display result search
- 473
- 1000
- 1000
- 1000
تاثیر عزاداری امام حسین بر انتقال مفاهیم دینی
سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان با موضوع «تاثیر عزاداری امام حسین بر انتقال مفاهیم دینی»، سال 1390
قبل از اینکه عزاداری ها متناسب با اجتماعات بزرگ انسانی و همچنین متناسب با مناجات فردی با اولیای خدا باشند، دارای یک فضای خانوادگی هستند. نود و نه درصد از عزاداری ها و روضه ها دارای بحث های خانوادگی هستند. اباالفضل العباس (ع) برادر امام حسین (ع) است. زینب کبری (س) خواهر امام حسین (ع) است. حضرت رقیه فرزند سه ساله ی ابا عبدالله الحسین (ع) است. بنابراین ما با خانواده ای پر از مصیبت مواجه هستیم. شما کمتر می بینید که از روضه های اصحاب چیزی خوانده شود. حضرت قاسم بن الحسن نسبت برادرزادگی با اباعبدالله الحسین (ع) دارد. یعنی یک خانواده به کربلا رفته اند. وقتی از امام حسین (ع) می پرسیدند که چرا خانواده ی خود را به همراه می برید، آنقدر مسئله پیچیده و پر رمز و راز بود که حضرت نمی توانستند پاسخی بدهند. فقط می فرمودند که خدا اینطور خواسته است. خدا خواسته که خانواده ی من در این قیام مشارکت کنند. طبیعتاً مشارکت آنها چیزی جز اسارت بعد از واقعه ی عاشورا نبود. مثلاً یک اجتماع ده هزار نفری تشکیل می شود و آنها همگی روضه ی وداع حضرت زینب (س) با امام حسین (ع) که وداع یک خواهر با برادر است را می خوانند. یا یک اجتماع تشکیل می شود و گفتگو هایی را که بین حضرت رباب و همسر ایشان امام حسین (ع) و همینطور فرزند ایشان رد و بدل شده را بازگو می کنند. بنابراین همه نشسته اند و برای یک مصیبت خانوادگی گریه می کنند. اصلی ترین و پرحماسه ترین مصیبت های امام حسین (ع) همه در محیط خانواده است. تنها برخی از روضه های دهه ی محرم مختص اصحاب است. اینها طبیعتاً روابط بین اعضاء خانواده و فامیل را به یکدیگر نزدیک می کند. کلمه ی عمو و طفل شیرخواره برای بچه هایی که عزاداری می کنند، کلمه ی محترم و مقدسی می شود. یک مادری که طفل شیرخواره دارد و همینطور دخترهای سه ساله در محرم محترم تر می شوند. نوجوانان سیزده ساله عزت دیگری پیدا می کنند. خواهر و برداری در محرم معنای دیگری پیدا می کند. این همه تناسب بین روضه های اباعبدالله الحسین (ع) و مفهوم خانواده باید موجب رونق در خانواده ها شود. وقتی پدر از روضه ی حضرت رباب که اینقدر به همسر خود وفادار بود و امام حسینی (ع) که اینقدر به همسر خود علاقه داشت، باز می گردد یقیناً رابطه ی او با همسرش تلطیف می شود. یقیناً اگر این مرد کودکی در بغل دارد، بهتر او را در آغوش می گیرد. اینها آثار وضعی و تربیتی است که در خانواده ها برجا می گذارد. اگر بپرسند که روضه ی اباعبدالله الحسین (ع) بیشتر بر چه قشری تأثیر می گذارد، یقیناً پاسخ خانواده است. این روضه ها موجب تحکیم بنیاد خانواده می شود. اگر ما با دقت نگاه کرده و با این نگاه روضه خوانی و مداحی کنیم، مجالس را برپا کنیم و حضور بچه ها را در این محیط های عزداری سهل کنیم، برای آنها جایگاه اختصاصی قرار داده و تک تک مفاهیم عاشورا را آرام آرام منتقل کنیم، از محبت به خاندان اهل بیت و همینطور علاقه ی اباعبدالله الحسین (ع) به فرزندان ایشان سخن بگوییم، یقیناً بچه ها در این فضا معارف دینی را بهتر درک می کنند و عواطف خانوادگی رونق پیدا می کند.
