display result search
- 620
- 1000
- 1000
- 1000
دشواری همراهی با اولیاء الهی، جلسه سوم
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع "دشواری همراهی با اولیاء الهی"، "لزوم تربیت غم و شادی ها و دوری از تعلقات دنیا"، جلسه سوم، سال 1397
ما نیازمند به این هستیم که شادی ها و غصه هایمان، تربیت و هدایت شوند و رشد پیدا کنند و این هم شامل شادی های فردی می شود و هم شادی های اجتماعی. انسان نباید برای هرچیزی خوشحال یا نارحت شود و به هر نحوی که خواست آن را ابراز کند. باید حزن و شادی انسان ها تربیت شود که یکی از امور مورد توجه پیامبران همین بوده است. خداوند متعال می فرماید: «این بلاها و مصیبت ها که برای فرد یا جامعه شما پیش می آید، خواه بلاء زمینی و اجتماعی مانند زلزله و طوفان و امثال آن باشد، خواه بلاهای فردی مانند بیماری باشد؛ تمام اینها قبل از اینکه برای شما آشکار شود در کتابی ثبت شده است.» پس معلوم می شود که این امور تصادفی نیست بلکه با تدبیر و تقدیر می باشد. در ادامه می فرماید: «تا برای آنچه از دست می دهید تاسف نخورید و برای آنچه به دست می آورید خوشحال نگردید »
انبیاء الهی، فهم، درک و معرفت ما را رفعت می بخشند و افق نگاه ما را تغییر می دهند. گاهی افق نگاه ما فقط در حد اسباب است و به عنوان مثال، هنگام بیماری تحلیل می کنیم که این بیماری در طب جدید یا قدیم چنین و چنان و اسباب آن فلان است. این نگاه شاید تا حدی و در جای خود درست باشد اما تعبیر قرآن این نیست. آنگاه که انسان فقط اسباب را می بیند، طبیعتا فکر می کند یک دسته اسباب کور و کر و لا شعوری او را مریض کرده اند فلذا غمگین می شود. اما اگر افق دیدش تغییر کرد و احساس کرد پشت صحنه دست تدبیر و نقشه ای حساب و کتاب شده برای عالَم و تک تک ما وجود دارد، غصه ها و شادی هایش هم عوض می شود. اگر نگاه مؤمن تغییر کرد و بجای اسباب بتواند پشت صحنه را ببیند که یک دست مدبر و حکیمی در کار است، نه بیخودی ناراحت و نه بیخودی خوشحال می شود بلکه در این داد و ستد خداوند با او، بیشترین بهره خود را می برد و دنبال این است که در آن ضرر نکند. انبیاء و اولیاء می خواهند ما را زاهد کنند. انسان زاهد محروم نمی شود بلکه دستش را از یک سفره ای بیرون می آورد و در سفره دیگری می برد. انسان زاهد هم لذت می برد اما از نوعی دیگر. ما حتما شادی می خواهیم ولی باید این شادی تربیت شود. و همچنین حتما حزن می خواهیم اما باید تربیت شود. البته دقت شود که اگر کسی وارد محیط ولایت شد، حزنی ندارد. یکی از موارد تربیتی که انبیاء و اولیاء به دنبال اصلاح آن هستند، مسأله سامان دادن به حزن و شادی های ما می باشد. در گام اول از ما می خواهند زاهد شویم و آمد و شد امکانات، ما را نه خوشحال و نه ناراحت کند. شیاطین هم غصه ها و شادی ها را مدیریت می کنند که مبادا انبساط خاطرهای انسان بیشتر از دنیا شود و مبادا افق دید او گسترده تر از دنیا شود. شیاطین برنامه ریزی می کنند که مبادا انسان به غصه ها و شادی های بالاتر دست پیدا کند چرا که اگر انسانی چنین شد، اسیر شیاطین نخواهد بود. شیاطین تلاش می کنند که انسان ها به سمت شادی ها و غصه های بالاتر نروند.
اگر انسان در شادی و غصه به امامش ملحق شد، عالمَش عالَم امام می گردد و ورودش به عالَم بعد، از مدخل محیط ولایت امام است و از این باب وارد برزخ می شود که در حدیث مسمع کردین به آن اشاره شد. وقتی برای ما غصه می خوری بدان که هنگام مرگ، از باب خاصی وارد عالَم برزخ می شوی و ما می آییم به گونه ای که خوشحالِ خوشحال شوی. این غصه ات به آن انبساط خاطر تبدیل می شود. سیدالشهداء این عالَم را به پا کرد تا ما را از عالَم لهو و لعب شیطان بیرون بیاورد و الّا باید تا ابد در عالَم لهو و لعب شیطان می بودیم. تسبیح یکی از ارکان توحید است و شاید رکن اول آن هم باشد. حال در اینجا می فرماید کسی که در وادی حزن عاشورایی نفس می کشد، این نفسش عین توحید و تسبیح است. دلیل آن هم این است که این تسبیح، ما را از وادی ائمه نار که شرک است خارج می کند و به تبری می رساند.
