display result search
- 155
- 1000
- 1000
- 1000
تقویت اخلاق توحیدی در انسان، جلسه چهل و هفتم
سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین سید احمد فقیهی با موضوع «تقویت اخلاق توحیدی در انسان»، جلسه چهل و هفتم، سال 1402
یامَوْلاىَ بِذِکْرِکَ عاشَ قَلْبى وَبِمُناجاتِکَ بَرَّدْتُ اَلَمَ الْخَوْفِ عَنّی
امام علیه‌السلام این جوری می‌فرمایند: خدایا بذکرک عاش قلبی. با ذکر تو قلب من زندگی می‌کند، عیش می‌کند. بعضی‌ها حالا خوش گذرانی حلالشان -نه حرام- این است که یک روز تعطیلی یک جمعی دور هم جمع بشوند و یک صحرایی، درختی، پارکی، دور هم بنشینند و گعده‌ای بکنند و برگردند. بعد که آدم برمی‌گردد خانه می‌گوید انگار دلمان باز نشد خوب است فردا شب دوباره برویم بیرون دلمان باز شود. بعضی‌ها هم شب جمعه که می‌شود، می‌روند یک مجلسی دعای کمیلی می‌خوانند یک قدری هم گریه می‌کنند اما وقتی می‌آیند خانه احساس می‌کنند یک نشاطی پیدا کردند. گاهی شاید به ذهن بیاید که ماها خوشگذرانی و عیاشی هم بلد نیستیم. خیال می‌کنیم که حالا با یک قهقهه و ساز و طربی دل آدم شاد می‌شود. نه. این‌ها برای آدم یک حالت غفلتی ایجاد می‌کند؛ آن وقت آدم تا در این حال هست خیال می‌کند غم و غصه‌ها تمام شده اما تا این مجلس غفلت از بین برود غم و غصه برمی‌گردد. اما آنکه مجلس انس دارد حالا یا خودش به تنهایی یا در یک جمعی، مسجدی، حسینیه‌ای، دعای کمیل می‌خواند گریه هم می‌کند و وقتی برمی‌گردد هم احساس نشاط می‌کند. حالا در این دعای ابوحمزه امام (علیه‌السلام) می‌فرمایند خدایا بذکرک عاش قلبی حالا اینکه اصلا خود قلب چیست؟ این بماند که انسان یک قلب معنوی دارد و همه حیات انسانی ما به حیات آن قلب است که سالم باشد و مریض نباشد. این بماند. اما حالات ما نسبت به ذکر خدا چند جور است. و این خیلی در تربیت اخلاقی ما موثر است. یعنی من اگر بخواهم بفهمم خودم، در تربیت اخلاقی در تربیت معنوی، در چه حدی هستم علامتش این است. قرآن می‌فرماید یک دسته هستند که وقتی ذکر خدا پیش می‌آید اوقاتشان تلخ می‌شود. وَ إِذا ذُکِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ
یامَوْلاىَ بِذِکْرِکَ عاشَ قَلْبى وَبِمُناجاتِکَ بَرَّدْتُ اَلَمَ الْخَوْفِ عَنّی
امام علیه‌السلام این جوری می‌فرمایند: خدایا بذکرک عاش قلبی. با ذکر تو قلب من زندگی می‌کند، عیش می‌کند. بعضی‌ها حالا خوش گذرانی حلالشان -نه حرام- این است که یک روز تعطیلی یک جمعی دور هم جمع بشوند و یک صحرایی، درختی، پارکی، دور هم بنشینند و گعده‌ای بکنند و برگردند. بعد که آدم برمی‌گردد خانه می‌گوید انگار دلمان باز نشد خوب است فردا شب دوباره برویم بیرون دلمان باز شود. بعضی‌ها هم شب جمعه که می‌شود، می‌روند یک مجلسی دعای کمیلی می‌خوانند یک قدری هم گریه می‌کنند اما وقتی می‌آیند خانه احساس می‌کنند یک نشاطی پیدا کردند. گاهی شاید به ذهن بیاید که ماها خوشگذرانی و عیاشی هم بلد نیستیم. خیال می‌کنیم که حالا با یک قهقهه و ساز و طربی دل آدم شاد می‌شود. نه. این‌ها برای آدم یک حالت غفلتی ایجاد می‌کند؛ آن وقت آدم تا در این حال هست خیال می‌کند غم و غصه‌ها تمام شده اما تا این مجلس غفلت از بین برود غم و غصه برمی‌گردد. اما آنکه مجلس انس دارد حالا یا خودش به تنهایی یا در یک جمعی، مسجدی، حسینیه‌ای، دعای کمیل می‌خواند گریه هم می‌کند و وقتی برمی‌گردد هم احساس نشاط می‌کند. حالا در این دعای ابوحمزه امام (علیه‌السلام) می‌فرمایند خدایا بذکرک عاش قلبی حالا اینکه اصلا خود قلب چیست؟ این بماند که انسان یک قلب معنوی دارد و همه حیات انسانی ما به حیات آن قلب است که سالم باشد و مریض نباشد. این بماند. اما حالات ما نسبت به ذکر خدا چند جور است. و این خیلی در تربیت اخلاقی ما موثر است. یعنی من اگر بخواهم بفهمم خودم، در تربیت اخلاقی در تربیت معنوی، در چه حدی هستم علامتش این است. قرآن می‌فرماید یک دسته هستند که وقتی ذکر خدا پیش می‌آید اوقاتشان تلخ می‌شود. وَ إِذا ذُکِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ
تاکنون نظری ثبت نشده است