display result search
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع «زیارت عاشورا»، سال 1392
گاهی اوقات بلای یک انسان فقط به اندازه ای است که از خود او دستگیری کند. اما ابتلائات انبیاء و اولیاء، عظمت آن به حدی است که می تواند امت آنها را سالک کند. ظرفیت وجود رسول الله(ص) به اندازه هدایت تمام امم در طول تاریخ است. حتی امت های انبیاء گذشته نیز محتاج به دستگیری ایشان در همه عوالم از جمله در قیامت هستند؛ که قرآن از آن پرده برداشته است. بنابراین بلایی را که حضرت تحمل کردند، راه سیر و سلوک باطنی و معنوی همه امم را هموار می کند.
یکی از مهمترین و عظیم ترین ابتلائات حضرت، جریان عاشورا است واین از روایات متعدد استفاده می شود. ازجمله روایتی است درعیون اخبار الرضا که حضرت امام رضا فرمودند: «به حضرت ابراهیم خلیل خطاب شد که اعظم ابتلائات، ابتلای نبی اکرم در ماجرای عاشورا است نه ابتلاء شما در قربانی کردن اسماعیل. ظرفیت کار شما ظرفیت هدایت کل عالم نیست و شما نیز در مراتبی از سیر خود باید با آن بلا همراه شوید» اگر به این تعبیر نگاه کنیم می فهمیم بلای خوبان دو رو دارد. یک روی سکه آن ابتلاء است و روی دیگر سکه آن رفع جذبات، حجاب ها و موانعی است که بر سر راه بندگی قرار دارد. حجابهایی که بین ما و خداوند هست، با این بلاها بر داشته می شود.
اما آن روی سکه ابتلائات نبی اکرم، رفع حجاب از همه عوالم و همه امم است. بالاترین درجه ای که می توان با بلا سیر کرد، رسیدن به مقام رضوان و مقامی است که فرد محبوب خدا شده و محبت خدا را بی حجاب می چشد. این مقام رضوان بالاترین درجه بهشت است و رزق افرادی که درآن هستند این است که محبت خداوند را بدون حجاب، محبت به خودشان تلقی می کنند. براساس روایات، مقام رضوان از تمام نعمات بهشتی شیرین تر و گواراتر است. وجود مقدس نبی اکرم(ص) به مقامی رسیدند که: «لا حبیب الا هو و اهله» یعنی حقیقت محبت خدا شامل حال ایشان شد. دیگران اگر بخواهند به مقام رضوان برسند، باید حجاب ها برداشته شود و در درجات جنت سیر کنند تا جایی که خدا آنها را دوست داشته باشد، باید همسفر حضرت بشوند. «قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ» به مقداری که تابع حضرت در عالم می شوند، محبوب می شوند و شعاع محبتی که خدا به رسول اکرم دارد به آنها هم سرایت می کند.
اگر کسی بخواهد به مقام رضوان برسد باید در این بلای حضرت نیز همسفر ایشان شود، باید سالک با بلا حضرت شود. «اللهم اجعل لی مع الرسول سبیلا» سبیل با پیامبر و سبیل با بلای پیامبر این است که انسان دربلای آن حضرت هم درکنارشان باشد. وجود مقدس نبی اکرم(ص) واهل بیت ایشان، صراط مستقیم به طرف خدا هستند وتنها صراط هم هستند و همه انبیاء و امم از این صراط می روند. هر امتی در درون این صراط یک سبیل دارد. ما نیز اگر بخواهیم به طرف خدا برویم باید با این صراط مستقیم یک سبیل داشته باشیم و سبیل ما یکی از شعبه های این صراط است، منتها وقتی که ما در سیرِ به طرف خدا، با حضرت هم سفر می شویم، «والذین معه» باید بدانیم که این معیت، مربوط به دو انسان هم عرض نیست، به گفته آقایان معیتِ باذن الله، معیت قیومیه است؛ یعنی قوام و سلوک ما با حضرت است؛ نه اینکه ما برای خود سالکیم و حضرت نیز برای خود سالک است.
