display result search
- 116
- 1000
- 1000
- 1000
درنگی در مسأله غیبت امام عصر(عج)، جلسه پنجم
سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین حامد کاشانی با موضوع «درنگی در مسأله غیبت امام عصر(عج)»، جلسه پنجم، سال 1403
موضوع بحث تقریباً «درنگی بر غیبت حضرت حجّت ارواحنا فداه» بود، بیشتر قسمتِ غیبت و فرج فردی را بیان کردیم. بعد به اینجا رسیدیم که الآن غیبت عمومی است، نه فقط فردی. چشم‌های عموم مردم از دیدار حضرت محروم است، این موضوع حکمت‌هایی دارد.
یکی از آن حکمت‌ها را عرض کردیم که ظاهراً به ما برمی‌گردد، یعنی حضرت در پرده‌ی غیبت هست، این غیبت حضرت نوع أشدّ تقیّه است، چنان در تقیّه است که اصلاً دیگر دست ما به دامان حضرت نمی‌رسد، اما دست حضرت برای کارهایی که می‌کند باز است، هدایت می‌کند، دست‌گیری می‌کند. اگر جای حضرت مشخص باشد، آنوقت حضرت دچار محدودیت‌هایی می‌شود.
یک نفر مسئولیتی می‌گیرد هزار نوع پروتکل امنیتی دارد، همه‌ی عالم به فدای امام زمان ارواحنا فداه. اگر قرار بر این باشد که بخواهند جان مبارک امام زمان ارواحنا فداه را به شکل طبیعی حفظ کنند، حضرت خیلی محدود می‌شوند، و شاید یک جهت این موضوع هم همین باشد، غیر از آنکه عرض کردیم نعوذبالله ممکن است کسی مثل من هم تحمّل عدالت حضرت را نداشته باشد.
در این زمینه یک نقلی هست که نه می‌شود بر این نقل قسم خورد و نه می‌شود به آسانی از کنار آن گذشت. متن منسوب به حضرت حجّت ارواحنا فداه است که حضرت آن را در نامه‌ی به شیخ مفید رضوان الله تعالی علیه نوشته است، منتها چون مطابق مبانی است می‌شود آن را خواهند. من با ضرس قاطع نمی‌گویم که این کلام حتمی حضرت حجّت ارواحنا فداه است.
آنجا حضرت زیاد می‌فرمایند که «لَوْ أَنَّ أَشْیَاعَنَا وَفَّقَهُمْ اَللَّهُ لِطَاعَتِهِ عَلَى اِجْتِمَاعٍ مِنَ اَلْقُلُوبِ»، اگر این شیعیان ما که خدا به آن‌ها توفیق بدهد به اجتماع قلوب و همراهی با هم و تولّی و خدمت به یکدیگر برسند، و «فِی اَلْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ» این‌ها بر آن عهدی که با ما بستند پایداری کنند، «لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ اَلْیُمْنُ بِلِقَائِنَا» میمنت و مبارکی دیدار ما برای آن‌ها به تأخیر نمی‌افتد.
حال باید در این موضوع درنگ کرد که این موضوع فردی است یا عمومی.
اگر ما بنده شویم از احتجاب بیرون می‌آییم، مشکل من هستم، چیزی بین امام و ما حائل نیست، «تو خود حجاب خودی *** حافظ از میان برخیز». بعد فرمود: «وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ اَلسَّعَادَةُ بِمُشَاهَدَتِنَا» آنوقت می‌توانند ما را ببینند.
بعضی از بزرگان ما اینجا اینطور فهمیده‌اند که ما اگر با هم یک اجتماعی داشته باشیم، مثلاً شما یک اجتماع اربعینی را درنظر بگیرید، این موضوع بجای همدلی ده روز ایام اربعین، یک سال باشد؛ آیا ظهور اتفاق می‌افتد؟ بعضی از بزرگان ما می‌گویند بله، ولی به عقل ناقص بنده می‌رسد که هنوز معلوم نیست، جلوتر به این بحث اشاره می‌کنم. این موضوع حتماً مؤثر هست، ان شاء الله خدای متعال روزی کند که روزی شیعیان امیرالمؤمنین صلوات الله علیه طوری اینطور با یکدیگر باشند که برای خدمت به یکدیگر سر و دست بشکنند. این نقل می‌فرماید که اگر اجتماع بر قلوب کنند و بر آن عهدی که با ما بستند پایبند باشند، برای این‌ها تأخیر نمی‌افتد، حداقل بصورت فردی.
