display result search
- 926
- 1000
- 1000
- 1000
زندگانی امام جواد علیه السلام
سخنرانی آیت الله علم الهدی با عنوان "زندگانی امام جواد علیه السلام، سال 1396
ما نسبت به مقام ولایت، امامت و نقش آفرینی امام جواد (ع) در حفظ محور اصلی اسلام و قرآن یعنی اصل امامت وظیفه ای داریم که بایستی مورد توجه قرار دهیم. معرفت شناسی ما نسبت به مقام ولایت اهل بیت (ع) هم پهنه با عشق، ارادت و احساسات و... نیست و معرفت ما نسبت به اهل بیت کامل نیست. حال آنکه هر کدام از ائمه در احیاء، حفظ و بقای دین نقشی اصلی و محوری داشته اند و ما به این نقش آفرینی در محور حفاظت از دین و پاسداری از مبانی فکری اسلامی کمتر توجه داریم. معرفت شناسی ما در این عرصه دو نتیجه دارد: اول شناخت خود امام است و دوم اینکه ائمه ما برای ما زنده هستند.
امام جواد (ع) دوازده قرنِ قبل بوده اند اما هنوز هم امامت ایشان بر ما ادامه دارد و در دو جهت بر ما امامت دارند: یکی آموزه های روایی و حدیثی ایشان است که دوازده قرن قبل برای مردم گفته شده است و امروزه برایمان نقل می شود و موثر در روزگار ماست و دیگر سیره سیاسی و روش برخورد حضرت با جریان غاصب زمان است که امروزه در زندگی سیاسی و اجتماعی ما یک راهبرد است.
در زمان امام رضا (ع) مسئله امامت به عنوان یک اصل فکری، اعتقادی و دینی در میان امت جا افتاد و فقط اصل سیاسی نبود ولی بار سیاسی در جامعه داشت و جامعه را به لحاظ سیاسی هدایت می کرد به گونه ای که بعد از امام هشتم مسئله امامت به عنوان یک نقطه فکری در اسلام مسیر را بر توسعه خلافت و حکومت های عباسی به کلی بست و هر لحظه حکومت بنی عباس را با چالش و سختی مواجه می کرد.
امام جواد، امام هادی و امام عسکری علیهم السلام به «ابن الرضا» ملقب هستند و این القاب هم از جانب دشمن و هم از جانب دوستان بر این ها اطلاق می شد و دشمن هدفش از نامیدن ایشان به «ابن الرضا» هشداری بود مبنی بر این که ایشان همانند امام رضا (ع) برای حکومت خطرناک هستند. مأمون سیاستش این بود که امامت را براندازی کند اما امام رضا (ع) نقشه مأمون را برهم زدند و امام جواد (ع) هم زمانی که در مقابل نقشه شیطانی مأمون قرار گرفتند مانند پدر بزرگوارشان تهدید را تبدیل به فرصت کردند و به عنوان داماد خلیفه از یک اقتداری برخوردار شدند که از آن در جهت توسعه معارف ولایی و امامت استفاده کردند.
ما نسبت به مقام ولایت، امامت و نقش آفرینی امام جواد (ع) در حفظ محور اصلی اسلام و قرآن یعنی اصل امامت وظیفه ای داریم که بایستی مورد توجه قرار دهیم. معرفت شناسی ما نسبت به مقام ولایت اهل بیت (ع) هم پهنه با عشق، ارادت و احساسات و... نیست و معرفت ما نسبت به اهل بیت کامل نیست. حال آنکه هر کدام از ائمه در احیاء، حفظ و بقای دین نقشی اصلی و محوری داشته اند و ما به این نقش آفرینی در محور حفاظت از دین و پاسداری از مبانی فکری اسلامی کمتر توجه داریم. معرفت شناسی ما در این عرصه دو نتیجه دارد: اول شناخت خود امام است و دوم اینکه ائمه ما برای ما زنده هستند.
امام جواد (ع) دوازده قرنِ قبل بوده اند اما هنوز هم امامت ایشان بر ما ادامه دارد و در دو جهت بر ما امامت دارند: یکی آموزه های روایی و حدیثی ایشان است که دوازده قرن قبل برای مردم گفته شده است و امروزه برایمان نقل می شود و موثر در روزگار ماست و دیگر سیره سیاسی و روش برخورد حضرت با جریان غاصب زمان است که امروزه در زندگی سیاسی و اجتماعی ما یک راهبرد است.
در زمان امام رضا (ع) مسئله امامت به عنوان یک اصل فکری، اعتقادی و دینی در میان امت جا افتاد و فقط اصل سیاسی نبود ولی بار سیاسی در جامعه داشت و جامعه را به لحاظ سیاسی هدایت می کرد به گونه ای که بعد از امام هشتم مسئله امامت به عنوان یک نقطه فکری در اسلام مسیر را بر توسعه خلافت و حکومت های عباسی به کلی بست و هر لحظه حکومت بنی عباس را با چالش و سختی مواجه می کرد.
امام جواد، امام هادی و امام عسکری علیهم السلام به «ابن الرضا» ملقب هستند و این القاب هم از جانب دشمن و هم از جانب دوستان بر این ها اطلاق می شد و دشمن هدفش از نامیدن ایشان به «ابن الرضا» هشداری بود مبنی بر این که ایشان همانند امام رضا (ع) برای حکومت خطرناک هستند. مأمون سیاستش این بود که امامت را براندازی کند اما امام رضا (ع) نقشه مأمون را برهم زدند و امام جواد (ع) هم زمانی که در مقابل نقشه شیطانی مأمون قرار گرفتند مانند پدر بزرگوارشان تهدید را تبدیل به فرصت کردند و به عنوان داماد خلیفه از یک اقتداری برخوردار شدند که از آن در جهت توسعه معارف ولایی و امامت استفاده کردند.
تاکنون نظری ثبت نشده است