display result search
سخنرانی استاد محمد شجاعی با موضوع "اثر تضرع در حیات فردی و اجتماعی"، سال 1404
خداوند تبارک و تعالی همان طور که در نظام جمادات قانون قرار داده و علم فیزیک و علم شیمی مسئول آن هستند، این دو علم قواعد بین حاکم بر اشیا و موجودات رو تشریح می کنند به ما آموزش می دهند. خداوند برای هر چیزی قاعده، قدر و فرمول قرار داده و ما زمانی موفق هستیم در ارتباط با هر چیزی که قدرها را رعایت کنیم. سقوط ها زمانی اتفاق می افتد که ما قدرها را رعایت نمی کنیم. خداوند تبارک و تعالی در حیات فردی و حیات اجتماعی قدر و قضاهایی را برای ما تشریح می کند که اگر انسان این ها را یاد بگیرد یک زندگی خوب، آرام و شاد خواهد داشت. ولی اگر این قدرها را رعایت نکند شکست می خورد. ما یک سلسله قواعدی دارد، این دیگر دست انسان نیست، شما باید رعایتش بکنید یعنی اگر رعایت نکنی به تمام بدن یا بعضی از قسمت های بدن انسان صدمه می زنی. جامعه هم همین طور هست، یعنی قواعد دارد، در رابطه با حیات فردی و حیات اجتماعی خداوند می فرماید: وقتی یک کسی یاد خدا را داشته باشد، فهم درستی از رابطه خودش با معبودش و با رب خودش داشته باشد و دائما در زندگیش خیر و برکت وجود دارد، این قاعده اش است اما آن زمانی که حیات حقیقی خودش، ماهیت خودش و نوع رابطه اش با حق تعالی را گم می کند، رعایت نمی کند قطعا شکست می‌خورد. هنگامی انسان غفلت می کند از سازنده خودش، هیچ چیزی شما در عالم ندارید که مصنوع خداوند نباد، وقتی که انسان رابطه اش با صانع خودش قطع می شود یا فهمش رو در رابطه با خالق خودش از دست می دهد، دیگر تعادل ندارد. یعنی تو مسیر زندگی نیست و در مسیر حیات انسانی دیگر قرار نمی گیرد. آنجایی که انسان غفلت می کند و آنجایی که انسان طغیان می کند، نسبت به خودش و جامعه اش، این باعث می شود انسان مسیرش تا نابودی دنیایی و آخرتی پیش برود، یعنی درهلاکت، نکبت و شقاوت دنیا و آخرت پیش می رود. برای جلوگیری انسان باید برگردد در مسیر اصلی. در رابطه با روح در زندگی فردی و اجتماعی این جامعه چون مثل روح بدن انسانه، حیات دارد، مثل خود یه فرد حیات دارد، جامعه هم شخصیت و حیات دارد. اگر یه جامعه ای به حقیقت خودش توجه نکرد یا یک فرد فرقی نمی کند، می رود به سمت بیماری و آسیب. درد یک پیام محبت آمیز هست که خداوند در نهاد بدن گذاشته که انسان می فهمد یک مشکلی دارد. قرآن می فرماید: وقتی که انسانها غفلت می کنند دچار خودفراموشی می شوند و رب خودشان را فراموش می کنند و دچار شرک می شوند در عمل یا در عقیده. جامعه هم وقتی از تعادل خارج می شود دچار بلا و سختی و گرفتاری می شود و تنها راه خلاصی از این گرفتاری ها تضرع به درگاه الهی است. وقتی تضرع در جامعه نباشد نتیجه اش می شود آوارگی هزار و صد و نود و دو ساله برای امام زمان و منجی جهان، چون جامعه صدایش در نمی آید، تضرع ندارد و استغاثه ندارد. خداوند در قرآن به ما قاعده می دهد و می گوید وقتی زندگی چه در زندگی فردی و چه در زندگی اجتماعی دچار سختی و بلا شدید بروید تضرع بکنید، اگه تضرع نداشته باشید مشکلات حل نمی شود. در روایت بحث استغاثه و دعا و تضرع عامل حیات ماست که به آن توجه نمی کنیم.
