display result search
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره ص - آیه 1-3
ص وَالْقُرْآنِ ذِى الذِّکْرِ
بَلِ الَّذِینَ کَفَرُواْ فِى عِزَّةٍ وَشِقَاقٍ
کَمْ أَهْلَکْنَا مِن قَبْلِهِم مِّن قَرْنٍ فَنَادَواْ وَّ لَاتَ حِینَ مَنَاصٍ
ترجمه
صاد، به قرآن پندآموز سوگند. آرى، کسانى که کفر ورزیدند، در سرکشىِ سخت و مخالفت شدیدى هستند.
چه بسیار اقوام پیش از اینان که (به خاطر کفر و نفاق) هلاکشان کردیم، پس فریاد زدند، لیکن (چه سود) که زمان، زمان فرار نبود.
کلمه «عزّة» و «عزیز» به معناى نفوذ ناپذیرى است. صلابت و نفوذ ناپذیرى، گاهى بجاست، نظیر «ان العزّة للّه و لرسوله...» و گاهى نابجاست که به معناى سرسختى و یکدندگى و لجاجت است. گاهى سرچشمه عزّت، علم و قدرت و کمالات است، نظیر عزّتى که براى خدا و رسول و مؤمنان گفته مى شود ولى گاهى سرچشمه عزّت، تکبّر و غرور و تعصّب و خودپسندى است، نظیر آیه مورد بحث. «بل الّذین کفروا فى عزّة و شقاق»
کلمه «شقاق» به معناى اختلاف و مخالفت شدیدى است که به جدایى بیانجامد. «قرن» به مردمى گفته مى شود که مقارن یکدیگر و در یک زمان زندگى مى کنند.
کلمه «لات» مرکب از دو حرف است، «لا» که به معناى نفى است و حرف «ت» که براى مبالغه و تأکید است، نظیر حرف تاء در علامة. «لات» در نفى زمان به کار مى رود، یعنى: زمان، زمان چنین کارى نیست. کلمه «مناص» از «نوص» به معناى پناهگاه است.
حرف «ص» از حروف مقطعه است که در حدیث مى خوانیم این حروف از متشابهاتى است که خداوند علم آن را مخصوص خود قرار داده است.
مراد از نداى کفّار در «نادوا» اعلام پشیمانى آنان از کرده هاى پیشین است که دیگر سودى به حال آنان ندارد. چنانکه در آیه 14 سوره انبیاء سخن آنان را چنین بیان مى کند که مى گویند: «یا ویلنا انّا کنّا ظالمین» اى واى بر ما، ما از ستمگران بودیم.
قرآن، ذکر است. «ذى الذکر»
ذکر مبارک است. «هذا ذکر مبارک»
براى همه جهانیان ذکر است. «ذکر للعالمین»
در دسترس همگان است. «لقد یسّرنا القرآن للذّکر»
پیام ها
1- سوگند خداوند به قرآن، نشانه عظمت این کتاب و حقانیّت پیامبر است. «و القرآن»
2- قرآن، فطرتهاى خفته را بیدار و دانسته هاى فراموش شده را یادآورى مى کند. «ذى الذّکر»
3- با این که مطالب متفاوت و متنوّع بسیارى در قرآن آمده است، ولى خط اصلى در همه آنها هدایت مردم و تذکّر به آنان است. «ذى الذّکر»
4- عظمت قرآن به ذکر بودن آن است. «القرآن ذى الذّکر» همان گونه که ارزش عالم به غافل نبودن اوست. «فسئلوا اهل الذکر» و نفرمود: «فاسئلوا اهل العلم»
5 - انسان اختیار دارد و در انتخاب راه آزاد است. قرآن براى تذکّر وهدایت انسان نازل شده لیکن برخى راه کفر را انتخاب مى کنند. «ذى الذکر بل الّذین کفروا»
6- کفر کافران، ناشى از عناد و لجاجت آنان است نه قصور قرآن در بیان حقّ. «بل الّذین کفروا فى عزّة و شقاق»
7- از حوادث تاریخ درس بگیریم. «و کم اهلکنا»
8 - همه غرورها، زمانى خواهد شکست و به ناله و فریاد تبدیل خواهد شد. «فنادوا»
9- در برابر قهر خدا پناهى نیست. «و لات حین مناص»
10- توبه و ناله تا قبل از وقوع قهر کارساز است. «و لات حین مناص»
توضیحات
سیماى سوره ص
این سوره در مکّه نازل شده و هشتاد و هشت آیه دارد.
نام این سوره برگرفته از آیه اول آن و یکى از حروف مقطّعه قرآنى است.
آیات این سوره همچون سوره صافّات، بیانگر استمرار جریان بعثت در طول تاریخ و برخورد مشرکان و کافران با عقیده به توحید و معاد است.
در سوره صافّات، نام پیامبرانى چون نوح، ابراهیم، لوط، موسى، هارون، الیاس و یونس مطرح شد، این سوره بیشتر به تاریخ زندگى حضرت داود، سلیمان و ایّوب علیهم السلام، پرداخته است.
بخش پایانى سوره، ماجراى آفرینش انسان، سجده فرشتگان بر آدم و نافرمانى شیطان را بیان مى کند تا مؤمنان به کرامت ذاتى انسان نزد خداوند پى برده و از پیروى شیطان دورى کنند.
