display result search
- 1482
- 1000
- 1000
- 1000
طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن، جلسه دوم
سخنرانی استاد سید علی حسینی خامنه‌ای با موضوع "طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن"، "ایمان" جلسه دوم، سال 1353
«یسئلونک عن الانفال. ای پیامبر از تو درباره انفال می پرسند.» انفال را مختصراً می توان به این صورت ترجمه کرد که انفال یعنی ثروت هایی که به عموم مسلمانان متعلق است. یک نمونه درآمد هایی است که در جنگ به دست می آید. یک نمونه از انفال معادل است با ثروت های زیرزمینی، جنگل ها، دشت ها و مرتع های عظیم که در گوشه و کنار و کوه هاست. انفال به طور خلاصه متعلق به فرد خاصی نیست و متعلق به عموم ملت است. درست است که انفال متعلق همه مسلمانان است ولی باید شخصی مدیریت آن را بر عهده بگیرد و قیّم مردم باشد، پیامبر قیّم مردم در این امر است وقتی رسول خدا از دنیا رفت امام همه کاره است و وقتی هم امام نباشد آن کسی که می تواند از طرف خدا بر مردم حکومت کند همه کاره است. قرآن در آیه اول و دوم سوره انفال می فرماید: «پس از خدا پروا دارید و با یکدیگر سازش نمایید و اگر ایمان دارید از خدا و پیامبرش اطاعت کنید.»
صفات مومنین در بیان قرآن:
«مومنان همان کسانی هستند که چون خدا یاد شود دلهایشان بترسد و چون آیات قرآن خوانده شود و ایمانشان بیفزاید و بر پروردگار خود توکل می کنند. مومنین کسانی هستند که نماز را به پا می دارند و از آنچه به آنها روزی داده شده است، انفاق می کنند.»
گفتیم که مومنان کسانی هستند که چون خدا یاد شود دل هایشان می ترسد؛ یک نوع ترسی داریم که فرد گناهکار از قاضی و مجازات می ترسد و نوع دیگری از ترس آن است که ناشی از معرفت است، ترسی که ناشی از قرار گرفتن انسان حقیر در برابر وجود با عظمت پروردگار است. کسی که در برابر خداوند احساس کوچکی می کند و خدا را در همه شئون زندگی مسلط می بیند این چنین انسانی سعی می‌کند جز از مسیر مستقیمی که خدای عالم برای هدایت او معین کرده از راه دیگری سیر نکند. این بزرگترین ضامن اجرای عمل و حرکت و تلاش است در یک انسان مسلمان و یک جامعه مسلم. در ذکر و یاد خدا هم دو دسته افراد هستند؛ دسته اول کسانی هستند که ذکر برایشان عادت شده است و دسته دوم کسانی که هنگامی که یاد خدا می‌افتند، ترس و بیم بر دلهایشان می افتد و در برابر عظمت پروردگار احساس حقارت و پستی می کنند.
مومنین حقیقی کسانی هستند که وقتی آیات قرآن را می شنوند یا می خواند، ایمانشان افزوده می شود. مومنین وقتی یک کلمه از حقایق و معارف دین در دلشان هست، آن یک کلمه را با تدبر و دقت نظر بررسی می کنند تا ایمانشان زیاد تر شود. قرآن کتابی است که باید به قصد فهمیدن و به قصد افزودن و نیرومند کردن ایمان خوانده شود.
مومنین حقیقی کسانی هستند که بر پروردگار خود توکل و تکیه دارند. توکل به معنای این است که انسان در همه حالات اتکا و امیدش به خداست، تا جایی که می داند برای خدا هیچ بن بستی نیست.
مومنین حقیقی کسانی هستند نماز را بپا می دارند نه این که فقط نماز بخوانند و از آنچه که به آنها روزی داده شده است در را خدا انفاق می کنند.
«یسئلونک عن الانفال. ای پیامبر از تو درباره انفال می پرسند.» انفال را مختصراً می توان به این صورت ترجمه کرد که انفال یعنی ثروت هایی که به عموم مسلمانان متعلق است. یک نمونه درآمد هایی است که در جنگ به دست می آید. یک نمونه از انفال معادل است با ثروت های زیرزمینی، جنگل ها، دشت ها و مرتع های عظیم که در گوشه و کنار و کوه هاست. انفال به طور خلاصه متعلق به فرد خاصی نیست و متعلق به عموم ملت است. درست است که انفال متعلق همه مسلمانان است ولی باید شخصی مدیریت آن را بر عهده بگیرد و قیّم مردم باشد، پیامبر قیّم مردم در این امر است وقتی رسول خدا از دنیا رفت امام همه کاره است و وقتی هم امام نباشد آن کسی که می تواند از طرف خدا بر مردم حکومت کند همه کاره است. قرآن در آیه اول و دوم سوره انفال می فرماید: «پس از خدا پروا دارید و با یکدیگر سازش نمایید و اگر ایمان دارید از خدا و پیامبرش اطاعت کنید.»
صفات مومنین در بیان قرآن:
«مومنان همان کسانی هستند که چون خدا یاد شود دلهایشان بترسد و چون آیات قرآن خوانده شود و ایمانشان بیفزاید و بر پروردگار خود توکل می کنند. مومنین کسانی هستند که نماز را به پا می دارند و از آنچه به آنها روزی داده شده است، انفاق می کنند.»
گفتیم که مومنان کسانی هستند که چون خدا یاد شود دل هایشان می ترسد؛ یک نوع ترسی داریم که فرد گناهکار از قاضی و مجازات می ترسد و نوع دیگری از ترس آن است که ناشی از معرفت است، ترسی که ناشی از قرار گرفتن انسان حقیر در برابر وجود با عظمت پروردگار است. کسی که در برابر خداوند احساس کوچکی می کند و خدا را در همه شئون زندگی مسلط می بیند این چنین انسانی سعی می‌کند جز از مسیر مستقیمی که خدای عالم برای هدایت او معین کرده از راه دیگری سیر نکند. این بزرگترین ضامن اجرای عمل و حرکت و تلاش است در یک انسان مسلمان و یک جامعه مسلم. در ذکر و یاد خدا هم دو دسته افراد هستند؛ دسته اول کسانی هستند که ذکر برایشان عادت شده است و دسته دوم کسانی که هنگامی که یاد خدا می‌افتند، ترس و بیم بر دلهایشان می افتد و در برابر عظمت پروردگار احساس حقارت و پستی می کنند.
مومنین حقیقی کسانی هستند که وقتی آیات قرآن را می شنوند یا می خواند، ایمانشان افزوده می شود. مومنین وقتی یک کلمه از حقایق و معارف دین در دلشان هست، آن یک کلمه را با تدبر و دقت نظر بررسی می کنند تا ایمانشان زیاد تر شود. قرآن کتابی است که باید به قصد فهمیدن و به قصد افزودن و نیرومند کردن ایمان خوانده شود.
مومنین حقیقی کسانی هستند که بر پروردگار خود توکل و تکیه دارند. توکل به معنای این است که انسان در همه حالات اتکا و امیدش به خداست، تا جایی که می داند برای خدا هیچ بن بستی نیست.
مومنین حقیقی کسانی هستند نماز را بپا می دارند نه این که فقط نماز بخوانند و از آنچه که به آنها روزی داده شده است در را خدا انفاق می کنند.
کاربر مهمان