display result search
- 1289
- 1000
- 1000
- 1000
پیامبر رحمت - جلسه هشتم
سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین انصاریان با موضوع "پیامبر رحمت"، جلسه هشتم، سال 1397
ما در حد ظرفیت فکری و روحی خودمان برای شناخت شخصیت الهی رسول خدا بایستی به سه منبع مراجعه کنیم: 1. قرآن کریم. 2. نهج البلاغه. 3. روایات نورانی اهل بیت (ع).
خداوند در قرآن می فرماید: «إِنَّا أَرْسَلْناکَ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذِیراً» یعنی «اى پیامبر! همانا ما تو را گواه (بر مردم) و بشارت دهنده و بیم‌دهنده فرستادیم». خدا یک نفر است، ولی در بیان عظیم‌ترین مسائل برای خودش ضمیر جمع به کار برده است. اینجا هیچ راهی وجود ندارد جز اینکه بگوییم پروردگار مهربان عالم در ارائۀ این مطلب یا در ساخت این حقیقت تمام اسماء و صفاتش را به کار گرفته است. در همین لطیفه می‌توان فهمید پیغمبر چه کسی است.
«إِنَّا أَرْسَلْناکَ» یعنی من با همۀ تجلی اسماء و صفاتم تو را فرستادم برای اینکه دست مردم را بگیری و نگذاری مردم جهنم بروند و مردم را به بهشت، رضایت، مغفرت و رحمت من هدایت کنی. ولی تحمل و ظرفیت وجودی رسول خدا چه قدر بوده که بر او با اسماء و صفاتش تجلی تام شده است در حالی که او در آرامش کامل به سر می‌برده است؟
خداوند خطاب به پیامبر (ص) می فرماید: من روز قیامت تو یک نفر را به عنوان شاهد بر کل انبیاء وارد محشر می‌کنم. پیغمبر شاهد است. یعنی حضور روحی با تمام انبیای الهی داشته و کل عمر انبیاء را مشاهده کرده که روز قیامت شهادت بدهد. در اینجاست که انسان می‌فهمد پیغمبر چه فرموده است: «من پیامبر بودم در حالی که حضرت آدم بین آب و گل بود» من پیغمبر «بودم» - نه «شدم». این هم از عجایب مسائل الهی است.
خداوند متعال در سورۀ توبه می فرماید: « و بگو که هر عمل کنید، خدا آن عمل را می‌بیند و هم رسول و مؤمنان بر آن آگاه می‌شوند ...» همان وقت نه در آینده، منِ خدا می‌بینم چه کار کردید. همان وقت که یک کاری می‌کنید، من می‌بینم و پیغمبرم هم می‌بیند. چه کسی می‌تواند بگوید این آیه محدود به زمان نزول قرآن است؟ مگر خدا محدود به زمان نزول است؟ همان وقت که تکان می‌خورید من می‌بینم، پیغمبرم هم می‌بیند، ائمۀ طاهرین می‌بینند. «و المؤمنون» مؤمنون یقیناً ما نیستیم، الان ما نمی‌دانیم داخل کوچه چه کسی راه می‌رود، خدا می‌گوید همین الان من و پیغمبرم و این دوازده نفر می‌بینند. این کلام قرآن است؛ بنابراین باور کردنش راحت است.
معنی دیگر این آیه شهادت دادن است؛ من تو را فرستادم و قلب، زبان، حرکات، اعمال و رفتارت همه شاهد بر وجود من است که عالم خدا دارد. همۀ وجود تو شاهد بر خدا و قیامت است. وجود تو نمایانگر قیامت است؛ یعنی آن کسی که اهل انصاف است، هنگامی که تو را ببیند،می فهمد که بعد از این دنیا قیامت وجود دارد. اخلاقت شاهد اخلاق خداست، گذشتت، امیدت، رحمتت، لطفت، برخوردت، همه شاهد اخلاق خداست؛ لذا خودش می‌فرماید: هر کس من را ببیند که بتواند درکم کند، خدا را دیده است.
اکنون مهربانی پیامبر چقدر بوده که خدا می‌گوید مهربانی او ظرف خالی کل جهانیان را می‌تواند پر کند. فقط خدا می‌داند چقدر پیامبر (ص) مهربان بوده است. ما روایاتی داریم که حضرت محمد (ص) بسیار راجع به مردم بعد از خودش دغدغه داشته است؛ لذا در شب معراج خطاب به خداوند عرض کرد: « در قیامت با امت من چه کار می‌خواهی کنی؟» دغدغه داشت، ناراحت بود از بس که مهربان بود. خطاب رسید: «نگران نباش! قیامت خودم از یک طرف و تو هم از یک طرف، امتت هم بین من و تو. فقط بگو: "امتی امتی!" من هم جوابت را می‌دهم: "رحمتی رحمتی!" » بعد از این خطاب پیامبر آرام شد.
