display result search
- 688
- 1000
- 1000
- 1000
مراتب خدمت‌گزاری به آستان مقدس امام رضاعلیهالسلام
سخنرانی از آیت الله محمد تقی مصباح یزدی با موضوع «مراتب خدمت‌گزاری به آستان مقدس امام رضاعلیهالسلام»، سال 1398
برای با ارزش بودن یک فعل، هم حسن فعلی نیاز است و هم حسن فاعلی. این نکته به این معناست که هم شکل کار، باید خیر و پسندیده باشد و هم نیت انجام آن سالم و خوب باشد. البته نیت افراد، یکسان نیست و حتی در نیت‌های خیر، نیز مراتبی وجود دارد.
اولیای الهی در قبال اطاعتی که برای خدا انجام می دادند، هیچ توقعی نداشتند؛ حتی توقع رفتن به بهشت یا دور شدن از جهنم.
معرفت به اهل‌بیت سبب بالا رفتن ثواب زیارت آن ها می شود و در روایات هم این مسأله ذکر شده است. یکی از بهترین نقاط عالم – و نه فقط کره زمین- حرم حضرت امام رضاعلیهالسلام است و کسانی که چشم دل دارند، می توانند نور واقعی را در این‌جا حس کنند. این‌که خدا به شما توفیق داده تا خادم این آستان باشید، افتخار بزرگی است؛ یعنی از هر چند میلیون نفر، فقط یک نفر خادم آستان امام رضاعلیهالسلام هستند و بین چند میلیارد انسان روی کره زمین، خداوند این نعمت را به شما داده است؛ این نعمت، نعمت بسیار بزرگی است که نیاز به شکر دارد.
اولین شکری که آدم باید در مقام درک این نعمت به‌جا بیاورد این است که به‌گونه‌ای رفتار کند که امام رضا بپسندد. ببینیم اگر چه کاری و با چه نیت و حالتی انجام دهیم، امام رضاعلیهالسلام خشنود می‌شود؟ البته باید امام رضارا شناخته و ایشان را به خودمان قیاس نکنیم.
اهلبیتعلیهمالسلام نور هستند که تجلی آن‌ها در دنیا، همان حضور فیزیکی و مادی ایشان است و خداوند بر ما منت گذاشت که ما را از وجود آن‌ها بهره مند کرد.
در عالم خلقت، بالاتر از چهارده معصوم‌علیهم‌السلام وجود ندارد؛ در حدیث کساء خداوند متعال به عزت و جلالش قسم خورده و می‌گوید: من همه این عالم را (ماه، خورشید، زمین، آسمان، دریا و خشکی) را نیافریدم مگر به‌خاطر این‌ها؛ چون این‌ها را دوست داشتم بقیه را هم خلق کردم؛ یعنی بقیه عالم طفیل وجود اهلبیتعلیهمالسلام هستند و اصل هدف از آفرینش، اهل‌بیت‌‌علیه‌السلام هستند.
مقام تکوینی، یعنی اهلبیتعلیهمالسلام واسطه فیض و رحمت الهی هستند؛ یعنی هر خیر و برکت و رحمتی تا روز قیامت به هر موجودی در عالم برسد، به واسطه وجود ایشان است؛ از این‌رو در زیارت جامعه می‌فرماید «بکم فتح الله وبکم یختم وبکم ینزل الغیث». از طرفی دارای مقام تشریع هستند و اطاعت آن‌ها بر ما واجب شده است.
البته بالاترین خدمت را نیز اهلبیتعلیهمالسلام به بشریت می‌کنند؛ زیرا آن‌ها انسان‌ها را به رحمت ابدی و سعادت جاودانه هدایت می‌کنند.
قطعاً انسان‌هایی هستند که با درجات مختلفی، مرتکب لغزش‌ها و گناهانی می‌شوند؛ این گناهان ممکن است در این عالم به صورتی جبران شود، مثلا خودشان توبه کنند یا خدای متعال وسایلی برای جبران آن‌ها فراهم کند؛ ولی بالاخره روز قیامت کسانی خواهند ماند که هنوز نامه عمل آن‌ها پر از آلودگی‌ها و گناهانی است که مستحق عذاب هستند؛ آخرین کاری که به دست این بزرگواران انجام می‌گیرد شفاعت است؛ هرکس به اندازه محبتی که نسبت به این خاندان داشته و محبتی که از آن معرفت پیدا شده، این لیاقت را پیدا می کند که مورد شفاعت قرار گیرد. این محبت گوهری ناب است که اگر یک ذره آن در دل فرد باشد، بر همه آلودگی‌ها غالب می‌شود؛ نوری دارد که همه ظلمت‌های دیگر را خاموش می کند.