خداوند تبارک و تعالی همان طور که در نظام جمادات قانون قرار داده و علم فیزیک و علم شیمی مسئول آن هستند، این دو علم قواعد بین حاکم بر اشیا و موجودات رو تشریح می کنند به ما آموزش می دهند. خداوند برای هر چیزی قاعده، قدر و فرمول قرار داده و ما زمانی موفق هستیم در ارتباط با هر چیزی که قدرها را رعایت کنیم. سقوط ها زمانی اتفاق می افتد که ما قدرها را رعایت نمی کنیم. خداوند تبارک و تعالی در حیات فردی و حیات اجتماعی قدر و قضاهایی را برای ما تشریح می کند که اگر انسان این ها را یاد بگیرد یک زندگی خوب، آرام و شاد خواهد داشت. ولی اگر این قدرها را رعایت نکند شکست می خورد. ما یک سلسله قواعدی دارد، این دیگر دست انسان نیست، شما باید رعایتش بکنید یعنی اگر رعایت نکنی به تمام بدن یا بعضی از قسمت های بدن انسان صدمه می زنی. جامعه هم همین طور هست، یعنی قواعد دارد، در رابطه با حیات فردی و حیات اجتماعی خداوند می فرماید: وقتی یک کسی یاد خدا را داشته باشد، فهم درستی از رابطه خودش با معبودش و با رب خودش داشته باشد و دائما در زندگیش خیر و برکت وجود دارد، این قاعده اش است اما آن زمانی که حیات حقیقی خودش، ماهیت خودش و نوع رابطه اش با حق تعالی را گم می کند، رعایت نمی کند قطعا شکست می‌خورد. هنگامی انسان غفلت می کند از سازنده خودش، هیچ چیزی شما در عالم ندارید که مصنوع خداوند نباد، وقتی که انسان رابطه اش با صانع خودش قطع می شود یا فهمش رو در رابطه با خالق خودش از دست می دهد، دیگر تعادل ندارد. یعنی تو مسیر زندگی نیست و در مسیر حیات انسانی دیگر قرار نمی گیرد. آنجایی که انسان غفلت می کند و آنجایی که انسان طغیان می کند، نسبت به خودش و جامعه اش، این باعث می شود انسان مسیرش تا نابودی دنیایی و آخرتی پیش برود، یعنی درهلاکت، نکبت و شقاوت دنیا و آخرت پیش می رود. برای جلوگیری انسان باید برگردد در مسیر اصلی. در رابطه با روح در زندگی فردی و اجتماعی این جامعه چون مثل روح بدن انسانه، حیات دارد، مثل خود یه فرد حیات دارد، جامعه هم شخصیت و حیات دارد. اگر یه جامعه ای به حقیقت خودش توجه نکرد یا یک فرد فرقی نمی کند، می رود به سمت بیماری و آسیب. درد یک پیام محبت آمیز هست که خداوند در نهاد بدن گذاشته که انسان می فهمد یک مشکلی دارد. قرآن می فرماید: وقتی که انسانها غفلت می کنند دچار خودفراموشی می شوند و رب خودشان را فراموش می کنند و دچار شرک می شوند در عمل یا در عقیده. جامعه هم وقتی از تعادل خارج می شود دچار بلا و سختی و گرفتاری می شود و تنها راه خلاصی از این گرفتاری ها تضرع به درگاه الهی است. وقتی تضرع در جامعه نباشد نتیجه اش می شود آوارگی هزار و صد و نود و دو ساله برای امام زمان و منجی جهان، چون جامعه صدایش در نمی آید، تضرع ندارد و استغاثه ندارد. خداوند در قرآن به ما قاعده می دهد و می گوید وقتی زندگی چه در زندگی فردی و چه در زندگی اجتماعی دچار سختی و بلا شدید بروید تضرع بکنید، اگه تضرع نداشته باشید مشکلات حل نمی شود. در روایت بحث استغاثه و دعا و تضرع عامل حیات ماست که به آن توجه نمی کنیم.
تاکنون نظری ثبت نشده است