display result search
سخنرانی از آیت الله محمد تقی مصباح یزدی با موضوع «آیا قدر اهل‌بیت علیهم‌السلام را می‌دانیم؟!»، سال 1390
نعمت محبت و ولایت اهل‌بیت علیهم‌السلام بزرگ‌ترین و بالاترین نعمت است و حتی بسیاری از اهل سنت نیز شرکت در مراسم عزاداری اهل بیت علیهم‌السلام را از باب اجر رسالت بر خود لازم می‌دانند.
آنچه هیچ عاقل منصفی انکار نمی‌کند ولو این‌که مسلمان نباشد، این است که اهل‌بیت علیهم‌السلام راهنمایان منصفی بودند که دردهای جامعه را شناخته و داروی آن را به مردم ارائه می‌دهند.
حتی اگر به عنوان طبیب نیز قدر اهل‌بیت علیهم‌السلام را می‌دانستیم، قدرشناسی ما باید بیش از این می‌بود، چرا که به دستور پزشک برای تهیه دارو ولو با به زحمت انداختن خود، اقدام می‌کنیم، اما به فرمایشات اهل‌بیت علیهم‌السلام آن‌گونه که باید توجه نمی‌کنیم.
دوای همه این دردها و مشکلات اخلاقی، خانوادگی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، بین‌المللی و همچنین مشکلات معنوی و اخروی در شفاخانه اهل‌بیت علیهم‌السلام یافت می‌شود و همه منابع موجود در دنیا برای رفع این مشکلات در برابر فرمایشات این بزرگواران مانند قطره‌ای در مقابل دریاست.
افرادی هستند که از طریق ائمه علیهم‌السلام نان می‌خورند و با ذکر مرثیه و مداحی اهل‌بیت علیهم‌السلام ارتزاق می‌کنند، اما با وجود تأکیدات حضرت امام(ره) و رهبری، اگر نگاهی به اشعار آنها بیندازیم، خواهیم دید اشعارشان در شأن اهل‌بیت نیست، در حالیکه در مسائل مختلف دیگر اشعاری زیبا با مضامینی بلند و محتوایی عمیق بیان می‌شود و انجمن‌هایی تشکیل و درباره آنها نقد صورت می‌گیرد، و این نشان‌گر غربت اهل‌بیت علیهم‌السلام و مظلومیت آنهاست. کسانی که از این طریق ارتزاق می‌کنند، حداقل وقت بگذارند و اشعاری مناسب برای اهل‌بیت علیهم‌السلام تهیه کنند.
آنچه ما از معنای توسل قصد می‌کنیم، گریه کردن بر مصائب آنهاست، حال آن‌که گریه‌کردن کمترین وسیله‌ای است که می‌تواند فردی ـ ولو غیرمسلمان ـ را به اهل‌بیت علیهم‌السلام مربوط کند.
برخی تفکرشان این است که اهل‌بیت علیهم‌السلام خود را فداکردند تا ما با گریه بر آنها آمرزیده شویم. این تفکر جهالت و محرومیت است، بلکه توسل یعنی این‌که انسان دائم به یاد اهل‌ییت علیهم‌السلام و ولی عصر (عج) باشد و خود را در محضر آنها احساس کند و بداند همه نیازها به طفیل نظر آنها رفع می‌شود.
مطالبی که در زیارت‌نامه‌ها آمده تنها برای قرائت کردن نیست، بلکه برای معرفت پیدا کردن به اهل‌بیت علیهم‌السلام و قدم گذاشتن در راه آنان نیز هست.
ما روحانیون که هویت و حیثیتمان نوکری امام زمان(عج) است، باید همواره امام خود را به یاد داشته باشیم و حداقل در شبانه روز اعمال یا اذکاری را برای خشنودی ایشان انجام داده و ثوابش را به ایشان اهدا کنیم، و بدانیم که امکان ندارد امام رئوف و کریم در مقابل این کار ما عکس‌العملی نشان ندهد و ایشان نیز برای ما دعا خواهند کرد و همین بسیار ارزش‌مند است. باید باور داشته باشیم که همه مشکلات ما با توجه اهل‌بیت علیهم‌السلام حل می‌شود.
