display result search
- 872
- 1000
- 1000
- 1000
پیامبر رحمت - جلسه سوم
سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین انصاریان با موضوع "پیامبر رحمت"، جلسه سوم، سال 1397
وجود مبارک رسول خدا (ص) با همت، با عشق و محبت و با خیرخواهی و دلسوزی نسبت به مردم برنامه رسالت خودشان را در مکه با سه برنامه شروع کردند. اگر در سوره های نازل شده در مکه قدت کنیم این سه برنامه را به راحتی از آیات به دست می آوریم؛ البته برای تحقق این سه هدف، سنگین ترین آزارها را تحمل کردند ولی ایشان خسته نشدند.
کار اول ایشان این بود که مردم را به اندیشه راجع به خود، خلقت و مخلوقات وادار کنند تا از طریق این اندیشه به توحید برسند و شرک را از وجودشان پاک کنند و با این توحید خودشان را از شر دنیا و آخرت برهانند. این بیداری فکری جریان پیدا کرد، نماند، حبس نشد و در امت اسلام رشته‌های عظیم علمی به وجود آمد، کتابخانه‌های معتبر به وجود آمد، تألیفات سنگینی تحقق پیدا کرد. خیلی از اسرار طبیعت را دانشمندان اسلامی کشف کردند و یک سفره‌ای را در کرۀ زمین گستردند که با اقرار خودِ غربی‌ها، غرب سر سفرۀ حاضر آماده نشست.
غربی ها به جای نمک‌شناسی با یک مقدار پیشرفت علمی و ساختن یک نیروی دریایی قوی، مسلط بر کشورها شدند و بعد با نیروی نظامی زمینی دولت‌های اسلامی را در این چهارصد سال غرق در وحشت از خودشان کردند و به دست آنها پیشرفت ملت اسلام را محدود کردند. حالا ملت اسلام کم‌کم در حال بیدار شدن است که از برکات پیغمبر چه گذشته‌ای داشت و در این سه چهار قرن دچار چه ذلتی شد. اکنون یک بیداری ابتدایی پیدا شده است. تمام تحولات علمی و تمدن به همین کار پیغمبر اکرم برگشت می‌کند؛ یعنی ما گوشه به گوشۀ جهان که برویم، انواع دانشگاه‌ها و کتابخانه‌ها را که ببینیم ریشه در زحمات پیغمبر اسلام دارد.
کار دوم پیامبر این بود، ایشان با مردم بسیار متکبر، برتری‌جو، جاهل و نفهم روبه‌رو بودند که ابداً حاضر به کرنش نبودند. برای آن مردم خیلی سخت بود که بیایند از یک نفر اطاعت کنند. پیامبر اکرم (ص) در ایشان روحیه عبادت ایجاد کردند.
کار سوم پیامبر این بود که هم مردم را موعظه کردند و هم روحیۀ موعظه‌طلبی را در مردم زنده کردند. عربی که یک کلمۀ حق بلد نبود، حالا با یک دنیا تواضع و فروتنی می‌آید کنار پیغمبر عظیم‌الشأن اسلام و تقاضا می‌کند: «من را موعظه کن».این اتفاق که بیایند نصیحت‌خواهی کنند از زمان امیرالمؤمنین (ع) تا امام عسکری (ع) ادامه پیدا کرد. شیعیان زیادی پیش ائمه آمدند تنها برای درخواست نصیحتی که بدان عمل کنند و به رضایت خدا و مغرفت او برسند.
قرآن سراسر موعظه است. در سوره یونس نگاه پروردگار به قرآن ذکر شده است: «یا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جاءَتْکُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّکُم» برای شما از جانب مالک و مربی و پروردگارتان موعظه آمده است. خود «بسم الله الرحمن الرحیم» بهترین موعظه است. «اگر انسان معنای «رحمان» را بفهمد، پایش برای مال حرام جلو نمی‌رود. رحمان یعنی وجود مقدسی که فیضش در مسائل بدنی موجودات عام است و برای یک خورندۀ انسانی هم در علمش رقم حرام نزده است. اگر انسان معنی «رحیم» را بفهمد، محال است دنبال شهوات حرام برود؛ چون خداوند رحیم طبق آیه 31 سوره فصلت هرآنچه بندگان بخواهند را در قیامت برایشان فراهم کرده است. این درس و نصیحت است. تمام قرآن موعظه است و اگر انسان پیوند به این موعظه بخورد، تمام بیماری‌های درونش مانند بخل، کبر، حرص، ریا و منیت معالجه می‌شود.