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
ص وَالْقُرْآنِ ذِى الذِّکْرِ
بَلِ الَّذِینَ کَفَرُواْ فِى عِزَّةٍ وَشِقَاقٍ
کَمْ أَهْلَکْنَا مِن قَبْلِهِم مِّن قَرْنٍ فَنَادَواْ وَّ لَاتَ حِینَ مَنَاصٍ
ترجمه
صاد، به قرآن پندآموز سوگند. آرى، کسانى که کفر ورزیدند، در سرکشىِ سخت و مخالفت شدیدى هستند.
چه بسیار اقوام پیش از اینان که (به خاطر کفر و نفاق) هلاکشان کردیم، پس فریاد زدند، لیکن (چه سود) که زمان، زمان فرار نبود.
کلمه «عزّة» و «عزیز» به معناى نفوذ ناپذیرى است. صلابت و نفوذ ناپذیرى، گاهى بجاست، نظیر «ان العزّة للّه و لرسوله...» و گاهى نابجاست که به معناى سرسختى و یکدندگى و لجاجت است. گاهى سرچشمه عزّت، علم و قدرت و کمالات است، نظیر عزّتى که براى خدا و رسول و مؤمنان گفته مى شود ولى گاهى سرچشمه عزّت، تکبّر و غرور و تعصّب و خودپسندى است، نظیر آیه مورد بحث. «بل الّذین کفروا فى عزّة و شقاق»
کلمه «شقاق» به معناى اختلاف و مخالفت شدیدى است که به جدایى بیانجامد. «قرن» به مردمى گفته مى شود که مقارن یکدیگر و در یک زمان زندگى مى کنند.
کلمه «لات» مرکب از دو حرف است، «لا» که به معناى نفى است و حرف «ت» که براى مبالغه و تأکید است، نظیر حرف تاء در علامة. «لات» در نفى زمان به کار مى رود، یعنى: زمان، زمان چنین کارى نیست. کلمه «مناص» از «نوص» به معناى پناهگاه است.
حرف «ص» از حروف مقطعه است که در حدیث مى خوانیم این حروف از متشابهاتى است که خداوند علم آن را مخصوص خود قرار داده است.
مراد از نداى کفّار در «نادوا» اعلام پشیمانى آنان از کرده هاى پیشین است که دیگر سودى به حال آنان ندارد. چنانکه در آیه 14 سوره انبیاء سخن آنان را چنین بیان مى کند که مى گویند: «یا ویلنا انّا کنّا ظالمین» اى واى بر ما، ما از ستمگران بودیم.
قرآن، ذکر است. «ذى الذکر»
ذکر مبارک است. «هذا ذکر مبارک»
براى همه جهانیان ذکر است. «ذکر للعالمین»
در دسترس همگان است. «لقد یسّرنا القرآن للذّکر»
پیام ها
1- سوگند خداوند به قرآن، نشانه عظمت این کتاب و حقانیّت پیامبر است. «و القرآن»
2- قرآن، فطرتهاى خفته را بیدار و دانسته هاى فراموش شده را یادآورى مى کند. «ذى الذّکر»
3- با این که مطالب متفاوت و متنوّع بسیارى در قرآن آمده است، ولى خط اصلى در همه آنها هدایت مردم و تذکّر به آنان است. «ذى الذّکر»
4- عظمت قرآن به ذکر بودن آن است. «القرآن ذى الذّکر» همان گونه که ارزش عالم به غافل نبودن اوست. «فسئلوا اهل الذکر» و نفرمود: «فاسئلوا اهل العلم»
5 - انسان اختیار دارد و در انتخاب راه آزاد است. قرآن براى تذکّر وهدایت انسان نازل شده لیکن برخى راه کفر را انتخاب مى کنند. «ذى الذکر بل الّذین کفروا»
6- کفر کافران، ناشى از عناد و لجاجت آنان است نه قصور قرآن در بیان حقّ. «بل الّذین کفروا فى عزّة و شقاق»
7- از حوادث تاریخ درس بگیریم. «و کم اهلکنا»
8 - همه غرورها، زمانى خواهد شکست و به ناله و فریاد تبدیل خواهد شد. «فنادوا»
9- در برابر قهر خدا پناهى نیست. «و لات حین مناص»
10- توبه و ناله تا قبل از وقوع قهر کارساز است. «و لات حین مناص»
توضیحات
سیماى سوره ص
این سوره در مکّه نازل شده و هشتاد و هشت آیه دارد.
نام این سوره برگرفته از آیه اول آن و یکى از حروف مقطّعه قرآنى است.
آیات این سوره همچون سوره صافّات، بیانگر استمرار جریان بعثت در طول تاریخ و برخورد مشرکان و کافران با عقیده به توحید و معاد است.
در سوره صافّات، نام پیامبرانى چون نوح، ابراهیم، لوط، موسى، هارون، الیاس و یونس مطرح شد، این سوره بیشتر به تاریخ زندگى حضرت داود، سلیمان و ایّوب علیهم السلام، پرداخته است.
بخش پایانى سوره، ماجراى آفرینش انسان، سجده فرشتگان بر آدم و نافرمانى شیطان را بیان مى کند تا مؤمنان به کرامت ذاتى انسان نزد خداوند پى برده و از پیروى شیطان دورى کنند.
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است