گاهی اوقات بلای یک انسان فقط به اندازه ای است که از خود او دستگیری کند. اما ابتلائات انبیاء و اولیاء، عظمت آن به حدی است که می تواند امت آنها را سالک کند. ظرفیت وجود رسول الله(ص) به اندازه هدایت تمام امم در طول تاریخ است. حتی امت های انبیاء گذشته نیز محتاج به دستگیری ایشان در همه عوالم از جمله در قیامت هستند؛ که قرآن از آن پرده برداشته است. بنابراین بلایی را که حضرت تحمل کردند، راه سیر و سلوک باطنی و معنوی همه امم را هموار می کند.
یکی از مهمترین و عظیم ترین ابتلائات حضرت، جریان عاشورا است واین از روایات متعدد استفاده می شود. ازجمله روایتی است درعیون اخبار الرضا که حضرت امام رضا فرمودند: «به حضرت ابراهیم خلیل خطاب شد که اعظم ابتلائات، ابتلای نبی اکرم در ماجرای عاشورا است نه ابتلاء شما در قربانی کردن اسماعیل. ظرفیت کار شما ظرفیت هدایت کل عالم نیست و شما نیز در مراتبی از سیر خود باید با آن بلا همراه شوید» اگر به این تعبیر نگاه کنیم می فهمیم بلای خوبان دو رو دارد. یک روی سکه آن ابتلاء است و روی دیگر سکه آن رفع جذبات، حجاب ها و موانعی است که بر سر راه بندگی قرار دارد. حجابهایی که بین ما و خداوند هست، با این بلاها بر داشته می شود.
اما آن روی سکه ابتلائات نبی اکرم، رفع حجاب از همه عوالم و همه امم است. بالاترین درجه ای که می توان با بلا سیر کرد، رسیدن به مقام رضوان و مقامی است که فرد محبوب خدا شده و محبت خدا را بی حجاب می چشد. این مقام رضوان بالاترین درجه بهشت است و رزق افرادی که درآن هستند این است که محبت خداوند را بدون حجاب، محبت به خودشان تلقی می کنند. براساس روایات، مقام رضوان از تمام نعمات بهشتی شیرین تر و گواراتر است. وجود مقدس نبی اکرم(ص) به مقامی رسیدند که: «لا حبیب الا هو و اهله» یعنی حقیقت محبت خدا شامل حال ایشان شد. دیگران اگر بخواهند به مقام رضوان برسند، باید حجاب ها برداشته شود و در درجات جنت سیر کنند تا جایی که خدا آنها را دوست داشته باشد، باید همسفر حضرت بشوند. «قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ» به مقداری که تابع حضرت در عالم می شوند، محبوب می شوند و شعاع محبتی که خدا به رسول اکرم دارد به آنها هم سرایت می کند.
اگر کسی بخواهد به مقام رضوان برسد باید در این بلای حضرت نیز همسفر ایشان شود، باید سالک با بلا حضرت شود. «اللهم اجعل لی مع الرسول سبیلا» سبیل با پیامبر و سبیل با بلای پیامبر این است که انسان دربلای آن حضرت هم درکنارشان باشد. وجود مقدس نبی اکرم(ص) واهل بیت ایشان، صراط مستقیم به طرف خدا هستند وتنها صراط هم هستند و همه انبیاء و امم از این صراط می روند. هر امتی در درون این صراط یک سبیل دارد. ما نیز اگر بخواهیم به طرف خدا برویم باید با این صراط مستقیم یک سبیل داشته باشیم و سبیل ما یکی از شعبه های این صراط است، منتها وقتی که ما در سیرِ به طرف خدا، با حضرت هم سفر می شویم، «والذین معه» باید بدانیم که این معیت، مربوط به دو انسان هم عرض نیست، به گفته آقایان معیتِ باذن الله، معیت قیومیه است؛ یعنی قوام و سلوک ما با حضرت است؛ نه اینکه ما برای خود سالکیم و حضرت نیز برای خود سالک است.
تاکنون نظری ثبت نشده است