display result search
- 1059
- 1000
- 1000
- 1000
درس هایی از مناجات شعبانیه
سخنرانی حجت الاسلام محمدجواد نظافت با موضوع "درس هایی از مناجات شعبانیه"، سال 1400
ماه شعبان، مقدمه ورود به ماه رمضان است. اگر کسی می‌خواهد رمضانی متفاوت و بهتر از سال های گذشته داشته باشد، باید در این ماه آمادگی کسب کند. ماه شعبان اعمال و آداب ویژه‌ای دارد. گفته شده است که هنگام زوال ظهر، صلوات شعبانیه تلاوت شود و همچنین تلاوت مناجات شعبانیه بسیار تاکید شده است. همه ائمه معصومین بر تلاوت مناجات شعبانیه اهتمام داشتند. مناجات شعبانیه، به ما درس های فراوانی می دهد. اولین درس از مناجات شعبانیه درس درود و صلوات بر محمد و آل محمد است. صلوات دعایی مستجاب است. امیر المومنین علیه السلام در کلامی می فرمایند: «هر گاه حاجتی از خدا طلب می کنید، اول صلوات بفرستید و بعد حاجت خود را بخواهید چون خدا کریم تر از آن است که دو حاجت بخواهید یکی را بدهد و دیگری را ندهد.» صلوات بهترین و جامع ترین اذکار است. چون هم توحید است، هم اشاره به نبوت پیامبر دارد و هم در آن اشاره به ولایت شده است. یعنی همه دین در این صلوات تجمیع شده است. بعد از صلوات در مناجات شعبانیه می خوانیم که اهلبیت مانند یک کشتی همیشه جاری در این گرداب های دنیا هستند. به ما آموخته اند که هم اهل دعا باشیم و هم اهل مناجات باشیم. «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اسْمَعْ دُعَائِی إِذَا دَعَوْتُکَ وَ اسْمَعْ نِدَائِی إِذَا نَادَیْتُکَ وَ أَقْبِلْ عَلَیَّ إِذَا نَاجَیْتُکَ فَقَدْ هَرَبْتُ إِلَیْکَ وَ وَقَفْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ مُسْتَکِینا لَکَ مُتَضَرِّعا إِلَیْکَ رَاجِیا لِمَا لَدَیْکَ ثَوَابِی وَ تَعْلَمُ مَا فِی نَفْسِی وَ تَخْبُرُ حَاجَتِی وَ تَعْرِفُ ضَمِیرِی وَ لا یَخْفَى عَلَیْکَ أَمْرُ مُنْقَلَبِی وَ مَثْوَایَ وَ مَا أُرِیدُ أَنْ أُبْدِئَ بِهِ مِنْ مَنْطِقِی وَ أَتَفَوَّهَ بِهِ مِنْ طَلِبَتِی وَ أَرْجُوهُ لِعَاقِبَتِی وَ قَدْ جَرَتْ مَقَادِیرُکَ عَلَیَّ یَا سَیِّدِی فِیمَا یَکُونُ مِنِّی إِلَى آخِرِ عُمْرِی مِنْ سَرِیرَتِی وَ عَلانِیَتِی وَ بِیَدِکَ لا بِیَدِ غَیْرِکَ زِیَادَتِی وَ نَقْصِی وَ نَفْعِی وَ ضَرِّی إِلَهِی إِنْ حَرَمْتَنِی فَمَنْ ذَا الَّذِی یَرْزُقُنِی وَ إِنْ خَذَلْتَنِی فَمَنْ ذَا الَّذِی یَنْصُرُنِی.
خدایا! بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست، و شنواى دعایم باش آنگاه که می خوانمت، و صدایم را بشنو گاهى که صدایت می کنم، و به من توجّه کن هنگامی که با تو مناجات می نمایم، همانا به سوى تو گریختم، و در حال درماندگى و زارى در برابرت ایستادم، پاداشى را که نزد توست امیدوارم، آنچه را که در درون دارم می دانى، بر حاجتم خبر دارى، نهانم را می شناسى، کار بازگشت به آخرت و خانه ابدی ام بر تو پوشیده نیست، و آنچه که می خواهم به زبان آرم، و خواهش خویش را بازگو کنم و هم آنچه را که براى عاقبتم امید دارم، بر تو پنهان نیست، همانا آنچه تقدیر نمودهاى بر من اى آقاى من در آنچه که تا پایان عمر بر من فرود می آید از نهان و آشکارم جارى شده است، و تنها به دست توست نه به دست غیر تو فزونى و کاستی ام و سود و زیانم، خدایا! اگر محرومم کنى پس کیست آنکه به من روزى دهد؟ و اگر خوارم سازى پس کیست آنکه به من یارى رساند.»
