display result search
- 2725
- 1000
- 1000
- 1000
گریه بر امام حسین (علیه السلام)
سخنرانی حجت الاسلام سید محمدباقر علوی تهرانی با موضوع گریه بر امام حسین (ع)
در مسئله ی گریه بر امام حسین (ع) چند نکته نهفته است:
1. قبل از وقوع حادثه ی عاشورا برای ایشان روضه خوانده شده و اشک ریخته شده است.
در روایتی ابن عباس می گوید: زمانی که امیر (ع) به سوی جنگ صفین می رفت من در رکاب ایشان بودم که به نینوا رسیدیم. حضرت در آنجا با صدای بلند خطاب کردند که آیا این مکان را می شناسی ؟ گفتم نه ، فرمودند اگر اینجا را می شناختی هرگز از آن عبور نمی کردی مگر با گریه کردن. بعد آنقدر در آنجا اشک ریختند که محاسنشان خیس شد و اشک به سینه ی مبارکشان رسید. همه همراه امام گریه کردند و ایشان روضه خواندند. فرمودند پسرم از این طایفه ی کفر بر پدرت نیز ستم ها رفته پس شکیبا باش.
2. دومین نکته در این مورد این است که گریه بر امام حسین (ع) اختصاص به روز عاشورا ندارد و مکان خاصی نمی شناسد. انسان در هر حال و هر زمان می تواند بر مصیبت های این امام مظلوم بگرید.
بنا بر روایتی از امام صادق (ع) پنج نفر در زندگی از همه ی انسان ها بیشتر گریه کرده اند :
1.آدم
2.یعقوب
3.یوسف
4.فاطمه (س)
5.امام سجاد (ع)
این امام بزرگوار بیست سال بر مصیبت پدرشان گریستند و با دیدن هر چیز به یاد غریبی ایشان می افتادند.
3. سومین نکته در این مورد این است که گریه بر سیدالشهداء (ع) به قدری اهمیت دارد که اهل بیت (ع) همواره به ما در این مورد سفارش کرده اند و نمی خواهند ما به هیچ وجه از این عمل نیک محروم بمانیم. اهمیت این امر به این حد است که شخصی نزد امام صادق (ع) آمد و گفت : چه عملی انجام دهم که پاداشی معادل خواندن نماز شب داشته باشد ؟ امام فرمودند: اگر نیمه های شب به خاطر تشنگی از خواب برخواستی و آب خوردی بر حسین (ع) سلام کن. این عمل پاداشی برابر با به جا آوردن نماز شب دارد.
در مورد گریه بر امام حسین (ع) دو امر مطرح می شود که در میان علما بسیار مطرح شده و موضوع بحث بوده است. گریه بر دو نوع است، بُکاء و تَباکی.
بکاء همان گریه ی جسم است و خداوند می فرماید کسی نیست که بر عزای حسین (ع) گریه کند و همواره در بهشت نباشد و اما تباکی به حالتی شبیه به گریه می گویند. خود را به گریه زدن به خاطر مصیبت کربلا که این خود از اهمیتی والا برخوردار است. این امر در مناجات با خدا نیز توصیه شده است. اشک ریختن و تباکی قساوت قلب را از بین می برد.
در مسئله ی گریه بر امام حسین (ع) چند نکته نهفته است:
1. قبل از وقوع حادثه ی عاشورا برای ایشان روضه خوانده شده و اشک ریخته شده است.
در روایتی ابن عباس می گوید: زمانی که امیر (ع) به سوی جنگ صفین می رفت من در رکاب ایشان بودم که به نینوا رسیدیم. حضرت در آنجا با صدای بلند خطاب کردند که آیا این مکان را می شناسی ؟ گفتم نه ، فرمودند اگر اینجا را می شناختی هرگز از آن عبور نمی کردی مگر با گریه کردن. بعد آنقدر در آنجا اشک ریختند که محاسنشان خیس شد و اشک به سینه ی مبارکشان رسید. همه همراه امام گریه کردند و ایشان روضه خواندند. فرمودند پسرم از این طایفه ی کفر بر پدرت نیز ستم ها رفته پس شکیبا باش.
2. دومین نکته در این مورد این است که گریه بر امام حسین (ع) اختصاص به روز عاشورا ندارد و مکان خاصی نمی شناسد. انسان در هر حال و هر زمان می تواند بر مصیبت های این امام مظلوم بگرید.
بنا بر روایتی از امام صادق (ع) پنج نفر در زندگی از همه ی انسان ها بیشتر گریه کرده اند :
1.آدم
2.یعقوب
3.یوسف
4.فاطمه (س)
5.امام سجاد (ع)
این امام بزرگوار بیست سال بر مصیبت پدرشان گریستند و با دیدن هر چیز به یاد غریبی ایشان می افتادند.
3. سومین نکته در این مورد این است که گریه بر سیدالشهداء (ع) به قدری اهمیت دارد که اهل بیت (ع) همواره به ما در این مورد سفارش کرده اند و نمی خواهند ما به هیچ وجه از این عمل نیک محروم بمانیم. اهمیت این امر به این حد است که شخصی نزد امام صادق (ع) آمد و گفت : چه عملی انجام دهم که پاداشی معادل خواندن نماز شب داشته باشد ؟ امام فرمودند: اگر نیمه های شب به خاطر تشنگی از خواب برخواستی و آب خوردی بر حسین (ع) سلام کن. این عمل پاداشی برابر با به جا آوردن نماز شب دارد.
در مورد گریه بر امام حسین (ع) دو امر مطرح می شود که در میان علما بسیار مطرح شده و موضوع بحث بوده است. گریه بر دو نوع است، بُکاء و تَباکی.
بکاء همان گریه ی جسم است و خداوند می فرماید کسی نیست که بر عزای حسین (ع) گریه کند و همواره در بهشت نباشد و اما تباکی به حالتی شبیه به گریه می گویند. خود را به گریه زدن به خاطر مصیبت کربلا که این خود از اهمیتی والا برخوردار است. این امر در مناجات با خدا نیز توصیه شده است. اشک ریختن و تباکی قساوت قلب را از بین می برد.
تاکنون نظری ثبت نشده است