display result search
- 653
- 1000
- 1000
- 1000
دشواری همراهی با اولیاء الهی، جلسه پنجم
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع "دشواری همراهی با اولیاء الهی"، "تابع بودن حزن و شادی از شک و یقین"، جلسه پنجم، سال 1397
یکی از شئون انسان که نیازمند تربیت و سرپرستی است و باید اصلاح و راهبری گردد، حزن ها و شادی های انسان است. انسان به این احتیاج دارد که چگونه و از چه اموری خوشحال یا محزون گردد و ابراز شادی یا حزن کند و در آن، به راهبری و سرپرستی نیاز دارد. زیرا حزن ها و غصه ها متفاوت هستند و برخی انسان را رشد می دهند و برخی بالعکس.
از برخی روایات استفاده می شود اگر کسی از دنیا لذت برد، دنیا کمینگاهی است که بیش از آنچه از دنیا لذت برده است، به او حزن و تلخ کامی می رسد. اگر خداوند به کسی ثروت و امکاناتی داد و او از این امکانات لذت برد و از آمد و شدِ خودِ این امکانات لذت برد و غرق در لذت شد، دنیا کمینگاهی است که این لذت را در کام انسان تلخ می کند. جنس عالم دنیا همین است. لذتی که ریشه اش در این پدیده های فانی و گذراست، حتما به دنبالش تلخ کامی وجود دارد زیرا این تعلق، قطع می گردد و انسان را متألم می نماید. انسان مختار است و می تواند در این دنیا، به یقین راه پیدا نکند و با شک زندگی کند. البته یقین مقدماتی دارد که قرآن می فرماید: «نور یقین، پس از تلاش و بندگی حاصل می شود» و طبق روایت، کمترین چیزی که در عالم تقسیم شده است، یقین می باشد.
بنابراین انسان می تواند در این عالم با شک یا با نارضایتی زندگی کند و می شود کسی دست تدبیر الهی را دیده باشد اما به مقام رضا نرسیده باشد به این صورت که، می داند تدبیر عالم به دست اوست اما بخاطر تعلقاتی که دارد، تدبیر خداوند را نمی پسندد. اگر انسان تعلقات داشته باشد، هیچ گاه به رضایت نمی رسد و همیشه دنبال رسیدن به آن تعلقات می باشد. اما خدای متعال با میل ما کار نمی کند و قرار نیست که نعوذ بالله ما خدا باشیم و خدا بنده ما باشد که هرچه می خواهیم انجام دهد و یا اینکه شریک او باشیم که گاهی خواسته ما و گاهی خواسته او محقق گردد. اوست که تمام عالم را تدبیر می کند.
تا زمانی که انسان در وادی شک و سخط باشد، گرفتار هَمّ و حزن است. اما اگر وارد وادی یقین و رضا گشت، به فرح و را حتی می رسد. به همین خاطر است که غصه و شادی انسان نیازمند تربیت و تدبیر است.
در مقام اخلاص حقیقی، تمام محبت ها، فرع محبت خدای متعال می شود و حب و بغض ما، تابع حب و بغض الهی می شود که اگر اینگونه شد، موحدانه از عالم لذت می بریم چرا که به تدبیر خدا یقین و رضا داریم و خدا را دوست می داریم و زیبایی کارش را می بینیم. اینگونه نیست که کسی صنع خدا را ببیند اما اسماء و صفاتش را نبیند و در عین حال بتواند خوشحال باشد. تا زمانی که علاوه بر صنع خدا الوهیت و جمال صنع خدا را نبیند، نمی تواند لذت ببرد و راضی باشد بلکه هوا و خواسته خود را دنبال می کند. انسانی که دنبال خوسته های خود است، اگر خدا آنچه را که او خواسته انجام داد، لذت می برد و الّا اگر طبق میلش کار نکرد خوشحال نمی شود و العیاذ بالله از خدایی او نیز ناراحت می شود.
هر رزقی که به ما می رسد، از محیط ائمه و ولات ما می رسد. ما در عالم، امام و سرپرستی برای خود انتخاب می کنیم و دنبال او می رویم که هر رزقی به ما می رسد از سر سفره اوست. برای ما رزق مستقیمی درست نمی کنند چرا که در عالم دو سفره بیشتر وجود ندارد. یکی سفره شیطان، و دیگری سفره وجود مقدس پیامبر اکرم (ص) است. خواه ناخواه ما سر یکی از این سفره ها هستیم و از آن ارتزاق می کنیم.
اگر کسی وارد وادی شیطان شد، پیوسته دچار غم و اندوه می گردد و اگر کسی وارد وادی پیامبر اکرم شد، پیوسته شادکام است. چرا که پیامبران انسان ها را تربیت می کنند تا اسیر اسباب نگردند و با آمد و شد امکانات به هم و غم دچار نشوند. اما در مقابل، شیطان تلاش می کند که انسان ها را اسیر اسباب و از خداوند غافل کند به همین خاطر، کسانی که بر سر سفره او بنشینند پیوسته درگیر آمد و شد اسباب و مخلوقات هستند و در نتیجه به غم و حزن گرفتار می گردند. رزق انسان تابع رزق کسی است که او را به عنوان ولیّ خود انتخاب کرده است. پس اگر کسی بر سفره نبی اکرم وارد شد، به یقین و رضا و به تبع آن به راحتی و شادکامی می رسد اما اگر کسی وارد سفره شیطان شد، به شک و سخط و به تبع آن گرفتاری و غم مبتلا می شود. سفره حزن نبی اکرم، سفره ای است که در متن تلخ کامی های آن نیز شادی وجود دارد. حزن بر مصائب اهل بیت تسبیح است و موجب می شود انسان زیبایی صنع خدا را ببیند و به مقام رضا برسد.
