display result search
- 948
- 1000
- 1000
- 1000
تبیین برخی سور و آیات قرآنی، جلسه چهارم
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع "تبیین برخی سور و آیات قرآنی"، "رسیدن به نور الهی برای رسیدن به یقین"، جلسه چهارم، سال 1398
بعضی از آیاتی را که در ساحت تأویل شاید هم ساحت تنزیلش مربوط به اهل بیت علیهم السلام و به ویژه سیدالشهداء بود تقدیم کردیم. یکی داستان اصحاب کهف بود که من اکتفا می کنم به همان حدی که عرض شد و عبور می کنم.
آیه دیگری که در ساحت تأویل به اهل بیت علیهم السلام و به یک معنا به داستان سیدالشهداء تأویل شده این آیه شریفه است: «الَّذِینَ آمَنُوا وَ لَمْ یَلْبِسُوا إِیمانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولئِکَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَ هُمْ مُهْتَدُونَ»(انعام/82) که ذیل داستان حضرت ابراهیم خلیل آمده است. خدای متعال در سوره مبارکه انعام وقتی از ارائه ملکوت عالم به حضرت ابراهیم خلیل صحبت به میان آوردند، می فرمایند: آنهایی که ایمان اوردند و ایمان خودشان را امیخته به ظلم نکردند، امنیت مختص آن هاست «الَّذِینَ آمَنُوا وَ لَمْ یَلْبِسُوا إِیمانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولئِکَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَ هُمْ مُهْتَدُونَ»؛ اختصاصا امنیت در عالم برای این هاست، این ها در مقام امن هستند و خطری تهدیدشان نمی کند. این ها هستند که راه یافته و هدایت شده اند. بنابراین خداوند این دو خصوصیت امن و هدایت و مهتدی بودن را در اختصاص کسانی قرار می دهد که «آمَنُوا وَ لَمْ یَلْبِسُوا إِیمانَهُمْ بِظُلْمٍ» ایمان اوردند و ایمان خودشان را با ظلم با هم نیامیخته اند.
خداوند در سوره مبارکه انعام داستان حضرت ابراهیم را که نقل می کند می فرماید: «وَ إِذْ قالَ إِبْراهِیمُ لِأَبِیهِ آزَرَ أَ تَتَّخِذُ أَصْناماً آلِهَةً»(انعام/74) حضرت ابراهیم به پدر خودشان که مقصود از پدر همان عمویشان آذر بوده می گوید: آیا این بت ها را به عنوان الهه خودتان می پذیرید و اخذ می کنید «إِنِّی أَراکَ وَ قَوْمَکَ فِی ضَلالٍ مُبِین» من شما و قومتان را در گمراهی آشکار می بینم. «وَ کَذلِکَ نُرِی إِبْراهِیمَ مَلَکُوتَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ»(انعام/75)، ما این گونه ملکت سماوات و ارض را به حضرت ابراهیم ارائه کردیم. خداوند در داستان طالوت و جالوت می فرماید: «وَ قَتَلَ داوُدُ جالُوتَ وَ آتاهُ اللَّهُ الْمُلْکَ وَ الْحِکْمَةَ وَ عَلَّمَهُ مِمَّا یَشاء»(بقره/251)، وقتی پا در این میدان سخت گذاشت و دشمن خدا را از پا در اورد خدای متعال به او علم و حکمت داد، اینجا هم همینطور است. این کاری که حضرت ابراهیم خلیل کردند که با کسی که به منزله پدرشان بوده سر مسئله توحید محاجه کردند و اینطور نبوده که حالا حیا کنند و کوتاه بیایند، بلکه با تمام وجود ایستادند، آن وقت خدای متعال می فرماید که حالا مسیر اماده شد که ما ملکوت را به حضرت ابراهیم خلیل ارائه کنیم. بعد هم فی الجمله نحوه ارائه ملکوت را به حضرت توضیح می دهند.
