display result search
- 1042
- 1000
- 1000
- 1000
اهلبیت (ع) و خصوصیات مومنان و شیعیان واقعی، جلسه ششم
سخنرانی از آیت الله حسین انصاریان با موضوع «اهلبیت (ع) و خصوصیات مومنان و شیعیان واقعی»، جلسه ششم، سال 1400
«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَآمِنُوا بِرَسُولِهِ یُؤْتِکُمْ کِفْلَیْنِ مِنْ رَحْمَتِهِ وَیَجْعَلْ لَکُمْ نُورًا تَمْشُونَ بِهِ وَیَغْفِرْ لَکُمْ ۚ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ» ای کسانی که به حق گرویدید، اینک خداترس و متّقی شوید و به رسولش (محمّد مصطفی صلّی اللّه علیه و آله) نیز ایمان آرید تا خدا شما را از رحمتش دو بهره نصیب گرداند (یکی بر ایمان به رسولان پیشین و یکی بر ایمان به دین رسول ختمی مرتبت) و نوری شما را عطا کند که بدان نور راه (بهشت ابد) پیمایید و از گناه شما درگذرد، و خدا بسیار آمرزنده و مهربان است. باور آیه به انسان یک آرامش الهی و یک تومأنینه درونی می دهد.
هفت هزار سال پیش از میلاد مسیح رشته هایی از دانش را ظهور دادند. از زمانی که دانش را به قلم کشیدند دو کلمه سعادت و شقاوت به کار گرفته شد. در هر دوره ای هر فرهنگ و مکتبی که به وجود و اختراع کردند آنها هم سعادت و شقاوت را مطرح کردند، حتی سعادت و شقاوت در مکتب مادی گرایان که به وسیله هگل و مارکس و تبلیغات گسترده لنین سال ها حاکم بود مطرح بود. گفتند سعادت در تحقق جامعه بی طبقه توحیدی است و شقاوت در گروه گروه شدن جامعه است. پانزده قرن قبل نیز خداوند کلمه سعادت و شقاوت را در سوره مبارکه هود مطرح کردند. ولی دیدگاه این مکتب ها پیرامون سعادت و شقاوت فرق داشت. تنها مدرسه ای که ماهیت و حقیقت و واقعیت سعادت و شقاوت را مطرح کرد قرآن مجید بود که انسان یا به حقیقت اهل سعادت یا اهل شقاوت است. اگر اهل سعادت باشد پایان کار سعادتمندان بهشت است. و کسی که دچار شقاوت است عاقبت او دوزخ است.
علم ازلی و ابدی خدا اقتضا داشت که زمینه های به وجود آمدن سعادت و شقوت را برای بندگانش بیان کند تا حجت بر آنها تمام شود و فردای قیامت عذری نداشته باشند.
خدای متعال زمینه های سعادت و شقوت را به سه زبان بیان کرد. یک زبان زبان نبوت انبیاء الهی، زبان کتاب های آسمانی، بیانات مقدس خودش در سفارش به انبیا.
انبیا به اهل سعادت مژده و هشدار اهل شقاوت هشدار دادند. درباره اینکه چه چیزهایی انسان را به سعادت و شقاوت می رسانند نیز توضیح دادند.
«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَآمِنُوا بِرَسُولِهِ یُؤْتِکُمْ کِفْلَیْنِ مِنْ رَحْمَتِهِ وَیَجْعَلْ لَکُمْ نُورًا تَمْشُونَ بِهِ وَیَغْفِرْ لَکُمْ ۚ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ» ای کسانی که به حق گرویدید، اینک خداترس و متّقی شوید و به رسولش (محمّد مصطفی صلّی اللّه علیه و آله) نیز ایمان آرید تا خدا شما را از رحمتش دو بهره نصیب گرداند (یکی بر ایمان به رسولان پیشین و یکی بر ایمان به دین رسول ختمی مرتبت) و نوری شما را عطا کند که بدان نور راه (بهشت ابد) پیمایید و از گناه شما درگذرد، و خدا بسیار آمرزنده و مهربان است. باور آیه به انسان یک آرامش الهی و یک تومأنینه درونی می دهد.
هفت هزار سال پیش از میلاد مسیح رشته هایی از دانش را ظهور دادند. از زمانی که دانش را به قلم کشیدند دو کلمه سعادت و شقاوت به کار گرفته شد. در هر دوره ای هر فرهنگ و مکتبی که به وجود و اختراع کردند آنها هم سعادت و شقاوت را مطرح کردند، حتی سعادت و شقاوت در مکتب مادی گرایان که به وسیله هگل و مارکس و تبلیغات گسترده لنین سال ها حاکم بود مطرح بود. گفتند سعادت در تحقق جامعه بی طبقه توحیدی است و شقاوت در گروه گروه شدن جامعه است. پانزده قرن قبل نیز خداوند کلمه سعادت و شقاوت را در سوره مبارکه هود مطرح کردند. ولی دیدگاه این مکتب ها پیرامون سعادت و شقاوت فرق داشت. تنها مدرسه ای که ماهیت و حقیقت و واقعیت سعادت و شقاوت را مطرح کرد قرآن مجید بود که انسان یا به حقیقت اهل سعادت یا اهل شقاوت است. اگر اهل سعادت باشد پایان کار سعادتمندان بهشت است. و کسی که دچار شقاوت است عاقبت او دوزخ است.
علم ازلی و ابدی خدا اقتضا داشت که زمینه های به وجود آمدن سعادت و شقوت را برای بندگانش بیان کند تا حجت بر آنها تمام شود و فردای قیامت عذری نداشته باشند.
خدای متعال زمینه های سعادت و شقوت را به سه زبان بیان کرد. یک زبان زبان نبوت انبیاء الهی، زبان کتاب های آسمانی، بیانات مقدس خودش در سفارش به انبیا.
انبیا به اهل سعادت مژده و هشدار اهل شقاوت هشدار دادند. درباره اینکه چه چیزهایی انسان را به سعادت و شقاوت می رسانند نیز توضیح دادند.
تاکنون نظری ثبت نشده است