همان‌طور که گفته شد، کار خیر باید دارای دو حسن فعلی و فاعلی باشد؛ اما در عین حال، همه نیت‌های خوب نیز یکسان نیستند؛ شاید کسی خادمی را مانند شغل‌های دیگری بداند که در مقابل آن، نان حلالی به دست آورد. این هم خودش عبادت است؛ اما ارزش آن در همین حد است؛ یعنی او امام رضاعلیهالسلام را دوست دارد و خدمت امام رضاعلیهالسلام را برای این‌که زیر سایه ایشان می‌تواند یک لقمه نان حلال بخورد، بر عهده گرفته است؛ این نیت بدی نیست ؛ اما خیلی سطح آن نازل است. اما در میان شما کسانی هستند که خود امام رضاعلیهالسلام را دوست دارد؛ چون امام رضاست؛ چون مظهر خوبی است؛ این محبت را اگر از او برداریم به چه کسی بدهیم؟ دل از او بکنیم به چه کسی ببندیم؟ آری؛ اگر انگیزه کار، عشق به امام رضاعلیهالسلام شد، لازمه عشق به محبوب، عشق به متعلقات آن است.
اگر عشق امام رضاعلیهالسلام بود، عشق حرمش نیز خواهد بود، عشق زوارهایش نیز خواهد بود و فرد به خاطر امام رضاعلیهالسلام به آنان عشق می‌ورزد. این که چه‌قدر زوار را دوست دارید، بستگی دارد به این‌که چقدر امام رضاعلیهالسلام را دوست دارید؟ شعاع محبت امام رضا در عشق و خدمت به زوار تجلی می‌یابد.
آیت‌الله بهجت، خاک کفش زوار حضرت معصومه‌سلام‌الله‌علیهارا به چشم می کشید. شاید بگویید چه بسا، آن زوار خیلی هم مقامی نداشته و شاید مرتکب گناهانی هم بشود؛ اما بالاخره، وقتی به حرم می‌آید، میهمان حضرت معصومه‌سلام‌الله‌علیهاست و این میهمان بودن، او را ارزشمند می‌کند.
باید انسان به جایی برسد که حتی به قیمت سوختن در آتش، حاضر نشود از زیر سایه امام رضاعلیهالسلام کنار برود. امام رضا را به خاطر خود امام رضا دوست بدارد نه این‌که به دنبال معامله و حتی ثواب و رسیدن به بهشت باشد.
برای با ارزش بودن یک فعل، هم حسن فعلی نیاز است و هم حسن فاعلی. این نکته به این معناست که هم شکل کار، باید خیر و پسندیده باشد و هم نیت انجام آن سالم و خوب باشد. البته نیت افراد، یکسان نیست و حتی در نیت‌های خیر، نیز مراتبی وجود دارد.
اولیای الهی در قبال اطاعتی که برای خدا انجام می دادند، هیچ توقعی نداشتند؛ حتی توقع رفتن به بهشت یا دور شدن از جهنم.
معرفت به اهل‌بیت سبب بالا رفتن ثواب زیارت آن ها می شود و در روایات هم این مسأله ذکر شده است. یکی از بهترین نقاط عالم – و نه فقط کره زمین- حرم حضرت امام رضاعلیهالسلام است و کسانی که چشم دل دارند، می توانند نور واقعی را در این‌جا حس کنند. این‌که خدا به شما توفیق داده تا خادم این آستان باشید، افتخار بزرگی است؛ یعنی از هر چند میلیون نفر، فقط یک نفر خادم آستان امام رضاعلیهالسلام هستند و بین چند میلیارد انسان روی کره زمین، خداوند این نعمت را به شما داده است؛ این نعمت، نعمت بسیار بزرگی است که نیاز به شکر دارد.
اولین شکری که آدم باید در مقام درک این نعمت به‌جا بیاورد این است که به‌گونه‌ای رفتار کند که امام رضا بپسندد. ببینیم اگر چه کاری و با چه نیت و حالتی انجام دهیم، امام رضاعلیهالسلام خشنود می‌شود؟ البته باید امام رضارا شناخته و ایشان را به خودمان قیاس نکنیم.
اهلبیتعلیهمالسلام نور هستند که تجلی آن‌ها در دنیا، همان حضور فیزیکی و مادی ایشان است و خداوند بر ما منت گذاشت که ما را از وجود آن‌ها بهره مند کرد.