موضوع بحث تقریباً «درنگی بر غیبت حضرت حجّت ارواحنا فداه» بود، بیشتر قسمتِ غیبت و فرج فردی را بیان کردیم. بعد به اینجا رسیدیم که الآن غیبت عمومی است، نه فقط فردی. چشم‌های عموم مردم از دیدار حضرت محروم است، این موضوع حکمت‌هایی دارد.
یکی از آن حکمت‌ها را عرض کردیم که ظاهراً به ما برمی‌گردد، یعنی حضرت در پرده‌ی غیبت هست، این غیبت حضرت نوع أشدّ تقیّه است، چنان در تقیّه است که اصلاً دیگر دست ما به دامان حضرت نمی‌رسد، اما دست حضرت برای کارهایی که می‌کند باز است، هدایت می‌کند، دست‌گیری می‌کند. اگر جای حضرت مشخص باشد، آنوقت حضرت دچار محدودیت‌هایی می‌شود.
یک نفر مسئولیتی می‌گیرد هزار نوع پروتکل امنیتی دارد، همه‌ی عالم به فدای امام زمان ارواحنا فداه. اگر قرار بر این باشد که بخواهند جان مبارک امام زمان ارواحنا فداه را به شکل طبیعی حفظ کنند، حضرت خیلی محدود می‌شوند، و شاید یک جهت این موضوع هم همین باشد، غیر از آنکه عرض کردیم نعوذبالله ممکن است کسی مثل من هم تحمّل عدالت حضرت را نداشته باشد.
در این زمینه یک نقلی هست که نه می‌شود بر این نقل قسم خورد و نه می‌شود به آسانی از کنار آن گذشت. متن منسوب به حضرت حجّت ارواحنا فداه است که حضرت آن را در نامه‌ی به شیخ مفید رضوان الله تعالی علیه نوشته است، منتها چون مطابق مبانی است می‌شود آن را خواهند. من با ضرس قاطع نمی‌گویم که این کلام حتمی حضرت حجّت ارواحنا فداه است.
آنجا حضرت زیاد می‌فرمایند که «لَوْ أَنَّ أَشْیَاعَنَا وَفَّقَهُمْ اَللَّهُ لِطَاعَتِهِ عَلَى اِجْتِمَاعٍ مِنَ اَلْقُلُوبِ»، اگر این شیعیان ما که خدا به آن‌ها توفیق بدهد به اجتماع قلوب و همراهی با هم و تولّی و خدمت به یکدیگر برسند، و «فِی اَلْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ» این‌ها بر آن عهدی که با ما بستند پایداری کنند، «لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ اَلْیُمْنُ بِلِقَائِنَا» میمنت و مبارکی دیدار ما برای آن‌ها به تأخیر نمی‌افتد.
حال باید در این موضوع درنگ کرد که این موضوع فردی است یا عمومی.
اگر ما بنده شویم از احتجاب بیرون می‌آییم، مشکل من هستم، چیزی بین امام و ما حائل نیست، «تو خود حجاب خودی *** حافظ از میان برخیز». بعد فرمود: «وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ اَلسَّعَادَةُ بِمُشَاهَدَتِنَا» آنوقت می‌توانند ما را ببینند.
بعضی از بزرگان ما اینجا اینطور فهمیده‌اند که ما اگر با هم یک اجتماعی داشته باشیم، مثلاً شما یک اجتماع اربعینی را درنظر بگیرید، این موضوع بجای همدلی ده روز ایام اربعین، یک سال باشد؛ آیا ظهور اتفاق می‌افتد؟ بعضی از بزرگان ما می‌گویند بله، ولی به عقل ناقص بنده می‌رسد که هنوز معلوم نیست، جلوتر به این بحث اشاره می‌کنم. این موضوع حتماً مؤثر هست، ان شاء الله خدای متعال روزی کند که روزی شیعیان امیرالمؤمنین صلوات الله علیه طوری اینطور با یکدیگر باشند که برای خدمت به یکدیگر سر و دست بشکنند. این نقل می‌فرماید که اگر اجتماع بر قلوب کنند و بر آن عهدی که با ما بستند پایبند باشند، برای این‌ها تأخیر نمی‌افتد، حداقل بصورت فردی.
تاکنون نظری ثبت نشده است