یکی از شئون انسان که نیازمند تربیت و سرپرستی است و باید اصلاح و راهبری گردد، حزن ها و شادی های انسان است. انسان به این احتیاج دارد که چگونه و از چه اموری خوشحال یا محزون گردد و ابراز شادی یا حزن کند و در آن، به راهبری و سرپرستی نیاز دارد. زیرا حزن ها و غصه ها متفاوت هستند و برخی انسان را رشد می دهند و برخی بالعکس.
از برخی روایات استفاده می شود اگر کسی از دنیا لذت برد، دنیا کمینگاهی است که بیش از آنچه از دنیا لذت برده است، به او حزن و تلخ کامی می رسد. اگر خداوند به کسی ثروت و امکاناتی داد و او از این امکانات لذت برد و از آمد و شدِ خودِ این امکانات لذت برد و غرق در لذت شد، دنیا کمینگاهی است که این لذت را در کام انسان تلخ می کند. جنس عالم دنیا همین است. لذتی که ریشه اش در این پدیده های فانی و گذراست، حتما به دنبالش تلخ کامی وجود دارد زیرا این تعلق، قطع می گردد و انسان را متألم می نماید. انسان مختار است و می تواند در این دنیا، به یقین راه پیدا نکند و با شک زندگی کند. البته یقین مقدماتی دارد که قرآن می فرماید: «نور یقین، پس از تلاش و بندگی حاصل می شود» و طبق روایت، کمترین چیزی که در عالم تقسیم شده است، یقین می باشد.
بنابراین انسان می تواند در این عالم با شک یا با نارضایتی زندگی کند و می شود کسی دست تدبیر الهی را دیده باشد اما به مقام رضا نرسیده باشد به این صورت که، می داند تدبیر عالم به دست اوست اما بخاطر تعلقاتی که دارد، تدبیر خداوند را نمی پسندد. اگر انسان تعلقات داشته باشد، هیچ گاه به رضایت نمی رسد و همیشه دنبال رسیدن به آن تعلقات می باشد. اما خدای متعال با میل ما کار نمی کند و قرار نیست که نعوذ بالله ما خدا باشیم و خدا بنده ما باشد که هرچه می خواهیم انجام دهد و یا اینکه شریک او باشیم که گاهی خواسته ما و گاهی خواسته او محقق گردد. اوست که تمام عالم را تدبیر می کند.
تا زمانی که انسان در وادی شک و سخط باشد، گرفتار هَمّ و حزن است. اما اگر وارد وادی یقین و رضا گشت، به فرح و را حتی می رسد. به همین خاطر است که غصه و شادی انسان نیازمند تربیت و تدبیر است.
در مقام اخلاص حقیقی، تمام محبت ها، فرع محبت خدای متعال می شود و حب و بغض ما، تابع حب و بغض الهی می شود که اگر اینگونه شد، موحدانه از عالم لذت می بریم چرا که به تدبیر خدا یقین و رضا داریم و خدا را دوست می داریم و زیبایی کارش را می بینیم. اینگونه نیست که کسی صنع خدا را ببیند اما اسماء و صفاتش را نبیند و در عین حال بتواند خوشحال باشد. تا زمانی که علاوه بر صنع خدا الوهیت و جمال صنع خدا را نبیند، نمی تواند لذت ببرد و راضی باشد بلکه هوا و خواسته خود را دنبال می کند. انسانی که دنبال خوسته های خود است، اگر خدا آنچه را که او خواسته انجام داد، لذت می برد و الّا اگر طبق میلش کار نکرد خوشحال نمی شود و العیاذ بالله از خدایی او نیز ناراحت می شود.
هر رزقی که به ما می رسد، از محیط ائمه و ولات ما می رسد. ما در عالم، امام و سرپرستی برای خود انتخاب می کنیم و دنبال او می رویم که هر رزقی به ما می رسد از سر سفره اوست. برای ما رزق مستقیمی درست نمی کنند چرا که در عالم دو سفره بیشتر وجود ندارد. یکی سفره شیطان، و دیگری سفره وجود مقدس پیامبر اکرم (ص) است. خواه ناخواه ما سر یکی از این سفره ها هستیم و از آن ارتزاق می کنیم.
اگر کسی وارد وادی شیطان شد، پیوسته دچار غم و اندوه می گردد و اگر کسی وارد وادی پیامبر اکرم شد، پیوسته شادکام است. چرا که پیامبران انسان ها را تربیت می کنند تا اسیر اسباب نگردند و با آمد و شد امکانات به هم و غم دچار نشوند. اما در مقابل، شیطان تلاش می کند که انسان ها را اسیر اسباب و از خداوند غافل کند به همین خاطر، کسانی که بر سر سفره او بنشینند پیوسته درگیر آمد و شد اسباب و مخلوقات هستند و در نتیجه به غم و حزن گرفتار می گردند. رزق انسان تابع رزق کسی است که او را به عنوان ولیّ خود انتخاب کرده است. پس اگر کسی بر سفره نبی اکرم وارد شد، به یقین و رضا و به تبع آن به راحتی و شادکامی می رسد اما اگر کسی وارد سفره شیطان شد، به شک و سخط و به تبع آن گرفتاری و غم مبتلا می شود. سفره حزن نبی اکرم، سفره ای است که در متن تلخ کامی های آن نیز شادی وجود دارد. حزن بر مصائب اهل بیت تسبیح است و موجب می شود انسان زیبایی صنع خدا را ببیند و به مقام رضا برسد.
تاکنون نظری ثبت نشده است