display result search
- 42
- 1000
- 1000
- 1000
تأملی در عظمت خلقت و آیات آفرینش، 6
سخنرانی آیت الله حسین انصاریان با موضوع " تأملی در عظمت خلقت و آیات آفرینش" جلسه ششم: عواقب ناشی از غفلت، سال 1404
امشب میخواهیم درباره آیهای از سوره مبارکه اعراف تأمل کنیم. آیای که پرده از روی حقیقتی بزرگ برمیدارد و وضعیت گروهی از انسانها را در طول تاریخ نشان میدهد. انسانهایی که با وجود برخورداری از تمام نعمتهای الهی، راه غفلت و بیخبری را در پیش گرفتهاند. اینان کسانی هستند که نیروی فهم و عقل دارند، اما آن را فقط برای امور مادی و دنیوی به کار میگیرند. چشم دارند، اما بر روی آیات و نشانههای الهی در سراسر جهان آفرینش میبندند. گوش دارند، اما صدای حق و حقیقت را نمیشنوند. اینان در شناخت پدیدههای مادی و نوشتن کتابهای علمی بسیار کوشا هستند، اما نام پروردگار عالم را فراموش کردهاند. در همین آیه شریفه، پروردگار عالم سه ویژگی مهم برای اینگونه افراد بیان میفرماید: نخست اینکه اینان مانند چهارپایان هستند. دوم اینکه حتی گمراهتر و پستتر از چهارپایانند.
و سوم اینکه به طور خاص و انحصاری غافل هستند. اما این غفلت چیست و ریشههای آن کجاست؟ از امام حسن مجتبی علیه السلام - آن بزرگوارِ اهل کرامت و ایثار - سؤال شد که علت غفلت چیست؟ آن حضرت دو پاسخ بسیار عمیق و راهگشا فرمودند: علت اول، ترک مساجد. مساجدی که در آنها ذکر خدا گفته میشود و مردم با معارف ناب الهی و احکام حلال و حرام آشنا میشوند. علت دوم. همنشینی با اهل فساد. زیرا انسان ناخودآگاه از کسانی که با آنها مجالست و معاشرت میکند تأثیر میپذیرد. اینک برای شناخت بیشتر غافلان، به سراغ حکیم بزرگوار، لقمان حکیم میرویم که پروردگار عالم به پاس حکمتش سورهای به نام او در قرآن قرار داد. لقمان به فرزندش نشانههای غافلان را اینگونه میگوید نخست، بیاعتنایی و عدم مسئولیتپذیری در برابر امور مهم و وظایف شرعی و اجتماعی. دوم، تلف کردن عمر گرانبها در کارهای بیهوده و بدون سود و ارزش. سوم، فراموشی حقایق اساسی هستی مانند یاد خدا، قیامت و روز جزا. این غفلت خطرناک، به تدریج منجر به دو بیماری مهلک و خانمانسوز میشود که در قرآن کریم به آنها اشاره شده است. بیماری اول، فراموشی خود. انسان حقیقت وجودی خودش را فراموش میکند و غرق در شهوت و مادیات میشود. بیماری دوم، بیگانگی از دیگران. نسبت به درد و رنج همنوعان خود بیتفاوت میشود و فقط به فکر خویش است. اما در مقابل این گروه غافل، گروه دیگری هستند که از نعمتهای الهی درست استفاده میکنند. اینان همان رهیافتگان به فلاح و رستگاری هستند که قرآن وعده داده است. برای این مؤمنان آگاه و هوشیار در قیامت چهار هدیه بزرگ و بی نظیر در نظر گرفته شده است: علمی بدون جهل، که از لذتبخشترین نعمتهای بهشتی است. حیاتی بدون مرگ، زندگی جاوید و پربرکت. ثروتی بدون فقر، بینیازی مطلق. عزتی بدون ذلت، شرافت و کرامتی بیپایان. اینها کسانی هستند که در دنیا با بصیرت و آگاهی زندگی کردند، چشم و گوش و عقل خود را در مسیر شناخت حق به کار گرفتند و از همنشینی با اهل فساد دوری جستند.
