display result search
- 306
- 1000
- 1000
- 1000
درنگی در مسأله غیبت امام عصر(عج)، جلسه دوم
سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین حامد کاشانی با موضوع «درنگی در مسأله غیبت امام عصر(عج)»، جلسه دوم، سال 1403
بحث جهات مختلفی دارد که از گوشه‌ای از آن شروع کرده‌ایم، که این غیبت حضرت و توجّه به غیبت حضرت، توجّه به اینکه حضرت در دوره‌ی غیبت «امام» است، پس بنابراین باید از جهت باطنی به ما احاطه داشته باشد، وگرنه چون دسترسی فیزیکی به حضرت نداریم بنا بر این باشد که دسترسی باطنی هم نداشته باشیم، عملاً انقطاع به امام پیدا می‌کنیم و از امام جدا می‌شویم. اشخاص کمی بوده‌اند که ان شاء الله خدای متعال آن‌ها را رحمت کند، به این خطا افتاده‌اند که خیال کردند دوره‌ی غیبت دوره‌ی معطل بودن و معلق بودنِ امامت است. بله! اگر کسی نخواهد بپذیرد که امام هدایت باطنی دارد، مجبور است به همین حرف برسد.
چون دسترسی فیزیکی نیست و نمی‌توانیم برویم و سؤال بپرسیم و نمی‌توانیم حضرت را تماشا کنیم، نمی‌توانیم کلام مبارک امام و فعل مبارک امام را استفاده کنیم، از مجموع اخبار از معصومین علیهم السلام اینطور برداشت می‌شود که لاجرم باید حضرت به باطن ما راه داشته باشد.
اینکه من بدانم که من یک امامی دارم که به من توجّه می‌کند، سازندگی دارد، این موضوع از سیر و سلوک بالاتر است. اینکه وقتی من اینجا خدمت شما هستم بدانم قبل از اینکه شما سخن مرا بشنوید، حضرت می‌شوند، حضرت به همه‌ی ما اشراف دارد.
اگر ما بدانیم کسی ما را نگاه می‌کند، مؤدّب می‌شویم، متوجّه می‌شویم، دیگر نیاز نیست خیلی از امر و نهی‌های اخلاقی را گوشزد کنند.
یکی از مشکلاتی که در حرم امام رضا علیه الصلاة والسلام هست این است که بسیاری از زوّار فکر می‌کنند به زیارت ضریح امام رضا علیه السلام می‌روند، نه به زیارتِ امام علیه السلام. حضرت را دوست دارند، شیعه هم هستند، محترم هم هستند، از من هم خیلی بهتر هستند، اما برمی‌گردد و به ضریح پشت می‌کند که از خودش و ضریح عکس بیندازد! انگار که به زیارت یک فلز آمده است!
در حالی که آنجا زیارت «امام» است، زائر باید حداقل احساس کند کأنّه بجای ضریح «امام» نشسته است، اگر امام نشسته باشند انسان چکار می‌کند؟ دیگر نمی‌دود و به بالا و پایین نمی‌پرد و داد نمی‌زند و هُل نمی‌دهد و عکس نمی‌گیرد و حواس او پرت نمی‌شود و مدام با کسی حرف نمی‌زند، انسان در حضور، خیلی موارد را رعایت می‌کند. اگر شما در محضر یک ربّانی حاضر شوید، لازم نیست به شما تذکّر بدهند، اگر کسی مانند من باشد و خیلی هم خوب تربیت نشده باشد، باز هم حواس خود را جمع می‌کند و سر خود را پایین می‌اندازد و صدا را کوتاه می‌کند و خیلی زُل نمی‌زند و آداب حضور و ادب را رعایت می‌کند.
بحث جهات مختلفی دارد که از گوشه‌ای از آن شروع کرده‌ایم، که این غیبت حضرت و توجّه به غیبت حضرت، توجّه به اینکه حضرت در دوره‌ی غیبت «امام» است، پس بنابراین باید از جهت باطنی به ما احاطه داشته باشد، وگرنه چون دسترسی فیزیکی به حضرت نداریم بنا بر این باشد که دسترسی باطنی هم نداشته باشیم، عملاً انقطاع به امام پیدا می‌کنیم و از امام جدا می‌شویم. اشخاص کمی بوده‌اند که ان شاء الله خدای متعال آن‌ها را رحمت کند، به این خطا افتاده‌اند که خیال کردند دوره‌ی غیبت دوره‌ی معطل بودن و معلق بودنِ امامت است. بله! اگر کسی نخواهد بپذیرد که امام هدایت باطنی دارد، مجبور است به همین حرف برسد.
چون دسترسی فیزیکی نیست و نمی‌توانیم برویم و سؤال بپرسیم و نمی‌توانیم حضرت را تماشا کنیم، نمی‌توانیم کلام مبارک امام و فعل مبارک امام را استفاده کنیم، از مجموع اخبار از معصومین علیهم السلام اینطور برداشت می‌شود که لاجرم باید حضرت به باطن ما راه داشته باشد.
اینکه من بدانم که من یک امامی دارم که به من توجّه می‌کند، سازندگی دارد، این موضوع از سیر و سلوک بالاتر است. اینکه وقتی من اینجا خدمت شما هستم بدانم قبل از اینکه شما سخن مرا بشنوید، حضرت می‌شوند، حضرت به همه‌ی ما اشراف دارد.
اگر ما بدانیم کسی ما را نگاه می‌کند، مؤدّب می‌شویم، متوجّه می‌شویم، دیگر نیاز نیست خیلی از امر و نهی‌های اخلاقی را گوشزد کنند.
یکی از مشکلاتی که در حرم امام رضا علیه الصلاة والسلام هست این است که بسیاری از زوّار فکر می‌کنند به زیارت ضریح امام رضا علیه السلام می‌روند، نه به زیارتِ امام علیه السلام. حضرت را دوست دارند، شیعه هم هستند، محترم هم هستند، از من هم خیلی بهتر هستند، اما برمی‌گردد و به ضریح پشت می‌کند که از خودش و ضریح عکس بیندازد! انگار که به زیارت یک فلز آمده است!
در حالی که آنجا زیارت «امام» است، زائر باید حداقل احساس کند کأنّه بجای ضریح «امام» نشسته است، اگر امام نشسته باشند انسان چکار می‌کند؟ دیگر نمی‌دود و به بالا و پایین نمی‌پرد و داد نمی‌زند و هُل نمی‌دهد و عکس نمی‌گیرد و حواس او پرت نمی‌شود و مدام با کسی حرف نمی‌زند، انسان در حضور، خیلی موارد را رعایت می‌کند. اگر شما در محضر یک ربّانی حاضر شوید، لازم نیست به شما تذکّر بدهند، اگر کسی مانند من باشد و خیلی هم خوب تربیت نشده باشد، باز هم حواس خود را جمع می‌کند و سر خود را پایین می‌اندازد و صدا را کوتاه می‌کند و خیلی زُل نمی‌زند و آداب حضور و ادب را رعایت می‌کند.
کاربر مهمان