display result search
- 3680
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 6 و 5 سوره انسان
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره انسان- آیه 5 و 6
إِنَّ الْأَبْرَارَ یَشْرَبُونَ مِن کَأْسٍ کَانَ مِزَاجُهَا کَافُوراً
عَیْناً یَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ یُفَجِّرُونَهَا تَفْجِیراً
ترجمه
همانا نیکان از پیمانه اى مى نوشند که با کافور (گیاهى خوشبو) آمیخته شده است.
چشمه اى که بندگان خدا از آن مى نوشند و هر گونه بخواهند، آن را جارى مى سازند.
«اَبرار» یا جمع «بَرّ» است، (همانند «اَرباب» که جمع «رَبّ» است) یا جمع «بارّ» است (نظیر «اَشهاد» که جمع «شاهد» است). به هر حال «بَرّ» به معناى گستردگى است و بیابان را به خاطر گستردگى آن، «بَرّ» مى گویند. انسان نیکوکار داراى روحى باز و گسترده است و هدف او از انجام کار نیک، رسیدن به مال و مقام نیست بلکه فکرى فراتر از مال و مقام دارد. دست نیکوکاران براى کمک به دیگران باز و اجر آنان نیز گسترده است.
«کافور» به معناى گیاه خوشبو است که در خنکى و سفیدى ضرب المثل است.
«تفجیر» به معناى شکافتن است و به کسى که با گناه پرده حیا را بشکافد، «فاجر» مى گویند و «فجر» نورى است که تاریکى شب را مى شکافد.
براساس روایات، مراد از «ابرار» در این آیات، اهل بیت پیامبر هستند که با نذر روزه گرفتند و افطارى خود را به یتیم و مسکین و اسیر دادند که در آیات بعد آمده است.
با اینکه عدّه اى این سوره را مدنى مى دانند، امّا بعضى مغرض و مخالف مى گویند: سوره انسان مکّى است و حَسنین (ع) در مدینه متولّد شده اند، بنابراین این آیات درباره اهل بیت نازل نشده، زیرا بیمارى آنان و عیادت پیامبر و روزه والدین آنها در مدینه بوده است!
در پاسخ مى گوییم: در بسیارى از سوره هاى مکّى، آیات مدنى وجود دارد و بهترین شاهد مطلب آن است که کلمه «أسیر» در این آیات آمده، با آن که در مکّه اسیرى وجود نداشته و اسیر گرفتن مربوط به جنگ هاى پس از هجرت به مدینه است.
پیام ها
1- احسان و نیکوکارى جلوهاى از شکر هدایت الهى است. «امّا شاکراً... انّ الاَبرار...»
2- نوشیدنى هاى بهشتى مخلوط باموادّ خوشبو و معطّر است. «کان مزاجها کافوراً»
3- کامیابىهاى بهشتى به کسانى تعلّق مى گیرد که خود را به مرحله عبودیّت رسانده باشند. «یشرب بها عباد اللّه»
4- محرومیّتهاى موقّت بندگان خدا در دنیا، در قیامت جبران مى شود. «یشرب بها عباد اللّه»
5 - اهل بیت، به خاطر رسیدگى به محرومان، به لقب ابرار و به خاطر اطاعت از خداوند، به لقب عباد اللّه ملقّب شدند. «انّ الابرار... عباد اللّه»
6- بندگان خدا، اهل نیکى به دیگران هستند و نیکوکاران، بنده خدا هستند. «الابرار یشربون... یشرب بها عباداللّه»
7- اراده بهشتیان کارساز است و آنان به هر چه اراده کنند مىرسند و هرچه را اراده کنند انجام مى شود. «یفجرونها تفجیراً»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
إِنَّ الْأَبْرَارَ یَشْرَبُونَ مِن کَأْسٍ کَانَ مِزَاجُهَا کَافُوراً
عَیْناً یَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ یُفَجِّرُونَهَا تَفْجِیراً
ترجمه
همانا نیکان از پیمانه اى مى نوشند که با کافور (گیاهى خوشبو) آمیخته شده است.
چشمه اى که بندگان خدا از آن مى نوشند و هر گونه بخواهند، آن را جارى مى سازند.
«اَبرار» یا جمع «بَرّ» است، (همانند «اَرباب» که جمع «رَبّ» است) یا جمع «بارّ» است (نظیر «اَشهاد» که جمع «شاهد» است). به هر حال «بَرّ» به معناى گستردگى است و بیابان را به خاطر گستردگى آن، «بَرّ» مى گویند. انسان نیکوکار داراى روحى باز و گسترده است و هدف او از انجام کار نیک، رسیدن به مال و مقام نیست بلکه فکرى فراتر از مال و مقام دارد. دست نیکوکاران براى کمک به دیگران باز و اجر آنان نیز گسترده است.
«کافور» به معناى گیاه خوشبو است که در خنکى و سفیدى ضرب المثل است.
«تفجیر» به معناى شکافتن است و به کسى که با گناه پرده حیا را بشکافد، «فاجر» مى گویند و «فجر» نورى است که تاریکى شب را مى شکافد.
براساس روایات، مراد از «ابرار» در این آیات، اهل بیت پیامبر هستند که با نذر روزه گرفتند و افطارى خود را به یتیم و مسکین و اسیر دادند که در آیات بعد آمده است.
با اینکه عدّه اى این سوره را مدنى مى دانند، امّا بعضى مغرض و مخالف مى گویند: سوره انسان مکّى است و حَسنین (ع) در مدینه متولّد شده اند، بنابراین این آیات درباره اهل بیت نازل نشده، زیرا بیمارى آنان و عیادت پیامبر و روزه والدین آنها در مدینه بوده است!
در پاسخ مى گوییم: در بسیارى از سوره هاى مکّى، آیات مدنى وجود دارد و بهترین شاهد مطلب آن است که کلمه «أسیر» در این آیات آمده، با آن که در مکّه اسیرى وجود نداشته و اسیر گرفتن مربوط به جنگ هاى پس از هجرت به مدینه است.
پیام ها
1- احسان و نیکوکارى جلوهاى از شکر هدایت الهى است. «امّا شاکراً... انّ الاَبرار...»
2- نوشیدنى هاى بهشتى مخلوط باموادّ خوشبو و معطّر است. «کان مزاجها کافوراً»
3- کامیابىهاى بهشتى به کسانى تعلّق مى گیرد که خود را به مرحله عبودیّت رسانده باشند. «یشرب بها عباد اللّه»
4- محرومیّتهاى موقّت بندگان خدا در دنیا، در قیامت جبران مى شود. «یشرب بها عباد اللّه»
5 - اهل بیت، به خاطر رسیدگى به محرومان، به لقب ابرار و به خاطر اطاعت از خداوند، به لقب عباد اللّه ملقّب شدند. «انّ الابرار... عباد اللّه»
6- بندگان خدا، اهل نیکى به دیگران هستند و نیکوکاران، بنده خدا هستند. «الابرار یشربون... یشرب بها عباداللّه»
7- اراده بهشتیان کارساز است و آنان به هر چه اراده کنند مىرسند و هرچه را اراده کنند انجام مى شود. «یفجرونها تفجیراً»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
کاربر مهمان