ما نیازمند به این هستیم که شادی ها و غصه هایمان، تربیت و هدایت شوند و رشد پیدا کنند و این هم شامل شادی های فردی می شود و هم شادی های اجتماعی. انسان نباید برای هرچیزی خوشحال یا نارحت شود و به هر نحوی که خواست آن را ابراز کند. باید حزن و شادی انسان ها تربیت شود که یکی از امور مورد توجه پیامبران همین بوده است. خداوند متعال می فرماید: «این بلاها و مصیبت ها که برای فرد یا جامعه شما پیش می آید، خواه بلاء زمینی و اجتماعی مانند زلزله و طوفان و امثال آن باشد، خواه بلاهای فردی مانند بیماری باشد؛ تمام اینها قبل از اینکه برای شما آشکار شود در کتابی ثبت شده است.» پس معلوم می شود که این امور تصادفی نیست بلکه با تدبیر و تقدیر می باشد. در ادامه می فرماید: «تا برای آنچه از دست می دهید تاسف نخورید و برای آنچه به دست می آورید خوشحال نگردید »
انبیاء الهی، فهم، درک و معرفت ما را رفعت می بخشند و افق نگاه ما را تغییر می دهند. گاهی افق نگاه ما فقط در حد اسباب است و به عنوان مثال، هنگام بیماری تحلیل می کنیم که این بیماری در طب جدید یا قدیم چنین و چنان و اسباب آن فلان است. این نگاه شاید تا حدی و در جای خود درست باشد اما تعبیر قرآن این نیست. آنگاه که انسان فقط اسباب را می بیند، طبیعتا فکر می کند یک دسته اسباب کور و کر و لا شعوری او را مریض کرده اند فلذا غمگین می شود. اما اگر افق دیدش تغییر کرد و احساس کرد پشت صحنه دست تدبیر و نقشه ای حساب و کتاب شده برای عالَم و تک تک ما وجود دارد، غصه ها و شادی هایش هم عوض می شود. اگر نگاه مؤمن تغییر کرد و بجای اسباب بتواند پشت صحنه را ببیند که یک دست مدبر و حکیمی در کار است، نه بیخودی ناراحت و نه بیخودی خوشحال می شود بلکه در این داد و ستد خداوند با او، بیشترین بهره خود را می برد و دنبال این است که در آن ضرر نکند. انبیاء و اولیاء می خواهند ما را زاهد کنند. انسان زاهد محروم نمی شود بلکه دستش را از یک سفره ای بیرون می آورد و در سفره دیگری می برد. انسان زاهد هم لذت می برد اما از نوعی دیگر. ما حتما شادی می خواهیم ولی باید این شادی تربیت شود. و همچنین حتما حزن می خواهیم اما باید تربیت شود. البته دقت شود که اگر کسی وارد محیط ولایت شد، حزنی ندارد. یکی از موارد تربیتی که انبیاء و اولیاء به دنبال اصلاح آن هستند، مسأله سامان دادن به حزن و شادی های ما می باشد. در گام اول از ما می خواهند زاهد شویم و آمد و شد امکانات، ما را نه خوشحال و نه ناراحت کند. شیاطین هم غصه ها و شادی ها را مدیریت می کنند که مبادا انبساط خاطرهای انسان بیشتر از دنیا شود و مبادا افق دید او گسترده تر از دنیا شود. شیاطین برنامه ریزی می کنند که مبادا انسان به غصه ها و شادی های بالاتر دست پیدا کند چرا که اگر انسانی چنین شد، اسیر شیاطین نخواهد بود. شیاطین تلاش می کنند که انسان ها به سمت شادی ها و غصه های بالاتر نروند.
اگر انسان در شادی و غصه به امامش ملحق شد، عالمَش عالَم امام می گردد و ورودش به عالَم بعد، از مدخل محیط ولایت امام است و از این باب وارد برزخ می شود که در حدیث مسمع کردین به آن اشاره شد. وقتی برای ما غصه می خوری بدان که هنگام مرگ، از باب خاصی وارد عالَم برزخ می شوی و ما می آییم به گونه ای که خوشحالِ خوشحال شوی. این غصه ات به آن انبساط خاطر تبدیل می شود. سیدالشهداء این عالَم را به پا کرد تا ما را از عالَم لهو و لعب شیطان بیرون بیاورد و الّا باید تا ابد در عالَم لهو و لعب شیطان می بودیم. تسبیح یکی از ارکان توحید است و شاید رکن اول آن هم باشد. حال در اینجا می فرماید کسی که در وادی حزن عاشورایی نفس می کشد، این نفسش عین توحید و تسبیح است. دلیل آن هم این است که این تسبیح، ما را از وادی ائمه نار که شرک است خارج می کند و به تبری می رساند.
کاربر مهمان