اند. آنها برای اینکه دینداریشان فاسد نشود باید عاشقی کنند.
گروه سوم: جوانانی که می خواهند دینداری را آغاز کنند وگروه سوم جوان های جامعۀ ما هستند که ممکن است حتی از دینِ بی روحی که به آنها معرفی شده دلزده شده باشند. این گروه نیز باید راهِ دینداریِ خود را با عاشقی آغاز کنند چون طبیعتشان و اقتضای روحشان عاشقی کردن است. در جهان سرشار از هواپرستی و لذت پرستی، هیچ اهرم دیگری غیر از عاشقی کارگر نیست. اگر جوان ها دینداری را عاشقانه آغاز کنند، ماهواره‌ها و اینترنت دیگر حرفی برای گفتن نخواهند داشت.
دین ما یک دین فطری است و دینداری یعنی شکوفا کردن فطرت. ما در جریان دینداری، در فرآیندی مستمر، خواسته های عمیق تر و اصیل ترِ فطریِ خود را می بینیم و درک می کنیم و بعد می بینیم که خداوند پاسخ دهندۀ به این خواسته های فطریِ ما است و این چرخه مدام عمیق تر و عمیق تر می شود. دینداری یعنی پاسخ دادن به فطرت. از آغازش که براهین فطری برای اثبات وحدانیت و ربوبیت و خالقیت پروردگار است شروع می شود، تا آنجایی که حرکت در این مسیر را آغاز کرده و به حرکت خود ادامه می دهیم، در تمام این مراحل در حال پاسخ دادن به نیاز فطری خود هستیم. میزان شدت محبت های فطری اصلاً قابل مقایسه با غرایز طبیعی مانند غریزۀ جنسی نیست. حتی به اندازۀ یک درصدِ محبت یک انسان معمولی به امام حسین (ع)، نمی توان به غرایزی مانند غریزۀ جنسی علاقه پیدا کرد.
یکی از نشانه‌ها و دلایل فطری بودن حبّ ما به اباعبدالله (ع)، شدت و قوّت آن است. هیچ کس از عاشقان اباعبدالله (ع) نمی تواند توضیح دهد که چرا این قدر در محبتِ حسین (ع) می سوزد. چون یک علاقۀ فطری است و قابل توضیح و دلیل آوردن نیست. علاقه‌های فطری به دو صورت شکوفا می‌شوند: 1- با تماشا کردن 2- با تهذیب. تهذیب، فطرت انسان را شکوفا می کند و باعث می شود که انسان علاقه های فطریِ عمیق خود را ببیند و اسیرِ علاقه های سطحی نشود. اما یکی از راه‌های شکوفا کردن علاقه های فطری، تماشا کردن است. حسین (ع) ما را می برد به تماشای آخرین خوبی ها که خدا به خیلی ها اجازه نداد به نمایش بگذارند.
تاکنون نظری ثبت نشده است