وجود مبارک رسول خدا (ص) با همت، با عشق و محبت و با خیرخواهی و دلسوزی نسبت به مردم برنامه رسالت خودشان را در مکه با سه برنامه شروع کردند. اگر در سوره های نازل شده در مکه قدت کنیم این سه برنامه را به راحتی از آیات به دست می آوریم؛ البته برای تحقق این سه هدف، سنگین ترین آزارها را تحمل کردند ولی ایشان خسته نشدند.
کار اول ایشان این بود که مردم را به اندیشه راجع به خود، خلقت و مخلوقات وادار کنند تا از طریق این اندیشه به توحید برسند و شرک را از وجودشان پاک کنند و با این توحید خودشان را از شر دنیا و آخرت برهانند. این بیداری فکری جریان پیدا کرد، نماند، حبس نشد و در امت اسلام رشته‌های عظیم علمی به وجود آمد، کتابخانه‌های معتبر به وجود آمد، تألیفات سنگینی تحقق پیدا کرد. خیلی از اسرار طبیعت را دانشمندان اسلامی کشف کردند و یک سفره‌ای را در کرۀ زمین گستردند که با اقرار خودِ غربی‌ها، غرب سر سفرۀ حاضر آماده نشست.
غربی ها به جای نمک‌شناسی با یک مقدار پیشرفت علمی و ساختن یک نیروی دریایی قوی، مسلط بر کشورها شدند و بعد با نیروی نظامی زمینی دولت‌های اسلامی را در این چهارصد سال غرق در وحشت از خودشان کردند و به دست آنها پیشرفت ملت اسلام را محدود کردند. حالا ملت اسلام کم‌کم در حال بیدار شدن است که از برکات پیغمبر چه گذشته‌ای داشت و در این سه چهار قرن دچار چه ذلتی شد. اکنون یک بیداری ابتدایی پیدا شده است. تمام تحولات علمی و تمدن به همین کار پیغمبر اکرم برگشت می‌کند؛ یعنی ما گوشه به گوشۀ جهان که برویم، انواع دانشگاه‌ها و کتابخانه‌ها را که ببینیم ریشه در زحمات پیغمبر اسلام دارد.
کار دوم پیامبر این بود، ایشان با مردم بسیار متکبر، برتری‌جو، جاهل و نفهم روبه‌رو بودند که ابداً حاضر به کرنش نبودند. برای آن مردم خیلی سخت بود که بیایند از یک نفر اطاعت کنند. پیامبر اکرم (ص) در ایشان روحیه عبادت ایجاد کردند.
کار سوم پیامبر این بود که هم مردم را موعظه کردند و هم روحیۀ موعظه‌طلبی را در مردم زنده کردند. عربی که یک کلمۀ حق بلد نبود، حالا با یک دنیا تواضع و فروتنی می‌آید کنار پیغمبر عظیم‌الشأن اسلام و تقاضا می‌کند: «من را موعظه کن».این اتفاق که بیایند نصیحت‌خواهی کنند از زمان امیرالمؤمنین (ع) تا امام عسکری (ع) ادامه پیدا کرد. شیعیان زیادی پیش ائمه آمدند تنها برای درخواست نصیحتی که بدان عمل کنند و به رضایت خدا و مغرفت او برسند.
قرآن سراسر موعظه است. در سوره یونس نگاه پروردگار به قرآن ذکر شده است: «یا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جاءَتْکُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّکُم» برای شما از جانب مالک و مربی و پروردگارتان موعظه آمده است. خود «بسم الله الرحمن الرحیم» بهترین موعظه است. «اگر انسان معنای «رحمان» را بفهمد، پایش برای مال حرام جلو نمی‌رود. رحمان یعنی وجود مقدسی که فیضش در مسائل بدنی موجودات عام است و برای یک خورندۀ انسانی هم در علمش رقم حرام نزده است. اگر انسان معنی «رحیم» را بفهمد، محال است دنبال شهوات حرام برود؛ چون خداوند رحیم طبق آیه 31 سوره فصلت هرآنچه بندگان بخواهند را در قیامت برایشان فراهم کرده است. این درس و نصیحت است. تمام قرآن موعظه است و اگر انسان پیوند به این موعظه بخورد، تمام بیماری‌های درونش مانند بخل، کبر، حرص، ریا و منیت معالجه می‌شود.
تاکنون نظری ثبت نشده است