امشب میخواهیم درباره آیهای از سوره مبارکه اعراف تأمل کنیم. آیای که پرده از روی حقیقتی بزرگ برمیدارد و وضعیت گروهی از انسانها را در طول تاریخ نشان میدهد. انسانهایی که با وجود برخورداری از تمام نعمتهای الهی، راه غفلت و بیخبری را در پیش گرفتهاند. اینان کسانی هستند که نیروی فهم و عقل دارند، اما آن را فقط برای امور مادی و دنیوی به کار میگیرند. چشم دارند، اما بر روی آیات و نشانههای الهی در سراسر جهان آفرینش میبندند. گوش دارند، اما صدای حق و حقیقت را نمیشنوند. اینان در شناخت پدیدههای مادی و نوشتن کتابهای علمی بسیار کوشا هستند، اما نام پروردگار عالم را فراموش کردهاند. در همین آیه شریفه، پروردگار عالم سه ویژگی مهم برای اینگونه افراد بیان میفرماید: نخست اینکه اینان مانند چهارپایان هستند. دوم اینکه حتی گمراهتر و پستتر از چهارپایانند.
و سوم اینکه به طور خاص و انحصاری غافل هستند. اما این غفلت چیست و ریشههای آن کجاست؟ از امام حسن مجتبی علیه السلام - آن بزرگوارِ اهل کرامت و ایثار - سؤال شد که علت غفلت چیست؟ آن حضرت دو پاسخ بسیار عمیق و راهگشا فرمودند: علت اول، ترک مساجد. مساجدی که در آنها ذکر خدا گفته میشود و مردم با معارف ناب الهی و احکام حلال و حرام آشنا میشوند. علت دوم. همنشینی با اهل فساد. زیرا انسان ناخودآگاه از کسانی که با آنها مجالست و معاشرت میکند تأثیر میپذیرد. اینک برای شناخت بیشتر غافلان، به سراغ حکیم بزرگوار، لقمان حکیم میرویم که پروردگار عالم به پاس حکمتش سورهای به نام او در قرآن قرار داد. لقمان به فرزندش نشانههای غافلان را اینگونه میگوید نخست، بیاعتنایی و عدم مسئولیتپذیری در برابر امور مهم و وظایف شرعی و اجتماعی. دوم، تلف کردن عمر گرانبها در کارهای بیهوده و بدون سود و ارزش. سوم، فراموشی حقایق اساسی هستی مانند یاد خدا، قیامت و روز جزا. این غفلت خطرناک، به تدریج منجر به دو بیماری مهلک و خانمانسوز میشود که در قرآن کریم به آنها اشاره شده است. بیماری اول، فراموشی خود. انسان حقیقت وجودی خودش را فراموش میکند و غرق در شهوت و مادیات میشود. بیماری دوم، بیگانگی از دیگران. نسبت به درد و رنج همنوعان خود بیتفاوت میشود و فقط به فکر خویش است. اما در مقابل این گروه غافل، گروه دیگری هستند که از نعمتهای الهی درست استفاده میکنند. اینان همان رهیافتگان به فلاح و رستگاری هستند که قرآن وعده داده است. برای این مؤمنان آگاه و هوشیار در قیامت چهار هدیه بزرگ و بی نظیر در نظر گرفته شده است: علمی بدون جهل، که از لذتبخشترین نعمتهای بهشتی است. حیاتی بدون مرگ، زندگی جاوید و پربرکت. ثروتی بدون فقر، بینیازی مطلق. عزتی بدون ذلت، شرافت و کرامتی بیپایان. اینها کسانی هستند که در دنیا با بصیرت و آگاهی زندگی کردند، چشم و گوش و عقل خود را در مسیر شناخت حق به کار گرفتند و از همنشینی با اهل فساد دوری جستند.
تاکنون نظری ثبت نشده است