display result search
- 1009
- 1000
- 1000
- 1000
همراهی با امام حسین (ع) در کاروان عاشورا - جلسه هشتم
سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین میرباقری با موضوع "همراهی با امام حسین (ع) در کاروان عاشورا"، جلسه هشتم، حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه (س)، سال 1398
خدای متعال پیامبر (ص) را فرستادند تا از ما دستگیری کنند و ما را راهبری کنند. همراهی با حضرت به معنای این است که وجود مقدس نبی اکرم بار ما را به دوش می گیرند و می خواهند ما را به سمت خداوند حرکت بدهند؛ منتهی در این مسیر به سوی خداوند مشکلات و سختی هایی وجود دارد که موانع و حجاب هایی است که باید کنار بروند؛ اما سختی اصلی کار روی دوش حضرت است. اگر ما هم کنار حضرت قرار گرفتیم، این سختی ها شامل حال ما هم می شود.
یک عده ای هستند که با حضرت همراه می شوند و از سختی ها عبور می کنند؛ اما عده ای هستند که از قافله جا می مانند و به تعبیر نورانی قرآن مخلّف هستند. حضرت حسین ع دارند به سمت خدا حرکت می کنند و خیلی هم معطل ما نمی شوند و اگر ما نتوانیم خودمان را همراه کنیم، جا می مانیم و جامانده ها کسانی هستند که ایمان به حضرت ندارند. اگر انسان مومن به حضرت نباشد، اعتماد نمی کند و اشکال کار مخلفون (جامانده ها) همین جا بود که نمی دانستند که این پیامبر «رسول» هست و همه چیز را می بیند. کسانی که همراه حضرت شدند، خداوند متعال سکینه و آرامش را که مقامی از مقامات ایمان هست بر قلب آن ها نازل کرد. این خاصیتِ همراهی با حضرت هست و اگر در سختی ها کنار حضرت ایستادیم، حضرت ما را تا رضوان می برند و وسط بلا و سختی هم آرامش بر ما نازل می شود. وقتی به نقطه ای می رسیم که حاضر می شویم با حضرت بیعت کنیم و تا پای جان کنار حضرت می ایستیم؛ این نقطه پیروزی و فتح است.
پس از اینکه پیامبر از مکه به مدینه برگشت، مخلفون به دو دلیل خدمت پیامبر آمدند: یکی اینکه برای عدم همراهی خود می خواستند عذر و بهانه بیاورند و دیگر اینکه از پیامبر درخواست کردند که برای ایشان استغفار کند تا خداوند متعال آن ها را ببخشد.
استغفار ما به تنهایی کافی نیست و بایستی استغفار رسول هم باشد. «استغفار» فقط لفظ نیست و شرایطی هم دارد. در سوره مبارکه نور خدای متعال می فرماید: «مومنین کسانی هستند که خدا و رسول را باور دارند و به ایشان ایمان و اعتقاد دارند و در هنگام مشکلات برای عدم همراهی از پیامبر اجازه می گیرند». این اذن صوری نیست و اگر پیامبر به آن ها اجازه داد که بروند، بایستی بارشان را خودشان به دوش بکشند و تدارک عقب ماندگی خودشان را بکنند؛ لذا اگر هم در جایی جا ماندیم باید استغفار کنیم و رسول هم برایمان استغفار کنند تا به مقصد برسیم. اولین رکن همراهی ایمان به رسول خداست و اگر ایمان داشته باشیم، حضرت ما را به مقصد می رسانند.
خدای متعال پیامبر (ص) را فرستادند تا از ما دستگیری کنند و ما را راهبری کنند. همراهی با حضرت به معنای این است که وجود مقدس نبی اکرم بار ما را به دوش می گیرند و می خواهند ما را به سمت خداوند حرکت بدهند؛ منتهی در این مسیر به سوی خداوند مشکلات و سختی هایی وجود دارد که موانع و حجاب هایی است که باید کنار بروند؛ اما سختی اصلی کار روی دوش حضرت است. اگر ما هم کنار حضرت قرار گرفتیم، این سختی ها شامل حال ما هم می شود.
یک عده ای هستند که با حضرت همراه می شوند و از سختی ها عبور می کنند؛ اما عده ای هستند که از قافله جا می مانند و به تعبیر نورانی قرآن مخلّف هستند. حضرت حسین ع دارند به سمت خدا حرکت می کنند و خیلی هم معطل ما نمی شوند و اگر ما نتوانیم خودمان را همراه کنیم، جا می مانیم و جامانده ها کسانی هستند که ایمان به حضرت ندارند. اگر انسان مومن به حضرت نباشد، اعتماد نمی کند و اشکال کار مخلفون (جامانده ها) همین جا بود که نمی دانستند که این پیامبر «رسول» هست و همه چیز را می بیند. کسانی که همراه حضرت شدند، خداوند متعال سکینه و آرامش را که مقامی از مقامات ایمان هست بر قلب آن ها نازل کرد. این خاصیتِ همراهی با حضرت هست و اگر در سختی ها کنار حضرت ایستادیم، حضرت ما را تا رضوان می برند و وسط بلا و سختی هم آرامش بر ما نازل می شود. وقتی به نقطه ای می رسیم که حاضر می شویم با حضرت بیعت کنیم و تا پای جان کنار حضرت می ایستیم؛ این نقطه پیروزی و فتح است.
پس از اینکه پیامبر از مکه به مدینه برگشت، مخلفون به دو دلیل خدمت پیامبر آمدند: یکی اینکه برای عدم همراهی خود می خواستند عذر و بهانه بیاورند و دیگر اینکه از پیامبر درخواست کردند که برای ایشان استغفار کند تا خداوند متعال آن ها را ببخشد.
استغفار ما به تنهایی کافی نیست و بایستی استغفار رسول هم باشد. «استغفار» فقط لفظ نیست و شرایطی هم دارد. در سوره مبارکه نور خدای متعال می فرماید: «مومنین کسانی هستند که خدا و رسول را باور دارند و به ایشان ایمان و اعتقاد دارند و در هنگام مشکلات برای عدم همراهی از پیامبر اجازه می گیرند». این اذن صوری نیست و اگر پیامبر به آن ها اجازه داد که بروند، بایستی بارشان را خودشان به دوش بکشند و تدارک عقب ماندگی خودشان را بکنند؛ لذا اگر هم در جایی جا ماندیم باید استغفار کنیم و رسول هم برایمان استغفار کنند تا به مقصد برسیم. اولین رکن همراهی ایمان به رسول خداست و اگر ایمان داشته باشیم، حضرت ما را به مقصد می رسانند.
تاکنون نظری ثبت نشده است