display result search
منو
دشواری همراهی با اولیاء الهی، جلسه نهم

دشواری همراهی با اولیاء الهی، جلسه نهم

  • 1 تعداد قطعات
  • 68 دقیقه مدت قطعه
  • 98 دریافت شده
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع "دشواری همراهی با اولیاء الهی"، "مصیبت امام حسین راه دستیابی به ارکان ایمان"، جلسه نهم ، سال 1397

امیرالمؤمنین (ع) می فرماید: «ایمان دارای چهار رکن است که عبارتند از: توکل بر خداوند متعال، تفویض امور به او، رضای به قضاء الهی و تسلیم امر او بودن.» بیان کردیم که بر اساس روایات از جمله از خود این حدیث نورانی، استفاده می شود که ایمان، دارای اصل و فرع است. اگر شجره ایمان در وجود انسان شکل گرفت، ریشه آن در قلب و شاخ و برگش در تمام اعضاء و جوارح او منتشر می شود. اگر انسان به ایمان کامل برسد، تمام قوا، اعضاء، جوارح و جوانح او به نور ایمان نورانی می گردد. اولین رکن ایمان که اگر به آن خللی وارد شود رکن ایمان انسان از دست رفته است، توکل می باشد.

دومین رکنی که در این حدیث برای ایمان ذکر شده است، «تَفْوِیضُ الْأَمْرِ إِلَى اللَّهِ» می باشد. مؤمن کسی است که تفویض الی الله می کند. یعنی اموری را که به خداوند متعال مربوط است، به او واگذار می نماید. تفویض به این معنا نیست که انسان وظائف بندگی خود را واگذار کند بلکه معنایش اینست که امور خدای متعال را به او واگذار کند. علتش نیز به این خاطر است که ربوبیت عالم، از شئون حضرت حق می باشد و ما نمی توانیم هیچ کاری برای خود انجام دهیم. وقتی انسان کار خدا را به خدا واگذار کرد، می تواند به کار خودش که اطاعت و بندگی است بپردازد و الا اگر مشغول به کار خدای متعال شود، هم آن کار را خراب می کند و هم فرصتی برای بندگی باقی نمی ماند. فرصت امتثال امر و نهی خداوند زمانی مهیاست که انسان فراغتی داشته باشد و آن فراغت هنگامی است که تفویض امر کند.
انسان مؤمن امرش را به خدا تفویض می کند چرا که: «وَ بِیَدِکَ لَا بِیَدِ غَیْرِکَ زِیَادَتِی وَ نَقْصِی وَ نَفْعِی وَ ضُرِّی» اگر انسان به این اعتقاد برسد: «إِلَهِی إِنْ حَرَمْتَنِی فَمَنْ ذَا الَّذِی یَرْزُقُنِی وَ إِنْ خَذَلْتَنِی فَمَنْ ذَا الَّذِی یَنْصُرُنِی» که کم و زیاد و نفع و ضرر ما به صورت کامل در دست اوست، به تفویض رسیده است. اصل تفویض این سه رکن است که در آیه «یا أَیُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمیدُ» ذکر شده است. رکن اول: «أَنْتُمُ الْفُقَراءُ» یعنی انسان بفهمد که فقیر و عاجز است. رکن دوم: «إِلَى اللَّهِ». یعنی بفهمد که تمام این فقر، به سوی خدای متعال است و ما به غیر او محتاج نیستیم. ما نیازمند آسمان و زمین و نظام کیهانی نیستیم، ما به الله نیازمندیم و او «الله» است.

تفویض مقدمه عبودیت و بندگی است. تا زمانی که انسان تفویض نکند، نمی تواند عبد باشد. تا زمانی که انسان خدایی می کند و کارش را به او واگذار نمی کند، قدم در وادی بندگی نمی گذارد. تا زمانی که انسان عجز و اضطرارش را به حضرت حق و اینکه او غنی و حمید است نفهمد، نمی تواند بندگی کند.
سومین رکن ایمان، رضا می باشد که حدیث محل بحث می فرماید: «مؤمن آن کسی است که به تدبیر خدا راضی است.» مؤمن کسی است که کار را به او تفویض می کند، که این رکن دوم ایمان بود. پس از اینکه تفویض کرد، هر تدبیری او داشت به آن راضی است. مؤمن آن کسی است که به خدایی خداوند متعال راضی است و از آن لذت می برد. دقت کنید که رضایت غیر از قناعت و صبر است. شاید بتوان گفت که مقام رضا، آخرین مرحله وجود انسان است که در دعاءِ ذکر شده در زیارت جامعه ائمه المؤمنین به آن اشاره شده است.

مقام رضا، مقام بسیار دور دست و سختی است. چون سخت است که او خدایی کند و ما زیبایی کار خدا را در مقامات مختلف و کوچک و بزرگ ببینیم و نسبت به تمامی آن ها راضی باشیم. رضایت به بلاء ولیّ خدا بالاترین مقام رضاست.

کسی را به وادی سیدالشهداء راه بدهند، تمام تعلقاتش را از او می گیرند. هیچ چیز مانند مبتلاء شدن به بلای سیدالشهداء، انسان را از تعلقات آزاد نمی کند. کسی که به بلای حضرت مبتلاء شود، ابتداء زاهد می گردد و تمام تعلقاتش از بین می رود سپس به همراهی امام حسین (ع) می رسد. پس مقامی که بخاطر مصیبت سیدالشهداء به انسان داده می شود، اعظم ثواب و بالاترین مقام است و بلائهای عادی ما، مقدمه ای هستند تا ما را وارد مصیبت و بلاء سیدالشهداء (ع) نمایند. عاشورا، اوج و قله مقام رضاست. با سیر در وادی سیدالشهداء و معیت با ایشان، می توان به ارکان ایمان دست یافت و الّا دست یابی به این ارکان، طاقت فرسا و دشوار خواهد بود.

قطعات

  • عنوان
    زمان
  • 68:13

مشخصات

ثبت نقد و نظر نقد و نظر

    تاکنون نظری ثبت نشده است

تصاویر

پایگاه سخنرانی مذهبی