display result search
سخنرانی حجت الاسلام سید اسماعیل شاکر با موضوع «نشانه های علم واقعی و عالمان ربانی»، سال 1400
سید اوصیاء، امیرالمؤمنین علیه السلام، پرده از حقیقتی تلخ برمی‌گیرد و می‌فرماید: آنان که دل در گرو جمع‌آوری مال دارند و خزانه‌دار گنج‌های دنیا می‌شوند، در حالی که در قید حیات و نفس‌کشیدن هستند، هلاک شده و مرده‌اند (هلک خزان موال و هم احیا). آنان مال را نه برای بذل و خیرات، بلکه برای گنج‌اندوزی و خزینه‌داری دوست می‌دارند.
اما در نقطهٔ مقابل این مردگان زنده، علما و دانشمندان حقیقی قرار دارند؛ آنان کسانی هستند که حتی پس از ارتحال از این دنیا، نام و یادشان همواره تا روزگار باقی است (اما باقون ما بقی)، زیرا علمشان نوری جاودانه است.
علم در دین ما فضیلتی والاست، اما نباید هر باسواد و درس‌خوانده‌ای را عالم به معنای دینی دانست. علم، جوهری است از جنس نور و امور معنوی. امام صادق علیه السلام فرمودند: «العلم نور یقذفه فی قلب من یشا»؛ علم نوری است که خداوند آن را در دل هر که بخواهد می‌افکند.
اگر علم، از این جنس نورانیت بود، انسان می‌تواند آن را با خود به عالم برزخ و آخرت ببرد و همراه خویش داشته باشد. اما اگر علمی مادی و از نور بودن خارج شد، دیگر نمی‌تواند آدمی را به آن درجات والا رسانده و در زیر خاک همراه او باشد.
رسیدن به مرتبهٔ علم حقیقی، کار آسانی نیست؛ چنانکه مرحوم آیت‌الله شیخ عبدالکریم معتقد بود: «ملا شدن چه مشکل» است. این راه به هوس و تمنای خام طی نمی‌شود و در آن بسی خون جگر باید خورد. بزرگی در پاسخ به اینکه چگونه به درجهٔ اجتهاد رسیده، گفت: با صبر الاغ و سحرخیزی کلاغ. این نشان از آن دارد که رسیدن به درجات عالی علم، لوازم و شرایطی بس دشوار و نیازمند استقامت فراوان می‌خواهد.
سید اوصیاء، امیرالمؤمنین علیه السلام، پرده از حقیقتی تلخ برمی‌گیرد و می‌فرماید: آنان که دل در گرو جمع‌آوری مال دارند و خزانه‌دار گنج‌های دنیا می‌شوند، در حالی که در قید حیات و نفس‌کشیدن هستند، هلاک شده و مرده‌اند (هلک خزان موال و هم احیا). آنان مال را نه برای بذل و خیرات، بلکه برای گنج‌اندوزی و خزینه‌داری دوست می‌دارند.
اما در نقطهٔ مقابل این مردگان زنده، علما و دانشمندان حقیقی قرار دارند؛ آنان کسانی هستند که حتی پس از ارتحال از این دنیا، نام و یادشان همواره تا روزگار باقی است (اما باقون ما بقی)، زیرا علمشان نوری جاودانه است.
علم در دین ما فضیلتی والاست، اما نباید هر باسواد و درس‌خوانده‌ای را عالم به معنای دینی دانست. علم، جوهری است از جنس نور و امور معنوی. امام صادق علیه السلام فرمودند: «العلم نور یقذفه فی قلب من یشا»؛ علم نوری است که خداوند آن را در دل هر که بخواهد می‌افکند.
اگر علم، از این جنس نورانیت بود، انسان می‌تواند آن را با خود به عالم برزخ و آخرت ببرد و همراه خویش داشته باشد. اما اگر علمی مادی و از نور بودن خارج شد، دیگر نمی‌تواند آدمی را به آن درجات والا رسانده و در زیر خاک همراه او باشد.
رسیدن به مرتبهٔ علم حقیقی، کار آسانی نیست؛ چنانکه مرحوم آیت‌الله شیخ عبدالکریم معتقد بود: «ملا شدن چه مشکل» است. این راه به هوس و تمنای خام طی نمی‌شود و در آن بسی خون جگر باید خورد. بزرگی در پاسخ به اینکه چگونه به درجهٔ اجتهاد رسیده، گفت: با صبر الاغ و سحرخیزی کلاغ. این نشان از آن دارد که رسیدن به درجات عالی علم، لوازم و شرایطی بس دشوار و نیازمند استقامت فراوان می‌خواهد.
تاکنون نظری ثبت نشده است