display result search
سخنرانی از حجت الاسلام سید حسین حسینی قمی با موضوع «عبرت‌های دنیا»، سال 1400
امیرالمؤمنین علیه السلام در حکمت 150 نهج البلاغه می‌فرمایند: «از کسانی نباش که در سخن عبرت‌ها را خوب توصیف می‌کند ولی خودش عبرت نمی‌گیرد.»
چه علمایی بودن که هزاران نفر پای منبرهایشان می‌نشستند ولی الان در زیر خاک هستند و کسی سراغشان را هم نمی‌گیرد و چه پادشاهانی بودند که چند لایه محافظ داشتند و کسی دستش به آنها نمی‌رسید ولی آن محافظت‌ها سودی برایشان نداشت؛ چه انسان‌هایی بودند در اوج ثروت با یک تصادف به فقر رسیدند و چه انسان‌هایی بودند در اوج سلامت با یک بیماری همه چیز را از دست داند و این‌ها همه عبرت‌های دنیا است که روی هیچ چیز دنیا نمی‌شود حساب باز کرد.
یکی از منبری هایی که قبل از انقلاب(در مسجد محمدیه که آنروز کنار حرم حضرت معصومه سلام الله علیها بود) منبرهایی داشت که همه خیابان‌ها از شدت شلوغی بسته می‌شد و پلیس می‌آمد راه را باز کند امروز به دیدارش که رفتم می‌گفت من ده سال است که از زیرزمین خانه خود هم نمی‌توانم بیرون بروم و هیچکس سراغی از من نمی‌گیرد؛ چه خوب است که از هر صنفی هستیم بزرگان خود را فراموش نکنیم و به آنها سر بزنیم تا هم آنها را شاد کنیم و هم خودمان عبرت بگیریم که مقام‌های دنیا همیشگی نیست.
قدرت و توانایی دنیا همیشگی نیست. حضرت علی علیه السلام می فرمایند از کسانی نباش که در موعظه مبالغه می کند ولی خودش موعظه پذیر نیست؛ در حرف زدن خوب است ولی عمل کمی دارند؛ برای رسیدن به دنیا مسابقه می‌دهند ولی برای آخرت کوتاهی می‌کند.
امیرالمؤمنین(ع) فرمودند از کسانی نباش که غنیمت را خسارت و خسارت را غنیمت می‌داند. امام رضا علیه السلام در یک روز عرفه تمام اموال خود را در راه خدا دادند؛ فردی آنجا گفت این کار شما خسارت است ولی امام فرمودند نه این غنیمت و سود است.
حضرت فرمودند از کسانی نباش که می‌گویند از مرگ می‌ترسم ولی کاری نمی‌کند تا فرصت‌ها از دست نرود؛ افراد زیادی به ما می‌گفتند می‌خواهیم مدرسه بسازیم، خیریه بنا کنیم و کار خیری انجام دهیم ولی آنقدر امروز و فردا کردند که از دنیا رفتند و ورثه حاضر نیستند که اموالشان را در راه خیر هزینه کنند.
از کسانی نباش که به دیگران طعنه می زند ولی برای کارهای خود مسامحه می کند، اعمال خیر دیگران را کوچک می داند و کار خیر کوچک خود را بزرگ می شمارد؛ انجام کارهای لغو و بیهوده با ثروتمندان نزد او محبوب تر است از اینکه با انسان‌های فقیر بنشیند و ذکر خدا بگوید.
اسلام با خوش بودن و استفاده از نعمت‌های دنیا مخالف نیست ولی نباید باعث شود که از حال فقرا غافل شویم. برخی از مسئولان اصلا باور نمی کنند که فقرا در چه حالی هستند و چقدر گرفتارند؛ اگر مسئولان با فقرا می‌نشستند حداقل درد آنها را درک می‌کردند ولی وقتی تمام هفته را با صاحبان قدرت و ثروت سپری کنند و در عیش و نوش و راحتی باشند کی باور می‌کنند فقرا در چه حالی هستند.
برخی از مسئولان آنقدر سیر هستند که باور نمی‌کنند مردم گرسنه‌اند. آدمی که چند خانه دارد کجا باور می کند که عده ای از مردم توان اجاره نشینی را ندارند؛ همین دو شب پیش جوانی آمد به من گفت من سالها جایی مشغول کار بودم ولی به خاطر مهاجر بودن من را بیرون کردند و مدتهاست غذای ما سیب زمینی است و با دو بچه در یک زیرزمین زندگی می‌کنیم.
