display result search
- 1139
- 1000
- 1000
- 1000
عقلانیت ظهور و حکمرانی مهدوی، جلسه اول، سال 1398
سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان با موضوع عقلانیت_ظهور و حکمرانی مهدوی، جلسه اول، سال 1398
در خیلی مواقع که ما به تبیین معارف دینی که می پردازیم با ادبیات فقهی به این کار اقدام می کنیم. ادبیات فقهی ادبیاتی است که مستند به آیات و روایات و دلالت ها و آنچه ذیل این دلالت ها قابل فهم است بر می گردد. این ادبیاتی است که برای بیان احکام شرعی خیلی به کار می رود و اکثر فعالیت علمی در حوزه هم در این باره است بلکه اصلی ترین کار طلبه ها درک و استنباط احکام الهی از منابع قرآنی و روایی است.
در کنار این ادبیات فقهی ادبیات دیگری هم وجود دارد که این هم تا حدی در حوزه رایج است و آن ادبیات عقلی است. ادبیات عقلی دیگر بر نمی گردد بگوید چون خدا گفته، چون پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرموده پس مطلب اینگونه است و حکم چنین است. بلکه با استدلالات عقلی و بدیهیات اولیه و با اتکا به دلایل عقلی شروع می کنند سخن درست را از سخن غلط تشیخص دادن.
ادبیات عقلانی در برخی مواقع ممکن است نزدیک شود به ادبیاتی که در علوم انسانی رایج است که به آن عقل تجربی می گویند. عقل تجربی در مقام توصیف پدیده های عالم، بر اساس تجربه و مشاهده و اموری که ملموس هستند می باشد. این ادبیات توصیفی که به عقل تجربی بر می گردد، خیلی کمتر در حوزه استفاده می شود. ولی ادبیات عقلانی که بیشتر به مباحث کلامی و فلسفی بر می گردند بیشتر در حوزه رواج دارند.
برخی مواقع اگر بتوانیم یک توصیف خوبی از یک پدیده داشته باشیم مردم بدون اینکه استدلال بیاوریم آن را قبول می کنند. همین که بتوانی خوب به تصویر بکشی و مخاطب شما آن را خوب تصور بکند، تصدیق می کند. ولی همیشه ما از این روش استفاده نمی کنیم و می گوییم حتما باید برهان و استدلال بیاوریم تا فرد قانع شود.
عقل به عنوان یکی از منابع احکام شرعی مورد استفاده است. و اساسا تفقه و اسنباط حکم شرعی کار عقلائی است. ولی ادبیات فقهی ادبیاتی است که عقل را هم در خدمت درک حکم خدا به کار می گیرد.
وقتی درباره یک موضوع عقلانی بحث شود اگر افراد دارای دینداری و ایمان ضعیف هم باشند، نفس آنها راه فراری پیدا نمی کند و از طرفی اینگونه بحث کردن موجب انتقال مطلب به خیلی ها می شود.
یکی از موضوعات به شدت عقلانی ما که معمولا صرفا به عنوان یک عقیده دینی به آن نگاه و برخورد می شود موضوع ظهور و قیام و حکومت امام زمان علیه السلام در جهان است. برای این موضوع عقل کمتر به کار گرفته شده است.
روایات به ما توصیه می کنند که عقل خود را به کار بگیرید در فهم کلام معصوم، در فهم وعده های الهی و در فهم مفاهیم قرآن. خیلی از جزئیات بیان نشده تا ما درباره آنها تعقل کنیم.
نمی توان در معادلات منطقه و معادلات جهانی حضور داشته باشید بدون اینکه در ارتباط با قدرت مرکزی اداره کننده عالم نظر داشته باشید.
در هر جامعه ای خلاء قدرت و به هم ریختگی بدتر از این است که قدرت دست انسان های فاسد باشد.
بحث ظهور و ضرورت ظهور امام زمان را باید از اینجا آغاز کرد که دارد در جهان خلاء قدرت پدید می آید و این خطرناک است.
این شیوه پر کردن خلاء قدرت، این مرتبه باید به گونه ای باشد که با دفعات قبل متفاوت باشد. مهمترین شاخص دفعات قبل، یعنی همین چیزی که ما در داخل آن هستیم و این وضعیتی که در آن به سر می بریم، این ظلم و جوری است که نتیجه اش هست. این خلاء قدرت باید توسط قدرتی پر شود که در آن ظلم وجور نباشد و همه مردم عالم آن را بپذیرند.