انسان دنبال رب خودش می گردد. این چراغی هم که در تاریکی ما را راهبری می کند در عالم حس همین ماه و و ستاره و خورشید است. این را شیطان وسیله قرار داده تا انسان را به سمت ستاره پرستی و خورشید و ماه پرستی سوق دهد. حضرت روی آن حقش دست می گذارند، بله، درست است، شما می گویید باید پروردگار ما را هدایت کند و این چراغی که در تاریکی روشن می شود این رب ماست، ولی «فَلَمَّا أَفَلَ» این که غروب دارد و خودش هم گم می شود، چطور می تواند ما را پیدا بکند؟! ربی که خودش گم می شود آیا می تواند ما را هدایت بکند و به مقصد برساند؟ خیلی استدلال روشنی است «فَلَمَّا أَفَلَ قالَ لا أُحِبُّ الْآفِلینَ». گر کسی توانست به این نور راه پیدا کند اهل مشاهده ملکوت می شود. با آن نور هست که می شود ملکوت عالم را ببینی. انسان باید از کسانی که شریک برای خدا قرار می دهند فاصله بگیرد، بعد هم دل به آفل ها نبندد و به دنبال نور رب برود، اگر در این مسیر حرکت کرد و اسیر شیطان نشد آن وقت آرام آرام به آن نوری می رسد که می تواند او را سیر بدهد و ملکوت عالم را ببیند. ما باید در عالم تلاش کنیم به آن محیط نوری که خدای متعال قرار داده برسیم و در این محیط نور سیر کنیم تا صاحب یقین بشویم و به حقیقت برسیم، تنها راه هم همین است. این محیط نور براساس ایه قرآن در وجود مقدس نبی اکرم و اهل بیتشان و بعد در مرحله نازل تر در انبیاء خلاصه می شود. انسان باید با معصوم و انبیاء سیر کند تا به ملکوت عالم و مشاهده ملکوت برسد. هنگامی که حضرت ابراهیم در مقابل عمویش ایستادگی کرده و او را به توحید دعوت کرد خدای متعال هم فرمود: حالا مسیر برای ارائه ملکوت به ایشان باز شده است. در احتجاج حضرت ابراهیم با ستاره پرستان ایشان می فرماید: در عالم ملک نور خورشید و ستاره و ماه وجود دارد اما همه این ها غروب می کنند و نوری که آفل است نمی تواند انسان را هدایت کرده و به عالم ملکوت برساند؛ البته شیطان هم برای گمراهی انسان درست از همین نکته استفاده کرده منتها نور حقیقی را با نور آفل خلط کرده است. در آیه دیگری از سوره انعام خداوند شرط قرار گرفتن در وادی ایمن و برخورداری از هدایت را ایمان و مخلوط نکردن حق و باطل بیان می کند، بعد هم مصداق وادی ایمن را وادی توحید و مصداق وادی ناایمن را وادی شرک می داند و می گوید: هر کس در وادی ولایت ائمه قرار گرفت می تواند با نور پروردگار سیر کند و در وادی ایمن قرار بگیرد.
بعضی از آیاتی را که در ساحت تأویل شاید هم ساحت تنزیلش مربوط به اهل بیت علیهم السلام و به ویژه سیدالشهداء بود تقدیم کردیم. یکی داستان اصحاب کهف بود که من اکتفا می کنم به همان حدی که عرض شد و عبور می کنم.
آیه دیگری که در ساحت تأویل به اهل بیت علیهم السلام و به یک معنا به داستان سیدالشهداء تأویل شده این آیه شریفه است: «الَّذِینَ آمَنُوا وَ لَمْ یَلْبِسُوا إِیمانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولئِکَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَ هُمْ مُهْتَدُونَ»(انعام/82) که ذیل داستان حضرت ابراهیم خلیل آمده است. خدای متعال در سوره مبارکه انعام وقتی از ارائه ملکوت عالم به حضرت ابراهیم خلیل صحبت به میان آوردند، می فرمایند: آنهایی که ایمان اوردند و ایمان خودشان را امیخته به ظلم نکردند، امنیت مختص آن هاست «الَّذِینَ آمَنُوا وَ لَمْ یَلْبِسُوا إِیمانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولئِکَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَ هُمْ مُهْتَدُونَ»؛ اختصاصا امنیت در عالم برای این هاست، این ها در مقام امن هستند و خطری تهدیدشان نمی کند. این ها هستند که راه یافته و هدایت شده اند. بنابراین خداوند این دو خصوصیت امن و هدایت و مهتدی بودن را در اختصاص کسانی قرار می دهد که «آمَنُوا وَ لَمْ یَلْبِسُوا إِیمانَهُمْ بِظُلْمٍ» ایمان اوردند و ایمان خودشان را با ظلم با هم نیامیخته اند.
