display result search
سخنرانی حجت الاسلام سید حسین مومنی با موضوع "اثر ذکر"، سال 1400
قلب انسان خزانه الهی است و از همه چیز پاک تر و پاکیزه تر است. خداوند می فرماید: خزانه من قلب انسان مومن است که از عرش وسیع تر است و از جنت پاکیزه تر است. به شرط اینکه اغیار وارد این خزانه الهی نشوند. آن نیرو و ملکه ای که در وجود انسان هست و انسان را به سوی عبودیت و بندگی و دور شدن از عصیان و طغیان گری سوق می دهد در اصطلاح به آن قلب اطلاق می شود. این قلب محتاج ذکر است که مبادا قوه خیال بر این قلب عارض نشود و لشکر جهل بر لشکر علم، غلبه کند که باعث شود انسان از مطرودین شود. غفلت از ذکر برای انسان، غفلت از خدا را به دنبال دارد. ذکر لسانی داریم و ذکر درونی و قلبی و ذکر جوارح که منتقل می شود به ذکر جوانح. وقتی که زبان انسان ذاکر می شود، قلب انسان هم ذاکر می شود.
خداوند در قرآن می فرماید: اگر کسی اعراض از ذکر من بکند "معیشة ضنکا" می دهم. به معنای تحت اللفظی یعنی برای یک رزق در دنیا باید خیلی به دنبالش بدود و کوشش کند و در دنیا نشاط و فرح و شادی حقیقی از انسان گرفته می شود. خدا اگر بنده اش را نخواهد او را غرق در دنیا می کند و قلبش را مشغول با دنیا می کند. کسی که اعراض از ذکر خدا در دنیا کرده باشد در قیامت هم همینطور است؛ خدا هم آنها را از یاد می برد و از شفاعت اهلبیت هم محروم می شوند.
امام صادق (ع) می فرماید: «اگر کسی می خواهد به سوی خدا اوج بگیرد باید مرتب ذکر و یاد خدا بر زبان و قلبش جاری شود.»
قلب انسان خزانه الهی است و از همه چیز پاک تر و پاکیزه تر است. خداوند می فرماید: خزانه من قلب انسان مومن است که از عرش وسیع تر است و از جنت پاکیزه تر است. به شرط اینکه اغیار وارد این خزانه الهی نشوند. آن نیرو و ملکه ای که در وجود انسان هست و انسان را به سوی عبودیت و بندگی و دور شدن از عصیان و طغیان گری سوق می دهد در اصطلاح به آن قلب اطلاق می شود. این قلب محتاج ذکر است که مبادا قوه خیال بر این قلب عارض نشود و لشکر جهل بر لشکر علم، غلبه کند که باعث شود انسان از مطرودین شود. غفلت از ذکر برای انسان، غفلت از خدا را به دنبال دارد. ذکر لسانی داریم و ذکر درونی و قلبی و ذکر جوارح که منتقل می شود به ذکر جوانح. وقتی که زبان انسان ذاکر می شود، قلب انسان هم ذاکر می شود.
خداوند در قرآن می فرماید: اگر کسی اعراض از ذکر من بکند "معیشة ضنکا" می دهم. به معنای تحت اللفظی یعنی برای یک رزق در دنیا باید خیلی به دنبالش بدود و کوشش کند و در دنیا نشاط و فرح و شادی حقیقی از انسان گرفته می شود. خدا اگر بنده اش را نخواهد او را غرق در دنیا می کند و قلبش را مشغول با دنیا می کند. کسی که اعراض از ذکر خدا در دنیا کرده باشد در قیامت هم همینطور است؛ خدا هم آنها را از یاد می برد و از شفاعت اهلبیت هم محروم می شوند.
امام صادق (ع) می فرماید: «اگر کسی می خواهد به سوی خدا اوج بگیرد باید مرتب ذکر و یاد خدا بر زبان و قلبش جاری شود.»
تاکنون نظری ثبت نشده است