در عالم خلقت، بالاتر از چهارده معصوم‌علیهم‌السلام وجود ندارد؛ در حدیث کساء خداوند متعال به عزت و جلالش قسم خورده و می‌گوید: من همه این عالم را (ماه، خورشید، زمین، آسمان، دریا و خشکی) را نیافریدم مگر به‌خاطر این‌ها؛ چون این‌ها را دوست داشتم بقیه را هم خلق کردم؛ یعنی بقیه عالم طفیل وجود اهلبیتعلیهمالسلام هستند و اصل هدف از آفرینش، اهل‌بیت‌‌علیه‌السلام هستند.
مقام تکوینی، یعنی اهلبیتعلیهمالسلام واسطه فیض و رحمت الهی هستند؛ یعنی هر خیر و برکت و رحمتی تا روز قیامت به هر موجودی در عالم برسد، به واسطه وجود ایشان است؛ از این‌رو در زیارت جامعه می‌فرماید «بکم فتح الله وبکم یختم وبکم ینزل الغیث». از طرفی دارای مقام تشریع هستند و اطاعت آن‌ها بر ما واجب شده است.
البته بالاترین خدمت را نیز اهلبیتعلیهمالسلام به بشریت می‌کنند؛ زیرا آن‌ها انسان‌ها را به رحمت ابدی و سعادت جاودانه هدایت می‌کنند.
قطعاً انسان‌هایی هستند که با درجات مختلفی، مرتکب لغزش‌ها و گناهانی می‌شوند؛ این گناهان ممکن است در این عالم به صورتی جبران شود، مثلا خودشان توبه کنند یا خدای متعال وسایلی برای جبران آن‌ها فراهم کند؛ ولی بالاخره روز قیامت کسانی خواهند ماند که هنوز نامه عمل آن‌ها پر از آلودگی‌ها و گناهانی است که مستحق عذاب هستند؛ آخرین کاری که به دست این بزرگواران انجام می‌گیرد شفاعت است؛ هرکس به اندازه محبتی که نسبت به این خاندان داشته و محبتی که از آن معرفت پیدا شده، این لیاقت را پیدا می کند که مورد شفاعت قرار گیرد. این محبت گوهری ناب است که اگر یک ذره آن در دل فرد باشد، بر همه آلودگی‌ها غالب می‌شود؛ نوری دارد که همه ظلمت‌های دیگر را خاموش می کند.
همان‌طور که گفته شد، کار خیر باید دارای دو حسن فعلی و فاعلی باشد؛ اما در عین حال، همه نیت‌های خوب نیز یکسان نیستند؛ شاید کسی خادمی را مانند شغل‌های دیگری بداند که در مقابل آن، نان حلالی به دست آورد. این هم خودش عبادت است؛ اما ارزش آن در همین حد است؛ یعنی او امام رضاعلیهالسلام را دوست دارد و خدمت امام رضاعلیهالسلام را برای این‌که زیر سایه ایشان می‌تواند یک لقمه نان حلال بخورد، بر عهده گرفته است؛ این نیت بدی نیست ؛ اما خیلی سطح آن نازل است. اما در میان شما کسانی هستند که خود امام رضاعلیهالسلام را دوست دارد؛ چون امام رضاست؛ چون مظهر خوبی است؛ این محبت را اگر از او برداریم به چه کسی بدهیم؟ دل از او بکنیم به چه کسی ببندیم؟ آری؛ اگر انگیزه کار، عشق به امام رضاعلیهالسلام شد، لازمه عشق به محبوب، عشق به متعلقات آن است.
اگر عشق امام رضاعلیهالسلام بود، عشق حرمش نیز خواهد بود، عشق زوارهایش نیز خواهد بود و فرد به خاطر امام رضاعلیهالسلام به آنان عشق می‌ورزد. این که چه‌قدر زوار را دوست دارید، بستگی دارد به این‌که چقدر امام رضاعلیهالسلام را دوست دارید؟ شعاع محبت امام رضا در عشق و خدمت به زوار تجلی می‌یابد.
آیت‌الله بهجت، خاک کفش زوار حضرت معصومه‌سلام‌الله‌علیهارا به چشم می کشید. شاید بگویید چه بسا، آن زوار خیلی هم مقامی نداشته و شاید مرتکب گناهانی هم بشود؛ اما بالاخره، وقتی به حرم می‌آید، میهمان حضرت معصومه‌سلام‌الله‌علیهاست و این میهمان بودن، او را ارزشمند می‌کند.
باید انسان به جایی برسد که حتی به قیمت سوختن در آتش، حاضر نشود از زیر سایه امام رضاعلیهالسلام کنار برود. امام رضا را به خاطر خود امام رضا دوست بدارد نه این‌که به دنبال معامله و حتی ثواب و رسیدن به بهشت باشد.
تاکنون نظری ثبت نشده است