display result search
- 387
- 1000
- 1000
- 1000
ارتباط فضل خداوند متعال با رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم، جلسه اول
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع «ارتباط فضل خداوند متعال با رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم»، جلسه اول، سال 1392
یکی از عناوینی که در قرآن برای وجود مقدس رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم بیان شده و در روایات توضیح داده شده، این است که به ایشان عنوان «فضل الله» داده شده است. هر چه به ما می رسد از سرچشمه رحمت حضرت حق است. یعنی جوشش فضل الهی است و عدل هم نیست. این طور نیست که ما مستحق بودیم و خداوند بر اساس حقی که بر او داشتیم به ما داده است؛ بلکه همه اینها از فضل الهی است.
در روایات داریم که اگر کسی فضل خدا را مشاهده کند به امیدواری به خدا می رسد و امید به خدا را می بیند که سرمایه مؤمن همین امیدواری به خدا است. در وادی توحید، کسی با عمل به جایی نمی رسد، مگر فضل خدا شامل حال او شود. انسان با دیدن فضل الهی که بر همه عالم جاری شده و همه را به مقام توحید می رساند، امیدوار می شود که می تواند به خدا برسد. وگرنه قبل از آن همه مأیوس هستند. حتی اگر انبیاء هم به فضل الهی رو نیاورند نمی توانند سختی های راه را پشت سربگذارند. یعنی به امر ولایت متمسک هستند که در روایات داریم که: «إِنَّ أَمْرَنَا صَعْبٌ مُسْتَصْعَب ... الا نبی مرسل». انبیاء مرسل کسانی هستند که به وادی ولایت نبی اکرم و اهل بیت راه پیدا می کنند تا با آن به سوی خدا سالک بشوند. حضرت فضل خدا هستند یعنی خدا نعمتی بالاتر از نبی اکرم برای مخلو قات عالم خلق نکرده است. پیامبر رحمة للعالمین است. نه این که خداوند متعال حضرت را برای ما آفریده است؛ البته ما برای حضرت آفریده شده ایم و معنایش این نیست که ما کوچک هستیم. ما در دستگاه حضرت به حساب می آییم و این جایگاه مهم است.
خداوند وجود پیامبر را برای ما نعمت قرار داده است. اینکه ما را ذیل مقام ایشان آفریده، این مقام مهمی است. اگر ما را از این وادی بیرون می کردند و همه چیز به ما می دادند، در واقع چیزی به ما نداده بودند. کسی که بتواند شعاع وجودی حضرت باشد، مقام مهمی است. در روایات داریم که: مؤمن آن قدر درجه دارد که نمی توان او را شناخت. شیعیان ما قابل توصیف نیستند زیرا وقتی شعاع وجودی نبی اکرم در وجود کسی افتاد ابراهیم خلیل یا موسی کلیم می شود. اگر شعاع وجودی حضرت باشیم مقامی بالاتر از این نیست. اینکه می گویند: من سگ کوی تو هستم، به یک معنا خوب است و به یک معنا بد است. از این نظر بد است که ما چنین تعبیری در روایات نداریم. ما باید با ادبیات معصوم با معصوم صحبت کنیم نه با ادبیاتی که من درآوردی باشد. از طرفی اگر انسان واقعیت خودش را ببیند، می بیند که ما کلب شیطان هستیم. اگر انسان واقعیت خودش را ببیند که چطور شیطان او را فریب داده و غضبناک می کند. آنوقت اگر برای امیرالمؤمنین غضب کند و بخاطر ایشان برآشفته شود، این مقام بالایی است. اینکه ما بتوانیم شیعه پیامبر و امیرالمؤمنین بشویم، مقام کمی نیست.
یکی از عناوینی که در قرآن برای وجود مقدس رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم بیان شده و در روایات توضیح داده شده، این است که به ایشان عنوان «فضل الله» داده شده است. هر چه به ما می رسد از سرچشمه رحمت حضرت حق است. یعنی جوشش فضل الهی است و عدل هم نیست. این طور نیست که ما مستحق بودیم و خداوند بر اساس حقی که بر او داشتیم به ما داده است؛ بلکه همه اینها از فضل الهی است.
در روایات داریم که اگر کسی فضل خدا را مشاهده کند به امیدواری به خدا می رسد و امید به خدا را می بیند که سرمایه مؤمن همین امیدواری به خدا است. در وادی توحید، کسی با عمل به جایی نمی رسد، مگر فضل خدا شامل حال او شود. انسان با دیدن فضل الهی که بر همه عالم جاری شده و همه را به مقام توحید می رساند، امیدوار می شود که می تواند به خدا برسد. وگرنه قبل از آن همه مأیوس هستند. حتی اگر انبیاء هم به فضل الهی رو نیاورند نمی توانند سختی های راه را پشت سربگذارند. یعنی به امر ولایت متمسک هستند که در روایات داریم که: «إِنَّ أَمْرَنَا صَعْبٌ مُسْتَصْعَب ... الا نبی مرسل». انبیاء مرسل کسانی هستند که به وادی ولایت نبی اکرم و اهل بیت راه پیدا می کنند تا با آن به سوی خدا سالک بشوند. حضرت فضل خدا هستند یعنی خدا نعمتی بالاتر از نبی اکرم برای مخلو قات عالم خلق نکرده است. پیامبر رحمة للعالمین است. نه این که خداوند متعال حضرت را برای ما آفریده است؛ البته ما برای حضرت آفریده شده ایم و معنایش این نیست که ما کوچک هستیم. ما در دستگاه حضرت به حساب می آییم و این جایگاه مهم است.
خداوند وجود پیامبر را برای ما نعمت قرار داده است. اینکه ما را ذیل مقام ایشان آفریده، این مقام مهمی است. اگر ما را از این وادی بیرون می کردند و همه چیز به ما می دادند، در واقع چیزی به ما نداده بودند. کسی که بتواند شعاع وجودی حضرت باشد، مقام مهمی است. در روایات داریم که: مؤمن آن قدر درجه دارد که نمی توان او را شناخت. شیعیان ما قابل توصیف نیستند زیرا وقتی شعاع وجودی نبی اکرم در وجود کسی افتاد ابراهیم خلیل یا موسی کلیم می شود. اگر شعاع وجودی حضرت باشیم مقامی بالاتر از این نیست. اینکه می گویند: من سگ کوی تو هستم، به یک معنا خوب است و به یک معنا بد است. از این نظر بد است که ما چنین تعبیری در روایات نداریم. ما باید با ادبیات معصوم با معصوم صحبت کنیم نه با ادبیاتی که من درآوردی باشد. از طرفی اگر انسان واقعیت خودش را ببیند، می بیند که ما کلب شیطان هستیم. اگر انسان واقعیت خودش را ببیند که چطور شیطان او را فریب داده و غضبناک می کند. آنوقت اگر برای امیرالمؤمنین غضب کند و بخاطر ایشان برآشفته شود، این مقام بالایی است. اینکه ما بتوانیم شیعه پیامبر و امیرالمؤمنین بشویم، مقام کمی نیست.
تاکنون نظری ثبت نشده است