یک فرقی بین دعا و مناجات هست. دعا یعنی درخواست کردن. ولی مناجات به معنای درد و دل کردن است. انسان نیاز به این دارد که با کسی درد دل کند و چه کسی بهتر از خدا. مناجات در کنار دعاها خیلی با اهمیت است. در مناجات شعبانیه این مسئله به ما آموخته می‌شود. امیرالمومنین علیه السلام می فرمایند: «خدا با عقل اهل ذکر و اهل مناجات با آنها سخن می گوید.» در ادامه مناجات می‌گویم خدایا فرار کردم و گریختم به سوی تو آمدم. از نفس سرکش خود فرار کرده و به تو پناه آوردم. خداوند ائمه اطهار را پناهگاه برای کسانی قرار داده است از نفس خود و شیاطین دنیای فرار کرده اند. در ادامه می گوییم خدایا با حالت بیچارگی و تضرع نزد تو آمدم. مومن از ذلت و کوچکی مقابل خدای متعال است که به عزت و مقامات می رسد. گاهی انسان خودش را فراموش می‌کند و یادش می‌رود که چقدر مقابل خدا ضعیف است. خدایا من آمدم دعا کنم اما به لطف و عنایتت امید دارم. کسی که از خدا ناامید است، مرتکب گناه بزرگی شده است. ناامیدی از خدا بزرگترین گناه است. منافقان خودشان ناامید هستند، دیگران را هم از خدا ناامید می کنند. در ادامه می خوانیم خدایا تو از درون من خبر داری و حاجت من را میدانی. خدا از همه چیز آگاه است و هیچ پنهانی برای او نیست. خدا می داند اما خودش گفته است که دوست دارد بنده مومن حاجتش را به زبان بیاورد. درس دیگری از مناجات شعبانیه می آموزیم، اعتراف به گناه است که دستاویز قرار دهیم برای رسیدن به خدا. اعتراف به گناه نزد خالق پسندیده است.
ماه شعبان، مقدمه ورود به ماه رمضان است. اگر کسی می‌خواهد رمضانی متفاوت و بهتر از سال های گذشته داشته باشد، باید در این ماه آمادگی کسب کند. ماه شعبان اعمال و آداب ویژه‌ای دارد. گفته شده است که هنگام زوال ظهر، صلوات شعبانیه تلاوت شود و همچنین تلاوت مناجات شعبانیه بسیار تاکید شده است. همه ائمه معصومین بر تلاوت مناجات شعبانیه اهتمام داشتند. مناجات شعبانیه، به ما درس های فراوانی می دهد. اولین درس از مناجات شعبانیه درس درود و صلوات بر محمد و آل محمد است. صلوات دعایی مستجاب است. امیر المومنین علیه السلام در کلامی می فرمایند: «هر گاه حاجتی از خدا طلب می کنید، اول صلوات بفرستید و بعد حاجت خود را بخواهید چون خدا کریم تر از آن است که دو حاجت بخواهید یکی را بدهد و دیگری را ندهد.» صلوات بهترین و جامع ترین اذکار است. چون هم توحید است، هم اشاره به نبوت پیامبر دارد و هم در آن اشاره به ولایت شده است. یعنی همه دین در این صلوات تجمیع شده است. بعد از صلوات در مناجات شعبانیه می خوانیم که اهلبیت مانند یک کشتی همیشه جاری در این گرداب های دنیا هستند. به ما آموخته اند که هم اهل دعا باشیم و هم اهل مناجات باشیم. «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اسْمَعْ دُعَائِی إِذَا دَعَوْتُکَ وَ اسْمَعْ نِدَائِی إِذَا نَادَیْتُکَ وَ أَقْبِلْ عَلَیَّ إِذَا نَاجَیْتُکَ فَقَدْ هَرَبْتُ إِلَیْکَ وَ وَقَفْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ مُسْتَکِینا لَکَ مُتَضَرِّعا إِلَیْکَ رَاجِیا لِمَا لَدَیْکَ ثَوَابِی وَ تَعْلَمُ مَا فِی نَفْسِی وَ تَخْبُرُ حَاجَتِی وَ تَعْرِفُ ضَمِیرِی وَ لا یَخْفَى عَلَیْکَ أَمْرُ مُنْقَلَبِی وَ مَثْوَایَ وَ مَا أُرِیدُ أَنْ أُبْدِئَ بِهِ مِنْ مَنْطِقِی وَ أَتَفَوَّهَ بِهِ مِنْ طَلِبَتِی وَ أَرْجُوهُ لِعَاقِبَتِی وَ قَدْ جَرَتْ مَقَادِیرُکَ عَلَیَّ یَا سَیِّدِی فِیمَا یَکُونُ مِنِّی إِلَى آخِرِ عُمْرِی مِنْ سَرِیرَتِی وَ عَلانِیَتِی وَ بِیَدِکَ لا بِیَدِ غَیْرِکَ زِیَادَتِی وَ نَقْصِی وَ نَفْعِی وَ ضَرِّی إِلَهِی إِنْ حَرَمْتَنِی فَمَنْ ذَا الَّذِی یَرْزُقُنِی وَ إِنْ خَذَلْتَنِی فَمَنْ ذَا الَّذِی یَنْصُرُنِی.
