display result search
- 11149
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 37 سوره بقره
سخنرانی حجت‌الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره بقره - آیه 37
لَقَّى ءَادَمُ مِن رَّبِّهِ کَلِمَتٍ فَتَابَ عَلَیْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ
ترجمه
پس آدم از سوى پروردگارش کلماتى دریافت نمود، (وبا آن کلمات توبه کرد،) پس خداوند لطف خود را بر او بازگرداند. همانا او توبهپذیر مهربان است.
چون آدم از غذایى که نباید بخورد، چشید و از آن همه نعمت و رفاه محروم شد، متوجّه اشتباه خود گردید. او در اثر پشیمانى و ندامت، کلماتى را از خداوند دریافت کرد و به وسیلهى آن کلمات، توبه نمود.
طبق آنچه از روایات شیعه و سنى استفاده مىشود، مراد از کلماتى که آدم به وسیله ى آن توبه نمود، توسّل به بهترین خلق خدا یعنى حضرت رسول (ص) و اهل بیت او است. چنانکه در تفسیر درّالمنثور از ابن عباس نقل شده است که آدم براى پذیرش توبهاش، خداوند را به این نامها قسم داد: «بحّق محمّد و علىّ و فاطمة و الحسن و الحسین» البتّه برخى معتقدند، مراد از کلمات، همان جملهاى است که در سورهى اعراف آمده است: «ربّنا ظلمنا أنفُسنا و ان لم تغفر لنا و ترحُمنا لنکوننّ منَ الخاسرین» خدایا! ما به خود ستم کردهایم و اگر تو ما را نیامرزى و مورد رحمت قرار ندهى، حتماً از زیانکاران خواهیم بود.
پیام:
1- همچنان که توفیق توبه از خداست، باید چگونگی و راه توبه را نیز از خداوند دریافت کنیم. (مِن رَبّه کلمات)
2- قبول توبه و ارائه ی راه آن، از شئون تربیت و ربوبیّت اوست. (مِن ربّه)
3- این همه لطف و قبول توبه، تنها کار خداست. (هُو)
4- اگر توبه واقعی باشد، خداوند آن را می پذیرد. (هُو التّواب)
5 - اگر توبه را شکستیم، باز هم خداوند توبه را می‌پذیرد. (هُو التوّاب)
6- عذرپذیری خداوند همراه با رحمت است، نه عتاب و سرزنش. (التّواب الرّحیم)
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
لَقَّى ءَادَمُ مِن رَّبِّهِ کَلِمَتٍ فَتَابَ عَلَیْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ
ترجمه
پس آدم از سوى پروردگارش کلماتى دریافت نمود، (وبا آن کلمات توبه کرد،) پس خداوند لطف خود را بر او بازگرداند. همانا او توبهپذیر مهربان است.
چون آدم از غذایى که نباید بخورد، چشید و از آن همه نعمت و رفاه محروم شد، متوجّه اشتباه خود گردید. او در اثر پشیمانى و ندامت، کلماتى را از خداوند دریافت کرد و به وسیلهى آن کلمات، توبه نمود.
طبق آنچه از روایات شیعه و سنى استفاده مىشود، مراد از کلماتى که آدم به وسیله ى آن توبه نمود، توسّل به بهترین خلق خدا یعنى حضرت رسول (ص) و اهل بیت او است. چنانکه در تفسیر درّالمنثور از ابن عباس نقل شده است که آدم براى پذیرش توبهاش، خداوند را به این نامها قسم داد: «بحّق محمّد و علىّ و فاطمة و الحسن و الحسین» البتّه برخى معتقدند، مراد از کلمات، همان جملهاى است که در سورهى اعراف آمده است: «ربّنا ظلمنا أنفُسنا و ان لم تغفر لنا و ترحُمنا لنکوننّ منَ الخاسرین» خدایا! ما به خود ستم کردهایم و اگر تو ما را نیامرزى و مورد رحمت قرار ندهى، حتماً از زیانکاران خواهیم بود.
پیام:
1- همچنان که توفیق توبه از خداست، باید چگونگی و راه توبه را نیز از خداوند دریافت کنیم. (مِن رَبّه کلمات)
2- قبول توبه و ارائه ی راه آن، از شئون تربیت و ربوبیّت اوست. (مِن ربّه)
3- این همه لطف و قبول توبه، تنها کار خداست. (هُو)
4- اگر توبه واقعی باشد، خداوند آن را می پذیرد. (هُو التّواب)
5 - اگر توبه را شکستیم، باز هم خداوند توبه را می‌پذیرد. (هُو التوّاب)
6- عذرپذیری خداوند همراه با رحمت است، نه عتاب و سرزنش. (التّواب الرّحیم)
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
کاربر مهمان