در خیلی مواقع که ما به تبیین معارف دینی که می پردازیم با ادبیات فقهی به این کار اقدام می کنیم. ادبیات فقهی ادبیاتی است که مستند به آیات و روایات و دلالت ها و آنچه ذیل این دلالت ها قابل فهم است بر می گردد. این ادبیاتی است که برای بیان احکام شرعی خیلی به کار می رود و اکثر فعالیت علمی در حوزه هم در این باره است بلکه اصلی ترین کار طلبه ها درک و استنباط احکام الهی از منابع قرآنی و روایی است.
در کنار این ادبیات فقهی ادبیات دیگری هم وجود دارد که این هم تا حدی در حوزه رایج است و آن ادبیات عقلی است. ادبیات عقلی دیگر بر نمی گردد بگوید چون خدا گفته، چون پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرموده پس مطلب اینگونه است و حکم چنین است. بلکه با استدلالات عقلی و بدیهیات اولیه و با اتکا به دلایل عقلی شروع می کنند سخن درست را از سخن غلط تشیخص دادن.
ادبیات عقلانی در برخی مواقع ممکن است نزدیک شود به ادبیاتی که در علوم انسانی رایج است که به آن عقل تجربی می گویند. عقل تجربی در مقام توصیف پدیده های عالم، بر اساس تجربه و مشاهده و اموری که ملموس هستند می باشد. این ادبیات توصیفی که به عقل تجربی بر می گردد، خیلی کمتر در حوزه استفاده می شود. ولی ادبیات عقلانی که بیشتر به مباحث کلامی و فلسفی بر می گردند بیشتر در حوزه رواج دارند.
برخی مواقع اگر بتوانیم یک توصیف خوبی از یک پدیده داشته باشیم مردم بدون اینکه استدلال بیاوریم آن را قبول می کنند. همین که بتوانی خوب به تصویر بکشی و مخاطب شما آن را خوب تصور بکند، تصدیق می کند. ولی همیشه ما از این روش استفاده نمی کنیم و می گوییم حتما باید برهان و استدلال بیاوریم تا فرد قانع شود.
عقل به عنوان یکی از منابع احکام شرعی مورد استفاده است. و اساسا تفقه و اسنباط حکم شرعی کار عقلائی است. ولی ادبیات فقهی ادبیاتی است که عقل را هم در خدمت درک حکم خدا به کار می گیرد.
وقتی درباره یک موضوع عقلانی بحث شود اگر افراد دارای دینداری و ایمان ضعیف هم باشند، نفس آنها راه فراری پیدا نمی کند و از طرفی اینگونه بحث کردن موجب انتقال مطلب به خیلی ها می شود.
یکی از موضوعات به شدت عقلانی ما که معمولا صرفا به عنوان یک عقیده دینی به آن نگاه و برخورد می شود موضوع ظهور و قیام و حکومت امام زمان علیه السلام در جهان است. برای این موضوع عقل کمتر به کار گرفته شده است.
روایات به ما توصیه می کنند که عقل خود را به کار بگیرید در فهم کلام معصوم، در فهم وعده های الهی و در فهم مفاهیم قرآن. خیلی از جزئیات بیان نشده تا ما درباره آنها تعقل کنیم.
نمی توان در معادلات منطقه و معادلات جهانی حضور داشته باشید بدون اینکه در ارتباط با قدرت مرکزی اداره کننده عالم نظر داشته باشید.
در هر جامعه ای خلاء قدرت و به هم ریختگی بدتر از این است که قدرت دست انسان های فاسد باشد.
بحث ظهور و ضرورت ظهور امام زمان را باید از اینجا آغاز کرد که دارد در جهان خلاء قدرت پدید می آید و این خطرناک است.
این شیوه پر کردن خلاء قدرت، این مرتبه باید به گونه ای باشد که با دفعات قبل متفاوت باشد. مهمترین شاخص دفعات قبل، یعنی همین چیزی که ما در داخل آن هستیم و این وضعیتی که در آن به سر می بریم، این ظلم و جوری است که نتیجه اش هست. این خلاء قدرت باید توسط قدرتی پر شود که در آن ظلم وجور نباشد و همه مردم عالم آن را بپذیرند.
تاکنون نظری ثبت نشده است