خدایا! بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست، و شنواى دعایم باش آنگاه که می خوانمت، و صدایم را بشنو گاهى که صدایت می کنم، و به من توجّه کن هنگامی که با تو مناجات می نمایم، همانا به سوى تو گریختم، و در حال درماندگى و زارى در برابرت ایستادم، پاداشى را که نزد توست امیدوارم، آنچه را که در درون دارم می دانى، بر حاجتم خبر دارى، نهانم را می شناسى، کار بازگشت به آخرت و خانه ابدی ام بر تو پوشیده نیست، و آنچه که می خواهم به زبان آرم، و خواهش خویش را بازگو کنم و هم آنچه را که براى عاقبتم امید دارم، بر تو پنهان نیست، همانا آنچه تقدیر نمودهاى بر من اى آقاى من در آنچه که تا پایان عمر بر من فرود می آید از نهان و آشکارم جارى شده است، و تنها به دست توست نه به دست غیر تو فزونى و کاستی ام و سود و زیانم، خدایا! اگر محرومم کنى پس کیست آنکه به من روزى دهد؟ و اگر خوارم سازى پس کیست آنکه به من یارى رساند.»
یک فرقی بین دعا و مناجات هست. دعا یعنی درخواست کردن. ولی مناجات به معنای درد و دل کردن است. انسان نیاز به این دارد که با کسی درد دل کند و چه کسی بهتر از خدا. مناجات در کنار دعاها خیلی با اهمیت است. در مناجات شعبانیه این مسئله به ما آموخته می‌شود. امیرالمومنین علیه السلام می فرمایند: «خدا با عقل اهل ذکر و اهل مناجات با آنها سخن می گوید.» در ادامه مناجات می‌گویم خدایا فرار کردم و گریختم به سوی تو آمدم. از نفس سرکش خود فرار کرده و به تو پناه آوردم. خداوند ائمه اطهار را پناهگاه برای کسانی قرار داده است از نفس خود و شیاطین دنیای فرار کرده اند. در ادامه می گوییم خدایا با حالت بیچارگی و تضرع نزد تو آمدم. مومن از ذلت و کوچکی مقابل خدای متعال است که به عزت و مقامات می رسد. گاهی انسان خودش را فراموش می‌کند و یادش می‌رود که چقدر مقابل خدا ضعیف است. خدایا من آمدم دعا کنم اما به لطف و عنایتت امید دارم. کسی که از خدا ناامید است، مرتکب گناه بزرگی شده است. ناامیدی از خدا بزرگترین گناه است. منافقان خودشان ناامید هستند، دیگران را هم از خدا ناامید می کنند. در ادامه می خوانیم خدایا تو از درون من خبر داری و حاجت من را میدانی. خدا از همه چیز آگاه است و هیچ پنهانی برای او نیست. خدا می داند اما خودش گفته است که دوست دارد بنده مومن حاجتش را به زبان بیاورد. درس دیگری از مناجات شعبانیه می آموزیم، اعتراف به گناه است که دستاویز قرار دهیم برای رسیدن به خدا. اعتراف به گناه نزد خالق پسندیده است.
تاکنون نظری ثبت نشده است