نعمت محبت و ولایت اهل‌بیت علیهم‌السلام بزرگ‌ترین و بالاترین نعمت است و حتی بسیاری از اهل سنت نیز شرکت در مراسم عزاداری اهل بیت علیهم‌السلام را از باب اجر رسالت بر خود لازم می‌دانند.
آنچه هیچ عاقل منصفی انکار نمی‌کند ولو این‌که مسلمان نباشد، این است که اهل‌بیت علیهم‌السلام راهنمایان منصفی بودند که دردهای جامعه را شناخته و داروی آن را به مردم ارائه می‌دهند.
حتی اگر به عنوان طبیب نیز قدر اهل‌بیت علیهم‌السلام را می‌دانستیم، قدرشناسی ما باید بیش از این می‌بود، چرا که به دستور پزشک برای تهیه دارو ولو با به زحمت انداختن خود، اقدام می‌کنیم، اما به فرمایشات اهل‌بیت علیهم‌السلام آن‌گونه که باید توجه نمی‌کنیم.
دوای همه این دردها و مشکلات اخلاقی، خانوادگی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، بین‌المللی و همچنین مشکلات معنوی و اخروی در شفاخانه اهل‌بیت علیهم‌السلام یافت می‌شود و همه منابع موجود در دنیا برای رفع این مشکلات در برابر فرمایشات این بزرگواران مانند قطره‌ای در مقابل دریاست.
افرادی هستند که از طریق ائمه علیهم‌السلام نان می‌خورند و با ذکر مرثیه و مداحی اهل‌بیت علیهم‌السلام ارتزاق می‌کنند، اما با وجود تأکیدات حضرت امام(ره) و رهبری، اگر نگاهی به اشعار آنها بیندازیم، خواهیم دید اشعارشان در شأن اهل‌بیت نیست، در حالیکه در مسائل مختلف دیگر اشعاری زیبا با مضامینی بلند و محتوایی عمیق بیان می‌شود و انجمن‌هایی تشکیل و درباره آنها نقد صورت می‌گیرد، و این نشان‌گر غربت اهل‌بیت علیهم‌السلام و مظلومیت آنهاست. کسانی که از این طریق ارتزاق می‌کنند، حداقل وقت بگذارند و اشعاری مناسب برای اهل‌بیت علیهم‌السلام تهیه کنند.
آنچه ما از معنای توسل قصد می‌کنیم، گریه کردن بر مصائب آنهاست، حال آن‌که گریه‌کردن کمترین وسیله‌ای است که می‌تواند فردی ـ ولو غیرمسلمان ـ را به اهل‌بیت علیهم‌السلام مربوط کند.
برخی تفکرشان این است که اهل‌بیت علیهم‌السلام خود را فداکردند تا ما با گریه بر آنها آمرزیده شویم. این تفکر جهالت و محرومیت است، بلکه توسل یعنی این‌که انسان دائم به یاد اهل‌ییت علیهم‌السلام و ولی عصر (عج) باشد و خود را در محضر آنها احساس کند و بداند همه نیازها به طفیل نظر آنها رفع می‌شود.
مطالبی که در زیارت‌نامه‌ها آمده تنها برای قرائت کردن نیست، بلکه برای معرفت پیدا کردن به اهل‌بیت علیهم‌السلام و قدم گذاشتن در راه آنان نیز هست.
ما روحانیون که هویت و حیثیتمان نوکری امام زمان(عج) است، باید همواره امام خود را به یاد داشته باشیم و حداقل در شبانه روز اعمال یا اذکاری را برای خشنودی ایشان انجام داده و ثوابش را به ایشان اهدا کنیم، و بدانیم که امکان ندارد امام رئوف و کریم در مقابل این کار ما عکس‌العملی نشان ندهد و ایشان نیز برای ما دعا خواهند کرد و همین بسیار ارزش‌مند است. باید باور داشته باشیم که همه مشکلات ما با توجه اهل‌بیت علیهم‌السلام حل می‌شود.
تاکنون نظری ثبت نشده است