ما در حد ظرفیت فکری و روحی خودمان برای شناخت شخصیت الهی رسول خدا بایستی به سه منبع مراجعه کنیم: 1. قرآن کریم. 2. نهج البلاغه. 3. روایات نورانی اهل بیت (ع).
خداوند در قرآن می فرماید: «إِنَّا أَرْسَلْناکَ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذِیراً» یعنی «اى پیامبر! همانا ما تو را گواه (بر مردم) و بشارت دهنده و بیم‌دهنده فرستادیم». خدا یک نفر است، ولی در بیان عظیم‌ترین مسائل برای خودش ضمیر جمع به کار برده است. اینجا هیچ راهی وجود ندارد جز اینکه بگوییم پروردگار مهربان عالم در ارائۀ این مطلب یا در ساخت این حقیقت تمام اسماء و صفاتش را به کار گرفته است. در همین لطیفه می‌توان فهمید پیغمبر چه کسی است.
«إِنَّا أَرْسَلْناکَ» یعنی من با همۀ تجلی اسماء و صفاتم تو را فرستادم برای اینکه دست مردم را بگیری و نگذاری مردم جهنم بروند و مردم را به بهشت، رضایت، مغفرت و رحمت من هدایت کنی. ولی تحمل و ظرفیت وجودی رسول خدا چه قدر بوده که بر او با اسماء و صفاتش تجلی تام شده است در حالی که او در آرامش کامل به سر می‌برده است؟
خداوند خطاب به پیامبر (ص) می فرماید: من روز قیامت تو یک نفر را به عنوان شاهد بر کل انبیاء وارد محشر می‌کنم. پیغمبر شاهد است. یعنی حضور روحی با تمام انبیای الهی داشته و کل عمر انبیاء را مشاهده کرده که روز قیامت شهادت بدهد. در اینجاست که انسان می‌فهمد پیغمبر چه فرموده است: «من پیامبر بودم در حالی که حضرت آدم بین آب و گل بود» من پیغمبر «بودم» - نه «شدم». این هم از عجایب مسائل الهی است.
خداوند متعال در سورۀ توبه می فرماید: « و بگو که هر عمل کنید، خدا آن عمل را می‌بیند و هم رسول و مؤمنان بر آن آگاه می‌شوند ...» همان وقت نه در آینده، منِ خدا می‌بینم چه کار کردید. همان وقت که یک کاری می‌کنید، من می‌بینم و پیغمبرم هم می‌بیند. چه کسی می‌تواند بگوید این آیه محدود به زمان نزول قرآن است؟ مگر خدا محدود به زمان نزول است؟ همان وقت که تکان می‌خورید من می‌بینم، پیغمبرم هم می‌بیند، ائمۀ طاهرین می‌بینند. «و المؤمنون» مؤمنون یقیناً ما نیستیم، الان ما نمی‌دانیم داخل کوچه چه کسی راه می‌رود، خدا می‌گوید همین الان من و پیغمبرم و این دوازده نفر می‌بینند. این کلام قرآن است؛ بنابراین باور کردنش راحت است.
معنی دیگر این آیه شهادت دادن است؛ من تو را فرستادم و قلب، زبان، حرکات، اعمال و رفتارت همه شاهد بر وجود من است که عالم خدا دارد. همۀ وجود تو شاهد بر خدا و قیامت است. وجود تو نمایانگر قیامت است؛ یعنی آن کسی که اهل انصاف است، هنگامی که تو را ببیند،می فهمد که بعد از این دنیا قیامت وجود دارد. اخلاقت شاهد اخلاق خداست، گذشتت، امیدت، رحمتت، لطفت، برخوردت، همه شاهد اخلاق خداست؛ لذا خودش می‌فرماید: هر کس من را ببیند که بتواند درکم کند، خدا را دیده است.
اکنون مهربانی پیامبر چقدر بوده که خدا می‌گوید مهربانی او ظرف خالی کل جهانیان را می‌تواند پر کند. فقط خدا می‌داند چقدر پیامبر (ص) مهربان بوده است. ما روایاتی داریم که حضرت محمد (ص) بسیار راجع به مردم بعد از خودش دغدغه داشته است؛ لذا در شب معراج خطاب به خداوند عرض کرد: « در قیامت با امت من چه کار می‌خواهی کنی؟» دغدغه داشت، ناراحت بود از بس که مهربان بود. خطاب رسید: «نگران نباش! قیامت خودم از یک طرف و تو هم از یک طرف، امتت هم بین من و تو. فقط بگو: "امتی امتی!" من هم جوابت را می‌دهم: "رحمتی رحمتی!" » بعد از این خطاب پیامبر آرام شد.
تاکنون نظری ثبت نشده است