display result search
- 10490
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 7-9 سوره جاثیه
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره جاثیه - آیه 7 -9
وَیْلٌ لِّکُلِّ أَفَّاکٍ أَثِیمٍ
یَسْمَعُ آیَاتِ اللَّهِ تُتْلَى عَلَیْهِ ثُمَّ یُصِرُّ مُسْتَکْبِراً کَأَن لَّمْ یَسْمَعْهَا فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ
وَإِذَا عَلِمَ مِنْ آیَاتِنَا شَیْئاً اتَّخَذَهَا هُزُواً أُوْلَئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِینٌ
ترجمه
واى بر هر کافر دروغ پرداز گناه پیشه.
(کافر گناهکارى که) آیات خدا را که پیوسته بر او تلاوت مى شود، مى شنود ولى همچون کسى که آنها را نشنیده متکبّرانه (بر انحراف خود) اصرار مى ورزد، پس او را به عذابى سخت بشارت ده.
و هرگاه از آیات ما چیزى فهمد آن را به مسخره مى گیرد، آنانند که برایشان عذابى خفّتبار است.
«أفّاک» از «اِفک» به معناى کسى است که بسیار دروغ مى گوید. «أثیم» از «اِثم» به کسى گفته مى شود که بسیار گناهکار است.
«ویل» که نفرینى است به معناى «هلاک باد»، 27 بار در قرآن آمده است.
این واژه در موارد مختلف و متعددى در قرآن به کار رفته است؛
هم در مورد خائنان فرهنگى به کار رفته است، آنان که با دست خود مطالبى مىنویسند و به خداوند نسبت مى دهند، «فویل للّذین یکتبون الکتاب بایدیهم ثمّ یقولون هذا من عند اللّه»
هم در مورد ظالمان اقتصادى همچون کم فروشان، «ویل للمطفّفین»
هم در مورد منحرفان اعتقادى مثل کافران، «ویل للکافرین» و مشرکان. «ویل للمشرکین»
و هم در مورد کسانى که اولیاى الهى و حقایق را مسخره مىکنند. «ویل لکلّ هُمَزةٍ لُمزة»
کیفر الهى با جرم مناسب است، کیفر کسى که سخن پیامبر را مىشنود ولى گویا نشنیده و با این عمل دل پیامبر را به درد مى آورد عذاب الیم است و کیفر کسى که با مسخره توهین مىکند، عذاب مهین است.
واژه بشارت در مورد خبر خوش به کار مى رود، امّا خداوند در این آیات، وعده عذاب را براى کافران، بشارت خوانده است. گویا بهترین خبر براى معاندان، خبر عذاب است.
پیام ها
1- سخن حقّ را باید به گوش همه رساند حتّى گنهکاران. «افّاک اثیم... تتلى علیه»
2- اول تبلیغ، بعد تهدید. قرآن به کسى «هلاک باد» مىگوید که اول آیات خود را به گوش او رسانده است. «یسمع آیات اللّه... کان لم یسمعها... عذاب الیم»
3- بدتر از بى اعتنایى به حقّ، اصرار بر آن و روحیّه استکبار است. «یصرّ مستکبراً»
4- علامت تکبّر، بىاعتنایى به سخن حقّ است. «مستکبراً کان لم یسمعها»
5 - ریشه عیب جویى و تمسخر در بسیارى از موارد، نداشتن اطلاعات جامع و کافى است. «فاذا علم من آیاتنا شیئاً اتّخذها هزواً» آرى، اگر شناختها عمیق و گسترده شد، مسخره ها محو مى شود.
6- چون در مسخره اهانت است، کیفر مسخره کنندگان نیز عذاب خوار کننده است. «هزواً... عذاب مهین»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
وَیْلٌ لِّکُلِّ أَفَّاکٍ أَثِیمٍ
یَسْمَعُ آیَاتِ اللَّهِ تُتْلَى عَلَیْهِ ثُمَّ یُصِرُّ مُسْتَکْبِراً کَأَن لَّمْ یَسْمَعْهَا فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ
وَإِذَا عَلِمَ مِنْ آیَاتِنَا شَیْئاً اتَّخَذَهَا هُزُواً أُوْلَئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِینٌ
ترجمه
واى بر هر کافر دروغ پرداز گناه پیشه.
(کافر گناهکارى که) آیات خدا را که پیوسته بر او تلاوت مى شود، مى شنود ولى همچون کسى که آنها را نشنیده متکبّرانه (بر انحراف خود) اصرار مى ورزد، پس او را به عذابى سخت بشارت ده.
و هرگاه از آیات ما چیزى فهمد آن را به مسخره مى گیرد، آنانند که برایشان عذابى خفّتبار است.
«أفّاک» از «اِفک» به معناى کسى است که بسیار دروغ مى گوید. «أثیم» از «اِثم» به کسى گفته مى شود که بسیار گناهکار است.
«ویل» که نفرینى است به معناى «هلاک باد»، 27 بار در قرآن آمده است.
این واژه در موارد مختلف و متعددى در قرآن به کار رفته است؛
هم در مورد خائنان فرهنگى به کار رفته است، آنان که با دست خود مطالبى مىنویسند و به خداوند نسبت مى دهند، «فویل للّذین یکتبون الکتاب بایدیهم ثمّ یقولون هذا من عند اللّه»
هم در مورد ظالمان اقتصادى همچون کم فروشان، «ویل للمطفّفین»
هم در مورد منحرفان اعتقادى مثل کافران، «ویل للکافرین» و مشرکان. «ویل للمشرکین»
و هم در مورد کسانى که اولیاى الهى و حقایق را مسخره مىکنند. «ویل لکلّ هُمَزةٍ لُمزة»
کیفر الهى با جرم مناسب است، کیفر کسى که سخن پیامبر را مىشنود ولى گویا نشنیده و با این عمل دل پیامبر را به درد مى آورد عذاب الیم است و کیفر کسى که با مسخره توهین مىکند، عذاب مهین است.
واژه بشارت در مورد خبر خوش به کار مى رود، امّا خداوند در این آیات، وعده عذاب را براى کافران، بشارت خوانده است. گویا بهترین خبر براى معاندان، خبر عذاب است.
پیام ها
1- سخن حقّ را باید به گوش همه رساند حتّى گنهکاران. «افّاک اثیم... تتلى علیه»
2- اول تبلیغ، بعد تهدید. قرآن به کسى «هلاک باد» مىگوید که اول آیات خود را به گوش او رسانده است. «یسمع آیات اللّه... کان لم یسمعها... عذاب الیم»
3- بدتر از بى اعتنایى به حقّ، اصرار بر آن و روحیّه استکبار است. «یصرّ مستکبراً»
4- علامت تکبّر، بىاعتنایى به سخن حقّ است. «مستکبراً کان لم یسمعها»
5 - ریشه عیب جویى و تمسخر در بسیارى از موارد، نداشتن اطلاعات جامع و کافى است. «فاذا علم من آیاتنا شیئاً اتّخذها هزواً» آرى، اگر شناختها عمیق و گسترده شد، مسخره ها محو مى شود.
6- چون در مسخره اهانت است، کیفر مسخره کنندگان نیز عذاب خوار کننده است. «هزواً... عذاب مهین»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است