قبل از اینکه عزاداری ها متناسب با اجتماعات بزرگ انسانی و همچنین متناسب با مناجات فردی با اولیای خدا باشند، دارای یک فضای خانوادگی هستند. نود و نه درصد از عزاداری ها و روضه ها دارای بحث های خانوادگی هستند. اباالفضل العباس (ع) برادر امام حسین (ع) است. زینب کبری (س) خواهر امام حسین (ع) است. حضرت رقیه فرزند سه ساله ی ابا عبدالله الحسین (ع) است. بنابراین ما با خانواده ای پر از مصیبت مواجه هستیم. شما کمتر می بینید که از روضه های اصحاب چیزی خوانده شود. حضرت قاسم بن الحسن نسبت برادرزادگی با اباعبدالله الحسین (ع) دارد. یعنی یک خانواده به کربلا رفته اند. وقتی از امام حسین (ع) می پرسیدند که چرا خانواده ی خود را به همراه می برید، آنقدر مسئله پیچیده و پر رمز و راز بود که حضرت نمی توانستند پاسخی بدهند. فقط می فرمودند که خدا اینطور خواسته است. خدا خواسته که خانواده ی من در این قیام مشارکت کنند. طبیعتاً مشارکت آنها چیزی جز اسارت بعد از واقعه ی عاشورا نبود. مثلاً یک اجتماع ده هزار نفری تشکیل می شود و آنها همگی روضه ی وداع حضرت زینب (س) با امام حسین (ع) که وداع یک خواهر با برادر است را می خوانند. یا یک اجتماع تشکیل می شود و گفتگو هایی را که بین حضرت رباب و همسر ایشان امام حسین (ع) و همینطور فرزند ایشان رد و بدل شده را بازگو می کنند. بنابراین همه نشسته اند و برای یک مصیبت خانوادگی گریه می کنند. اصلی ترین و پرحماسه ترین مصیبت های امام حسین (ع) همه در محیط خانواده است. تنها برخی از روضه های دهه ی محرم مختص اصحاب است. اینها طبیعتاً روابط بین اعضاء خانواده و فامیل را به یکدیگر نزدیک می کند. کلمه ی عمو و طفل شیرخواره برای بچه هایی که عزاداری می کنند، کلمه ی محترم و مقدسی می شود. یک مادری که طفل شیرخواره دارد و همینطور دخترهای سه ساله در محرم محترم تر می شوند. نوجوانان سیزده ساله عزت دیگری پیدا می کنند. خواهر و برداری در محرم معنای دیگری پیدا می کند. این همه تناسب بین روضه های اباعبدالله الحسین (ع) و مفهوم خانواده باید موجب رونق در خانواده ها شود. وقتی پدر از روضه ی حضرت رباب که اینقدر به همسر خود وفادار بود و امام حسینی (ع) که اینقدر به همسر خود علاقه داشت، باز می گردد یقیناً رابطه ی او با همسرش تلطیف می شود. یقیناً اگر این مرد کودکی در بغل دارد، بهتر او را در آغوش می گیرد. اینها آثار وضعی و تربیتی است که در خانواده ها برجا می گذارد. اگر بپرسند که روضه ی اباعبدالله الحسین (ع) بیشتر بر چه قشری تأثیر می گذارد، یقیناً پاسخ خانواده است. این روضه ها موجب تحکیم بنیاد خانواده می شود. اگر ما با دقت نگاه کرده و با این نگاه روضه خوانی و مداحی کنیم، مجالس را برپا کنیم و حضور بچه ها را در این محیط های عزداری سهل کنیم، برای آنها جایگاه اختصاصی قرار داده و تک تک مفاهیم عاشورا را آرام آرام منتقل کنیم، از محبت به خاندان اهل بیت و همینطور علاقه ی اباعبدالله الحسین (ع) به فرزندان ایشان سخن بگوییم، یقیناً بچه ها در این فضا معارف دینی را بهتر درک می کنند و عواطف خانوادگی رونق پیدا می کند.
تاکنون نظری ثبت نشده است