خداوند در سوره مبارکه انعام داستان حضرت ابراهیم را که نقل می کند می فرماید: «وَ إِذْ قالَ إِبْراهِیمُ لِأَبِیهِ آزَرَ أَ تَتَّخِذُ أَصْناماً آلِهَةً»(انعام/74) حضرت ابراهیم به پدر خودشان که مقصود از پدر همان عمویشان آذر بوده می گوید: آیا این بت ها را به عنوان الهه خودتان می پذیرید و اخذ می کنید «إِنِّی أَراکَ وَ قَوْمَکَ فِی ضَلالٍ مُبِین» من شما و قومتان را در گمراهی آشکار می بینم. «وَ کَذلِکَ نُرِی إِبْراهِیمَ مَلَکُوتَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ»(انعام/75)، ما این گونه ملکت سماوات و ارض را به حضرت ابراهیم ارائه کردیم. خداوند در داستان طالوت و جالوت می فرماید: «وَ قَتَلَ داوُدُ جالُوتَ وَ آتاهُ اللَّهُ الْمُلْکَ وَ الْحِکْمَةَ وَ عَلَّمَهُ مِمَّا یَشاء»(بقره/251)، وقتی پا در این میدان سخت گذاشت و دشمن خدا را از پا در اورد خدای متعال به او علم و حکمت داد، اینجا هم همینطور است. این کاری که حضرت ابراهیم خلیل کردند که با کسی که به منزله پدرشان بوده سر مسئله توحید محاجه کردند و اینطور نبوده که حالا حیا کنند و کوتاه بیایند، بلکه با تمام وجود ایستادند، آن وقت خدای متعال می فرماید که حالا مسیر اماده شد که ما ملکوت را به حضرت ابراهیم خلیل ارائه کنیم. بعد هم فی الجمله نحوه ارائه ملکوت را به حضرت توضیح می دهند.
انسان دنبال رب خودش می گردد. این چراغی هم که در تاریکی ما را راهبری می کند در عالم حس همین ماه و و ستاره و خورشید است. این را شیطان وسیله قرار داده تا انسان را به سمت ستاره پرستی و خورشید و ماه پرستی سوق دهد. حضرت روی آن حقش دست می گذارند، بله، درست است، شما می گویید باید پروردگار ما را هدایت کند و این چراغی که در تاریکی روشن می شود این رب ماست، ولی «فَلَمَّا أَفَلَ» این که غروب دارد و خودش هم گم می شود، چطور می تواند ما را پیدا بکند؟! ربی که خودش گم می شود آیا می تواند ما را هدایت بکند و به مقصد برساند؟ خیلی استدلال روشنی است «فَلَمَّا أَفَلَ قالَ لا أُحِبُّ الْآفِلینَ». گر کسی توانست به این نور راه پیدا کند اهل مشاهده ملکوت می شود. با آن نور هست که می شود ملکوت عالم را ببینی. انسان باید از کسانی که شریک برای خدا قرار می دهند فاصله بگیرد، بعد هم دل به آفل ها نبندد و به دنبال نور رب برود، اگر در این مسیر حرکت کرد و اسیر شیطان نشد آن وقت آرام آرام به آن نوری می رسد که می تواند او را سیر بدهد و ملکوت عالم را ببیند. ما باید در عالم تلاش کنیم به آن محیط نوری که خدای متعال قرار داده برسیم و در این محیط نور سیر کنیم تا صاحب یقین بشویم و به حقیقت برسیم، تنها راه هم همین است. این محیط نور براساس ایه قرآن در وجود مقدس نبی اکرم و اهل بیتشان و بعد در مرحله نازل تر در انبیاء خلاصه می شود. انسان باید با معصوم و انبیاء سیر کند تا به ملکوت عالم و مشاهده ملکوت برسد. هنگامی که حضرت ابراهیم در مقابل عمویش ایستادگی کرده و او را به توحید دعوت کرد خدای متعال هم فرمود: حالا مسیر برای ارائه ملکوت به ایشان باز شده است. در احتجاج حضرت ابراهیم با ستاره پرستان ایشان می فرماید: در عالم ملک نور خورشید و ستاره و ماه وجود دارد اما همه این ها غروب می کنند و نوری که آفل است نمی تواند انسان را هدایت کرده و به عالم ملکوت برساند؛ البته شیطان هم برای گمراهی انسان درست از همین نکته استفاده کرده منتها نور حقیقی را با نور آفل خلط کرده است. در آیه دیگری از سوره انعام خداوند شرط قرار گرفتن در وادی ایمن و برخورداری از هدایت را ایمان و مخلوط نکردن حق و باطل بیان می کند، بعد هم مصداق وادی ایمن را وادی توحید و مصداق وادی ناایمن را وادی شرک می داند و می گوید: هر کس در وادی ولایت ائمه قرار گرفت می تواند با نور پروردگار سیر کند و در وادی ایمن قرار بگیرد.
تاکنون نظری ثبت نشده است