display result search
- 946
- 1000
- 1000
- 1000
جایگاه عاشورا در طرح امت سازی نبی اکرم(ص)، جلسه یازدهم
سخنرانی از آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع «جایگاه عاشورا در طرح امت سازی نبی اکرم(ص)»، جلسه یازدهم، سال 1399
مصادیق فساد در امت و فساد در عالم که شاید محور همه فسادهای دیگر است به تعبیر قرآن الحاد در اسماء الهی است. در سوره مبارکه اعراف خدای متعال می فرماید: «وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذینَ یُلْحِدُونَ فی أَسْمائِهِ سَیُجْزَوْنَ ما کانُوا یَعْمَلُون» خدای متعال اسماء حسنایی دارد با این اسماء خدا را بخوانید و دعا کنید. بعضی مفسرین از جمله علامه بزرگوار طباطبایی فرمودند که مقصود از دعا اینجا صرفاً خواندن و دعا کردن نیست؛ بلکه مطلق عبادت است. اگر خدا را می خواهید عبادت کنید به واسطه این اسماء عبادت کنید.
در قرآن دعا به عنوان رکن عبادت به حساب آمده است، وقتی می خواهد بگوید شما بت ها را می پرستید گاهی می گوید «إِنَّ الَّذینَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ»؛ یعنی اینهایی که صدایشان می زنید و از آنها کمک می خواهید و به آنها تکیه می کنید که این همان پرستش است. «وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها»؛ یعنی خدا را از طریق این اسماء و به واسطه این اسماء عبادت کنید؛ این اعم از دعا کردن به معنی تقاضا است.
سپس می فرماید آنهایی که در اسماء الهی الحاد دارند آنها را رها کنید که آنها به نتیجه عملشان می رسند. همین را هم قرینه قرار دادند که آن دعا صرفاً دعای لسانی نیست؛ بلکه یک نوع عمل است. این عبادت به واسطه اسماء در روایات معنا شده است. دو روایت را تقدیم می کنم: روایت اول در کافی شریف علی بن ابراهیم نقل کردند که حضرت فرمودند «مَنْ عَبَدَ اللَّهَ بِالتَّوَهُّمِ فَقَدْ کَفَرَ وَ مَنْ عَبَدَ الِاسْمَ وَ لَمْ یَعْبُدِ الْمَعْنَى فَقَدْ کَفَرَ وَ مَنْ عَبَدَ الِاسْمَ وَ الْمَعْنَى فَقَدْ أَشْرَکَ وَ مَنْ عَبَدَ الْمَعْنَى بِإِیقَاعِ الْأَسْمَاءِ عَلَیْهِ بِصِفَاتِهِ الَّتِی وَصَفَ بِهَا نَفْسَهُ فَعَقَدَ عَلَیْهِ قَلْبَهُ وَ نَطَقَ بِهِ لِسَانُهُ فِی سَرَائِرِهِ وَ عَلَانِیَتِهِ فَأُولَئِکَ أَصْحَابُ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع» اگر کسی با توهم خودش یک صورت و یک خدای توهمی ولو به دقیق ترین شکل فلسفی درست کند و او را بپرستد، کافر است. خدا را از طریق اسمائش باید عبادت کرد.
خدای متعال اسمائی دارد که در معنای ظاهری همین اسمائی است که در قرآن ذکر شده و شاید قریب به صد اسم است که مفسرین هم بیان کردند مثل «حی و قیوم و علیم و حکیم و سمیع و هو الله الخالق البارئ المصور هو الله الذین لا اله الله ملک القدوس السلام». اگر می خواهیم به خدای متعال معرفت پیدا کنیم یا او را عبادت کنیم از طریق این اسماء هست. از طریق معرفت به این اسماء باید خدا را شناخت و از طریق این اسماء خدا را عبادت کرد و از طریق این اسماء از خدا خواست.
مصادیق فساد در امت و فساد در عالم که شاید محور همه فسادهای دیگر است به تعبیر قرآن الحاد در اسماء الهی است. در سوره مبارکه اعراف خدای متعال می فرماید: «وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذینَ یُلْحِدُونَ فی أَسْمائِهِ سَیُجْزَوْنَ ما کانُوا یَعْمَلُون» خدای متعال اسماء حسنایی دارد با این اسماء خدا را بخوانید و دعا کنید. بعضی مفسرین از جمله علامه بزرگوار طباطبایی فرمودند که مقصود از دعا اینجا صرفاً خواندن و دعا کردن نیست؛ بلکه مطلق عبادت است. اگر خدا را می خواهید عبادت کنید به واسطه این اسماء عبادت کنید.
در قرآن دعا به عنوان رکن عبادت به حساب آمده است، وقتی می خواهد بگوید شما بت ها را می پرستید گاهی می گوید «إِنَّ الَّذینَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ»؛ یعنی اینهایی که صدایشان می زنید و از آنها کمک می خواهید و به آنها تکیه می کنید که این همان پرستش است. «وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها»؛ یعنی خدا را از طریق این اسماء و به واسطه این اسماء عبادت کنید؛ این اعم از دعا کردن به معنی تقاضا است.
سپس می فرماید آنهایی که در اسماء الهی الحاد دارند آنها را رها کنید که آنها به نتیجه عملشان می رسند. همین را هم قرینه قرار دادند که آن دعا صرفاً دعای لسانی نیست؛ بلکه یک نوع عمل است. این عبادت به واسطه اسماء در روایات معنا شده است. دو روایت را تقدیم می کنم: روایت اول در کافی شریف علی بن ابراهیم نقل کردند که حضرت فرمودند «مَنْ عَبَدَ اللَّهَ بِالتَّوَهُّمِ فَقَدْ کَفَرَ وَ مَنْ عَبَدَ الِاسْمَ وَ لَمْ یَعْبُدِ الْمَعْنَى فَقَدْ کَفَرَ وَ مَنْ عَبَدَ الِاسْمَ وَ الْمَعْنَى فَقَدْ أَشْرَکَ وَ مَنْ عَبَدَ الْمَعْنَى بِإِیقَاعِ الْأَسْمَاءِ عَلَیْهِ بِصِفَاتِهِ الَّتِی وَصَفَ بِهَا نَفْسَهُ فَعَقَدَ عَلَیْهِ قَلْبَهُ وَ نَطَقَ بِهِ لِسَانُهُ فِی سَرَائِرِهِ وَ عَلَانِیَتِهِ فَأُولَئِکَ أَصْحَابُ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع» اگر کسی با توهم خودش یک صورت و یک خدای توهمی ولو به دقیق ترین شکل فلسفی درست کند و او را بپرستد، کافر است. خدا را از طریق اسمائش باید عبادت کرد.
خدای متعال اسمائی دارد که در معنای ظاهری همین اسمائی است که در قرآن ذکر شده و شاید قریب به صد اسم است که مفسرین هم بیان کردند مثل «حی و قیوم و علیم و حکیم و سمیع و هو الله الخالق البارئ المصور هو الله الذین لا اله الله ملک القدوس السلام». اگر می خواهیم به خدای متعال معرفت پیدا کنیم یا او را عبادت کنیم از طریق این اسماء هست. از طریق معرفت به این اسماء باید خدا را شناخت و از طریق این اسماء خدا را عبادت کرد و از طریق این اسماء از خدا خواست.
تاکنون نظری ثبت نشده است