امیرالمؤمنین علیه السلام در حکمت 150 نهج البلاغه می‌فرمایند: «از کسانی نباش که در سخن عبرت‌ها را خوب توصیف می‌کند ولی خودش عبرت نمی‌گیرد.»
چه علمایی بودن که هزاران نفر پای منبرهایشان می‌نشستند ولی الان در زیر خاک هستند و کسی سراغشان را هم نمی‌گیرد و چه پادشاهانی بودند که چند لایه محافظ داشتند و کسی دستش به آنها نمی‌رسید ولی آن محافظت‌ها سودی برایشان نداشت؛ چه انسان‌هایی بودند در اوج ثروت با یک تصادف به فقر رسیدند و چه انسان‌هایی بودند در اوج سلامت با یک بیماری همه چیز را از دست داند و این‌ها همه عبرت‌های دنیا است که روی هیچ چیز دنیا نمی‌شود حساب باز کرد.
یکی از منبری هایی که قبل از انقلاب(در مسجد محمدیه که آنروز کنار حرم حضرت معصومه سلام الله علیها بود) منبرهایی داشت که همه خیابان‌ها از شدت شلوغی بسته می‌شد و پلیس می‌آمد راه را باز کند امروز به دیدارش که رفتم می‌گفت من ده سال است که از زیرزمین خانه خود هم نمی‌توانم بیرون بروم و هیچکس سراغی از من نمی‌گیرد؛ چه خوب است که از هر صنفی هستیم بزرگان خود را فراموش نکنیم و به آنها سر بزنیم تا هم آنها را شاد کنیم و هم خودمان عبرت بگیریم که مقام‌های دنیا همیشگی نیست.
قدرت و توانایی دنیا همیشگی نیست. حضرت علی علیه السلام می فرمایند از کسانی نباش که در موعظه مبالغه می کند ولی خودش موعظه پذیر نیست؛ در حرف زدن خوب است ولی عمل کمی دارند؛ برای رسیدن به دنیا مسابقه می‌دهند ولی برای آخرت کوتاهی می‌کند.
امیرالمؤمنین(ع) فرمودند از کسانی نباش که غنیمت را خسارت و خسارت را غنیمت می‌داند. امام رضا علیه السلام در یک روز عرفه تمام اموال خود را در راه خدا دادند؛ فردی آنجا گفت این کار شما خسارت است ولی امام فرمودند نه این غنیمت و سود است.
حضرت فرمودند از کسانی نباش که می‌گویند از مرگ می‌ترسم ولی کاری نمی‌کند تا فرصت‌ها از دست نرود؛ افراد زیادی به ما می‌گفتند می‌خواهیم مدرسه بسازیم، خیریه بنا کنیم و کار خیری انجام دهیم ولی آنقدر امروز و فردا کردند که از دنیا رفتند و ورثه حاضر نیستند که اموالشان را در راه خیر هزینه کنند.
از کسانی نباش که به دیگران طعنه می زند ولی برای کارهای خود مسامحه می کند، اعمال خیر دیگران را کوچک می داند و کار خیر کوچک خود را بزرگ می شمارد؛ انجام کارهای لغو و بیهوده با ثروتمندان نزد او محبوب تر است از اینکه با انسان‌های فقیر بنشیند و ذکر خدا بگوید.
اسلام با خوش بودن و استفاده از نعمت‌های دنیا مخالف نیست ولی نباید باعث شود که از حال فقرا غافل شویم. برخی از مسئولان اصلا باور نمی کنند که فقرا در چه حالی هستند و چقدر گرفتارند؛ اگر مسئولان با فقرا می‌نشستند حداقل درد آنها را درک می‌کردند ولی وقتی تمام هفته را با صاحبان قدرت و ثروت سپری کنند و در عیش و نوش و راحتی باشند کی باور می‌کنند فقرا در چه حالی هستند.
برخی از مسئولان آنقدر سیر هستند که باور نمی‌کنند مردم گرسنه‌اند. آدمی که چند خانه دارد کجا باور می کند که عده ای از مردم توان اجاره نشینی را ندارند؛ همین دو شب پیش جوانی آمد به من گفت من سالها جایی مشغول کار بودم ولی به خاطر مهاجر بودن من را بیرون کردند و مدتهاست غذای ما سیب زمینی است و با دو بچه در یک زیرزمین زندگی می‌کنیم.
تاکنون نظری ثبت نشده است